آیه 43 سوره نور یکی از آثار عظمت نظام آفرینش جهان را توضیح می‌دهد و دلیل محکمی بر توحید و نفوذ اراده حق تعالی در اداره جهان است. در این آیه می‌فرماید؛ از جمله آثار عظمت کبریایی آن است که از ابرهای باردار و سنگین -چنانچه مشیت خداوند تعلق گیرد- قطرات باران سودبخش به دورترین نقاط زمین و سرزمین‌ها می‌ریزد و سبب حیات و رشد زمین می‌شود. همین طور چنانچه مشیت او تعلق یابد، در اثر تماس ابرهای سنگین با آتمسفر سرد و نزول و فرو ریختن قطعات یخ، سبب از بین رفتن مزارع، کشتزارها، احشام، چهارپایان و نباتات میگردد.
مفسران در باره این موضوع که منظور از کوه‌های در آسمان چیست که تگرگ‌ها از آن فرو می‌ریزند، نظریات مختلفی دارند:
بعضی گفته‌اند کوهها در این‌جا جنبه کنایی دارد، و منظور آیه این است که در واقع کوهی و توده عظیمی از تگرگ به وسیله ابرها در دل آسمان به وجود میآید.
عده‌ای دیگر معتقدند منظور از کوهها، توده‌‌های عظیم ابر است که در عظمت و بزرگی مانند کوه است.
برخی نیز برآنند که توده‌‌های ابر در وسط آسمان براستی شبیه کوهها هستند، اگر چه از طرف پایین به آنها می‌نگریم صاف‌اند. ولی در حقیقت سطح بالای ابرها هرگز صاف نیست، و مانند سطح زمین دارای ناهمواری‌های فراوان است، و از این نظر اطلاق نام جبال بر آنها مناسب است.
