1. در صورت برنامه‌ریزی صحیح در زندگی در تمام امور می‌توانیم موفق باشیم. از طرفی امور مستحبی خلاصه در نماز و روزه و... نمی‌شود، بلکه انسان هر کار نیکی را به نیت تقرّب به خداوند انجام دهد، از مصادیق عبادت محسوب شده و بابت آن مستحق پاداش می‌شود. اما این بدان معنا نیست که پرداختن به عبادت‌ها و مستحبات خاص نزد ما کمرنگ شده و به آن توجه ننماییم. این مسئله در زندگی اولیای خدا کاملاً مشهود است که علاوه بر انجام عبادات و یاری رساندن به همنوعان، کارهای روزمره خود را نیز انجام می‌دادند و این‌گونه نبود که امور مستحبی و نوافل مشکلی در زندگی آنان ایجاد نماید.
2. نوافل بسیاری وجود دارد که انسان‌ها می‌توانند به صورت گزینشی در ایام فراغت خود به آنها مشغول شوند. مستحبات مانند واجبات هر کدام جای خود دارد و این طور نیست که به صورت افراطی به برخی از آنها پرداخته و دیگر اعمال را رها سازیم، بلکه شایسته است تا زمانی که تزاحمی وجود نداشته باشد، مستحبات بیشتری را بجا آوریم.
3. مستحبات نیز اهم و مهم دارند، برخی دارای اهمیت بیشتری‌اند، بعضی نیز وقتشان ضیق و فوری است، و برخی نیز مدت‌دار هستند. در این‌گونه موارد آن مستحبی که دارای اهمیت بیشتری است، باید مقدم شود؛ از این‌رو، هنگامی که فراغتی نباشد و شخص مشغول کمک به دیگران باشد، علاوه بر پاداش کمک، پاداش اعمالی که در حالت عادی آنها را انجام می‌داد نیز برای او لحاظ می‌شود.
به عنوان نمونه؛ اگر در حال رفتن به مسجد و بجا آوردن نماز در اول وقت و به جماعت هستیم، در همان حال کسی را ببینیم که در موقعیتی قرار گرفته که فوراً به کمک ما نیازمند است، طبعاً کمک به وی اولویت بیشتری خواهد داشت؛ لذا نباید به بهانه اشتغال به نماز و جماعت از کمک به هم‌نوع باز بمانیم و به این نکته نیز باید توجه داشته باشیم که بر اساس آموزه‌های دینی، اگر واقعاً تصمیم به نماز جماعت و اول وقت داشتیم، اما به دلایلی توجیه‌پذیر، مستحب دیگری را در اولویت قرار دادیم، پاداش هر دو برایمان منظور خواهد شد.
ابان بن تغلب از امام صادق(ع) نقل می‌کند: هر کس هفت بار گرد خانه کعبه طواف کند، خدای متعال برایش شش هزار حسنه می‌نویسد، شش هزار گناه از او می‌زداید و شش هزار درجه بالایش می‌برد. – و به نقلی شش هزار حاجت او را هم روا کند- سپس امام(ع) فرمود: روا ساختن حاجت یک مؤمن برتر از چندین و چند طواف است.[1] [1] . «عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللهِ(ع) یَقُولُ مَنْ طَافَ بِالْبَیْتِ أُسْبُوعاً کَتَبَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ سِتَّةَ آلَافِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ سِتَّةَ آلَافِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ سِتَّةَ آلَافِ دَرَجَةٍ قَالَ وَ زَادَ فِیهِ إِسْحَاقُ بْنُ عَمَّارٍ وَ قَضَی لَهُ سِتَّةَ آلَافِ حَاجَةٍ قَالَ ثُمَّ قَالَ وَ قَضَاءُ حَاجَةِ الْمُؤْمِنِ أَفْضَلُ مِنْ طَوَافٍ وَ طَوَافٍ حَتَّی عَدَّ عَشْراً»؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 194، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
