رفتار امام علی(ع) یا دیگر امامان با مادرانشان و پدرانشان چگونه بود؟

با توجه به علم و عصمت امامان(ع)؛ مطمئناً رفتار آنان نسبت به پدر و مادر، بهترین رفتارها بوده، و تحقیقاً رفتاری که موجب آزار والدین باشد از آنان سر نمی‌زد.
برای توضیح بیشتر به نمونه‌هایی در بخش «سخنان و رفتار» آن بزرگواران اشاره می‌شود:
امام صادق(ع) فرمود: «نیکویی و خوبی با پدر و مادر نتیجه حسن معرفت و شناسایی پروردگار متعال است؛ زیرا عبادتی نیست که انسان را سریع‌تر به رضای پروردگار برساند، و بهتر باشد از نیکویی به والدین برای خدا، و حق پدر و مادر از حقوق خدا سرچشمه می‌گیرد، به شرط آن‌که بر روش دین و روش اسلامی رفتار کنند».[1]
امام باقر(ع) فرمود: «سه چیز است که خداوند به احدی اجازه تخلّف از آنها را نداده است: 1. ادای امانت؛ چه صاحب امانت نیکوکار باشد چه گناه‌کار، 2. وفای به عهد؛ خواه صاحب عهد درست‌کار باشد یا زشت‌کار، 3. احترام و نیکی به پدر و مادر؛ خواه درست‌کار باشند یا نادرست»‏.[2]
در بخش رفتار و عمل؛ به روایتی از امام سجاد(ع) می‌پردازیم:
حضرتشان از غذا خوردن با مادر خود امتناع داشت، سؤال کردند که شما با آن کوششی که درباره صله رَحِم داری و از همه مردم نسبت به ‌خویشاوند مهربان‌تری؛ چرا با مادر خود غذا نمی‌خوری؟ فرمود: «من می‌ترسم لقمه‌ای را بردارم که چشم مادرم به آن لقمه باشد».[3]
البته این روایت با توجه به تعلیل موجود در آن، به معنای آن است که در یک ظرف با هم غذا نمی‌خوردند، نه این‌که اصلاً در کنار هم و بر سر یک سفره غذا نخورند.   [1] . منسوب به جعفر بن محمد(ع)، مصباح الشریعة، ص 70، بیروت، اعلمی، چاپ اول، 1400ق. [2] . کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج ‏2، ص 162، تهران‏، دار الکتب الاسلامیه‏، چاپ دوم‏، 1362ش‏. [3] . شیخ صدوق، خصال، ج ‏2، ص 518، قم، جامعه مدرسین‏، چاپ اول، 1362ش‏.