http://www.islamquest.net

با سلام؛ در سوره مریم در آیه 24 در باره وضع حمل ایشان آمده است: (ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد که غمگین مباش). لطفا بفرمایید این ندا دهنده چه کسی بود؟
قرآن کریم در داستان وضع حمل حضرت مریم(س) می‌فرماید: «فَناداها مِنْ تَحْتِها أَلاَّ تَحْزَنی‏ قَدْ جَعَلَ رَبُّکِ تَحْتَکِ سَرِیًّا»؛[1] ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد که غمگین مباش! پروردگارت زیر پای تو چشمه آبی (گوارا) قرار داده است. این آیه داستان بعد از ولادت حضرت عیسی(ع) را بیان می‌کند. پس از آن‌که جبرئیل بر مریم نمایان شد و به او مژده تولّد پسر بچه‌‏ای را به امر خدا داد، و مریم حامله شد. مریم از ترس تهمت‏‌های مردم به مکان دوردستی رفت و از همه کناره‌گیری کرد و در همان حال درد زایمان گرفت و سبب شد که او به تنه درخت خرمایی پناه برد. از ظاهر آیات بر می‌آید که به احتمال قوی، مریم با فاصله کوتاهی که از ملاقاتش با جبرئیل گذشته بود زایمان کرد، و چنین نبود که طبق معمول همه زن‌ها، نه ماه از حاملگی او بگذرد. این یک تولّد استثنایی و بر خلاف معمول خلقت بود.[2] وقتی عیسی زاده شد، مریم از ترس حرف‏‌های مردم بسیار ناراحت شد و گفت: ای کاش پیش از این مرده بودم و از یادها فراموش شده بودم! او به مردم حق می‌داد که با دیدن نوزاد در بغلش، او را به زنا متهم کنند. چه کسی حرف‏‌های او را باور می‌کرد؟ مگر می‌شود دختر باکره‌‏ای بدون تماس با یک مرد حامله شود و بچه‌‏ای به دنیا بیاورد؟ معلوم می‌شود که آرزوی مرگ به هنگام روی آوردن مشکلات بزرگ، کاری روا است و خلاف تقوا و تسلیم نیست.[3] به هر حال، مریم پس از تولد نوزاد بسیار اندوهگین و مضطرب شد و نمی‌دانست چکار کند. در این لحظه، الطاف الهی شامل حالش گردید و از زیر پایش به وی ندا رسید که ای مریم محزون مباش که پروردگار تو از زیر پایت آب خوش‌‌گواری جریان داده است. مفسران قرآن کریم در این موضوع که چه کسی مریم را صدا زد، اختلاف نظر دارند. این اختلاف شاید ریشه در قرائت «من» در « مِنْ تَحْتِها» داشته باشد. بیشتر قاریان «میم» در «من تحتها» را به فتحه قرائت کردند؛ برخی نیز مانند نافع، حمزه، کسائی و حفص آن‌را  به کسر میم قرائت نمودند. بر اساس این اختلاف قرائت برخی می‌گویند اگر «مَن» به فتح خوانده شود، ندا دهنده حضرت عیسی خواهد بود، اما اگر «مِن» به کسر خوانده شود، این جبرئیل بوده که این مژده‌ها را به مریم داده است.[4] به هر حال این مسئله اختلافی است. 1. قول مشهور آن است که ندادهنده خود نوزاد، یعنی حضرت عیسی(ع) بود؛ زیرا اولاً: با سیاق سخن قرآن مناسب‌‏‌تر است. ظاهر سیاق می‌رساند که ضمیر فاعل در جمله «ناداها» به عیسی(ع) برگردد، نه به جبرئیل. و این ظهور، قید «مِنْ تَحْتِها» را تأیید می‌کند؛ زیرا با حال مولود نسبت به مادرش در حین وضع حمل مناسب‌‌‏تر است، تا حال جبرئیل و مریم. ثانیاً: برگشت ضمیر در جمله قبل و بعد به عیسی، مؤید دیگری است، بر این‌‌که ضمیر مورد بحث هم به آن‌‌حضرت برگردد.[5] 2. برخی می‌گویند کسی که حضرت مریم را صدا زد جبرییل بود؛ به دلیل آن‌که اولاً: مریم بالای تپه‌‌‏ای ایستاده بود و جبرییل در پایین تپه، و او مریم را از پایین تپه صدا زد. ثانیاً: حضرت عیسی تا زمانی که با مردم مواجه نشده بود لب به سخن نگشوده بود.[6]   [1] . مریم، 24. [2] . البته در مورد زمان حاملگی حضرت مریم(س) تا ولادت حضرت عیسی(ع) نظرات مختلفی وجود دارد. ر. ک: طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: بلاغی‏، محمد جواد، ج 6، ص 789 – 790، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش. [3] . ر. ک: مغنیه، محمد جواد، تفسیر الکاشف، ج ‏5، ص 17، تهران، دار الکتب الاسلامیة، 1424ق؛ جعفری، یعقوب، کوثر، ج ‏6، ص 510، بی‌جا، بی‌تا. [4] . طبری، ابو جعفر محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج 16، ص 53، بیروت، دار المعرفة، چاپ اول، 1412ق؛ فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج 21، ص 527، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق. [5] . طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 14، ص 42، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق. [6] . حقی بروسوی، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج5، ص 327، بیروت، دارالفکر؛ جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏16، ص 52.
عنوان سوال:

