توراة یا توراه واژه‌ای عبری است و در زبان عربی به عنوان واژه‌ای دخیل به شمار می‌آید، اما در کتاب‌های لغت عربی - مانند بسیاری از واژه‌های مشابه - به نظام اشتقاق تصریفی رفته و معناهایی نیز برای آن عنوان شده که شاید برگرفته از همان زبان اصلی باشد:
«تورات»(توراة) از ریشه «وری» است و «وری»؛ یعنی: مردمانی که در هر زمان بر روی زمین زندگی می‌کنند (مردم هر عصری) نه گذشتگان و نه آیندگان، مثل این‌که مردم هر عصر زمین را پوشانده‌اند.[1] «وَرَّی - تَوْرِیَةً [وری] النارَ»؛ یعنی: آتش را بر افروخت.[2] «وَرَی الزَّنْدُ»؛ یعنی: آتش‌ناک شد آتشزنه.[3] «ورّی الأمر»؛ یعنی: آن امر را پنهان ساخت.[4]
کلمه «تورات» در کتاب‌های لغت و تفاسیر قرآن به معانی زیر آمده است:
1. «تورات» به معنای شریعت و تعلیم است که از زبان عبرانی وارد زبان عربی شده است.[5]
2. تورات، اسم اعجمی(غیر عربی) است.[6]
3. معنای «تورات» ضیاء و نور است، همان‌گونه که اعراب معتقدند. و در قرآن آیه «وَ لَقَدْ آتَیْنا مُوسی وَ هارُونَ الْفُرْقانَ وَ ضِیاءً»[7] دلیل بر این سخن است... اصل کلمه «توراة» از «توریة» بر وزن «تَفعلة» - به فتح تاء و سکون واو، و فتح راء و یاء – است.[8]
4. واژه «توراة»؛ بر وزن «تَفعلة» و در زبان فارسی بر وزن «فَوعلة» است.
5. اسفار پنج‌گانه موسی.[9] که عبارت است از:
1-5. ژنز یا سِفْرِ تکوین تا استقرار عبرانیان در مصر
2-5. جلای وطن یا سِفْرِ خروج
3-5. سِفْرِ لاویان یا احکام صریح مذهبی
4-5. سِفْرِ اعداد یا شرح نیروی مادی قوم
5-5. سِفْرِ تثنیه یا مکمّل کتاب‌های یادشده قبل.[10]
مجموعه اسفار پنج‌گانه و ملحقات تورات را عهد قدیم یا عهد عتیق میگویند.
قرآن کریم واژه «تورات» را بر آنچه از سوی خداوند به موسی از طریق وحی فرو فرستاده، به‌کار می‌برد.[11] آنچه قرآن بدان اشارت برده است، غیر از تورات کنونی است.
بنابر آیات قرآنی:
یک. کتاب حضرت موسی(ع) در الواح به او نازل شده و از هر موضوعی اندرزی و احکامی در آن بوده است.[12]
دو. تورات؛ سراسر نور و هدایت بوده و پیامبران و علمای بنی اسرائیل به وسیله آن میان مردم داوری و حکم می‌کرده‌اند.[13]
سه. حضرت عیسی(ع) نیز تورات را تصدیق کرده است.[14]
چهار. اگر یهودیان به کتاب خویش عمل می‌کردند، آسمان و زمین باب روزی خویش را بر آنان می‌گشود.[15] [1] . فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج 8، ص 305، قم، انتشارات هجرت، چاپ دوم، 1410ق؛ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ قرآن، ص 866، بیروت، دار القلم، چاپ اول. [2] . ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 15، ص 388، بیروت، دار صادر، چاپ سوم؛ بستانی، فؤاد افرام، مهیار، رضا، فرهنگ ابجدی عربی- فارسی، ص 981، تهران، انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1375ش. [3] . زمخشری، محمود بن عمر، مقدمة الادب، ص 120، مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه تهران، چاپ اول. [4] . حمیری، نشوان بن سعید،شمس العلوم، ج 11، ص 7141، دمشق، دار الفکر، چاپ اول؛ [5] . مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 1، ص 435، بیروت، قاهره، لندن، دار الکتب العلمیة، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، چاپ سوم، 1430ق؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 3، ص 9، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق. [6] . زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج 1، ص 335، بیروت، دار الکتاب العربی، چاپ سوم، 1407ق. [7] . انبیاء، 48. [8] . فخر رازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج 7، ص 131، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق؛ لسان العرب، ج 15، ص 389. [9] . التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 1، ص 434؛ فرهنگ ابجدی عربی- فارسی، ص 272. [10] . لغت نامه دهخدا، واژه «تورات». [11] . آل عمران، 3؛ مائده، 44. [12] . اعراف، 145. [13] . مائده، 44؛ آل عمران، 3. [14] . آل عمران، 50؛ مائده، 46. [15] . مائده، 66.
