این حدیث را که در کنز العمال آمده، توضیح دهید: عن علی(ع) فی قوله تعالی: (قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالاً الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا) الآیة. قال: (هم الرهبان الذین حبسوا أنفسهم فی السواری). ابن المنذر و ابن أبی حاتم.

قرآن در تعبیری زیان‌کارترین مردم را از جهت عمل افرادی می‌داند که کوشش آنان در زندگی دنیا به هدر رفته؛ اما خود می‌پندارند که در راه راست گام برمی‌دارند.
روایات فریقین، مصادیق مختلفی را برای این مفهوم بیان کرده است.
امام علی(ع) در روایتی راهبانی که خود را در ارتفاعات محبوس کرده و آن‌جا به عبادت می‌پردازند از مصادیق آیه می‌داند. اینان سختی‌هایی را تحمل می‌کنند که هیچ نفع دنیایی و اخروی برای آنان به دنبال نخواهد داشت(البته این به معنای نفی ریاضت به صورت مطلق نیست).
مصادیق دیگری نیز برای این آیه اعلام شده که در پاسخ تفصیلی بدان خواهیم پرداخت.