با سلام؛ در سوره مریم در آیه 24 در باره وضع حمل ایشان آمده است: (ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد که غمگین مباش). لطفا بفرمایید این ندا دهنده چه کسی بود؟


پاسخ:

قرآن کریم در داستان وضع حمل حضرت مریم(س) می‌فرماید: «فَناداها مِنْ تَحْتِها أَلاَّ تَحْزَنی‏ قَدْ جَعَلَ رَبُّکِ تَحْتَکِ سَرِیًّا»؛[1] ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد که غمگین مباش! پروردگارت زیر پای تو چشمه آبی (گوارا) قرار داده است.
این آیه داستان بعد از ولادت حضرت عیسی(ع) را بیان می‌کند. پس از آن‌که جبرئیل بر مریم نمایان شد و به او مژده تولّد پسر بچه‌‏ای را به امر خدا داد، و مریم حامله شد. مریم از ترس تهمت‏‌های مردم به مکان دوردستی رفت و از همه کناره‌گیری کرد و در همان حال درد زایمان گرفت و سبب شد که او به تنه درخت خرمایی پناه برد. از ظاهر آیات بر می‌آید که به احتمال قوی، مریم با فاصله کوتاهی که از ملاقاتش با جبرئیل گذشته بود زایمان کرد، و چنین نبود که طبق معمول همه زن‌ها، نه ماه از حاملگی او بگذرد. این یک تولّد استثنایی و بر خلاف معمول خلقت بود.[2] وقتی عیسی زاده شد، مریم از ترس حرف‏‌های مردم بسیار ناراحت شد و گفت:
ای کاش پیش از این مرده بودم و از یادها فراموش شده بودم! او به مردم حق می‌داد که با دیدن نوزاد در بغلش، او را به زنا متهم کنند. چه کسی حرف‏‌های او را باور می‌کرد؟ مگر می‌شود دختر باکره‌‏ای بدون تماس با یک مرد حامله شود و بچه‌‏ای به دنیا بیاورد؟ معلوم می‌شود که آرزوی مرگ به هنگام روی آوردن مشکلات بزرگ، کاری روا است و خلاف تقوا و تسلیم نیست.[3]
به هر حال، مریم پس از تولد نوزاد بسیار اندوهگین و مضطرب شد و نمی‌دانست چکار کند. در این لحظه، الطاف الهی شامل حالش گردید و از زیر پایش به وی ندا رسید که ای مریم محزون مباش که پروردگار تو از زیر پایت آب خوش‌‌گواری جریان داده است.
مفسران قرآن کریم در این موضوع که چه کسی مریم را صدا زد، اختلاف نظر دارند. این اختلاف شاید ریشه در قرائت «من» در « مِنْ تَحْتِها» داشته باشد. بیشتر قاریان «میم» در «من تحتها» را به فتحه قرائت کردند؛ برخی نیز مانند نافع، حمزه، کسائی و حفص آن‌را  به کسر میم قرائت نمودند. بر اساس این اختلاف قرائت برخی می‌گویند اگر «مَن» به فتح خوانده شود، ندا دهنده حضرت عیسی خواهد بود، اما اگر «مِن» به کسر خوانده شود، این جبرئیل بوده که این مژده‌ها را به مریم داده است.[4] به هر حال این مسئله اختلافی است.
1. قول مشهور آن است که ندادهنده خود نوزاد، یعنی حضرت عیسی(ع) بود؛ زیرا اولاً: با سیاق سخن قرآن مناسب‌‏‌تر است. ظاهر سیاق می‌رساند که ضمیر فاعل در جمله «ناداها» به عیسی(ع) برگردد، نه به جبرئیل. و این ظهور، قید «مِنْ تَحْتِها» را تأیید می‌کند؛ زیرا با حال مولود نسبت به مادرش در حین وضع حمل مناسب‌‌‏تر است، تا حال جبرئیل و مریم. ثانیاً: برگشت ضمیر در جمله قبل و بعد به عیسی، مؤید دیگری است، بر این‌‌که ضمیر مورد بحث هم به آن‌‌حضرت برگردد.[5]
2. برخی می‌گویند کسی که حضرت مریم را صدا زد جبرییل بود؛ به دلیل آن‌که اولاً: مریم بالای تپه‌‌‏ای ایستاده بود و جبرییل در پایین تپه، و او مریم را از پایین تپه صدا زد. ثانیاً: حضرت عیسی تا زمانی که با مردم مواجه نشده بود لب به سخن نگشوده بود.[6]   [1] . مریم، 24. [2] . البته در مورد زمان حاملگی حضرت مریم(س) تا ولادت حضرت عیسی(ع) نظرات مختلفی وجود دارد. ر. ک: طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: بلاغی‏، محمد جواد، ج 6، ص 789 – 790، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش. [3] . ر. ک: مغنیه، محمد جواد، تفسیر الکاشف، ج ‏5، ص 17، تهران، دار الکتب الاسلامیة، 1424ق؛ جعفری، یعقوب، کوثر، ج ‏6، ص 510، بی‌جا، بی‌تا. [4] . طبری، ابو جعفر محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج 16، ص 53، بیروت، دار المعرفة، چاپ اول، 1412ق؛ فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج 21، ص 527، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق. [5] . طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 14، ص 42، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق. [6] . حقی بروسوی، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج5، ص 327، بیروت، دارالفکر؛ جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏16، ص 52.





مسئله مرتبط یافت نشد
1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین