از نگاه آیات و روایات چه اعمالی سبب بطلان اعمال نیک و پسندیده می شود؟

پاسخ اجمالی:
در قرآن و روایات، ایمان به خداوند و دوری از شرک و ارتداد به عنوان شرایط اولیه قبولی اعمال آمده که بدون آن هیچ عمل صالحی مورد پذیرش قرار نمی گیرد، و آن چه در باره اسباب تباه شدن اعمال ما از قبیل ترک نماز، منت گذاشتن در اعمال نیک، راضی نبودن به حوادث پیش آمده، و... که در پاسخ تفصیلی به آن می پردازیم، آمده است، ریشه در ضعف ایمان و باور قلبی دارد که اگر در حفظ ایمان کوشا باشیم اعمال ما هم حفظ خواهد شد.

پاسخ تفصیلی:
در قرآن و روایات از گناهانی که موجب از بین رفتن اعمال نیک و پسندیده می شود، تعبیر به حبط اعمال و بطلان آن شده است، از این رو پیش از پرداختن به پرسش، نخست به مفهوم لغوی واژه حبط پرداخته، سپس به بیان موارد و مصادیق آن در قرآن و روایات و در ادامه به بیان اهمیت حفظ اعمال نیک، می پردازیم.
مفهوم حبط:
کلمه حبط به معنای باطل شدن عمل، و از تأثیر افتادن آن است، در صحاح اللغة آمده است: "حبط عمله حبطا بطل ثوابه "عملش حبط شد؛ یعنی ثواب آن از بین رفت،[1] هم چنین در المصباح المنیر آمده "حبط العمل حبطا ... فسد و هدر"[2]؛ عملش حبط شد؛ یعنی عمل فاسد و تباه شد.
در قرآن و روایات برخی از اعمال ناپسند سبب حبط و از بین رفتن اعمال پسندیده و خوب معرفی شدند که به ترتیب در قرآن و روایات آن را بررسی می کنیم.
الف. حبط در قرآن:
واژه حبط و مشتقّات آن شانزده مورد در قرآن آمده است که در آنها اعمالی را که سبب تباهی و از بین رفتن عمل خوب می شود، ذکر شده است و ما به چند مورد آن اشاره می کنیم:
1. کفر و شرک.
الف. "مَنْ یَکْفُرْ بِالْإیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَ هُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرینَ"؛[3] "ر کس به ایمان (دین اسلام) کافر شود عمل او تباه شده و در آخرت از زیان کاران خواهد بود".
ب. "ما کانَ لِلْمُشْرِکینَ أَنْ یَعْمُرُوا مَساجِدَ اللَّهِ شاهِدینَ عَلی‌ أَنْفُسِهِمْ بِالْکُفْرِ أُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ وَ فِی النَّارِ هُمْ خالِدُون‌"؛[4] "مشرکان را شایسته نیست که مسجدهای خدا را آباد کنند در حالی که بر کفر خودشان شاهد هستند، آن گروه اعمالشان تباه شده و آنها در آتش ماندگارند".
در این دو آیه به صراحت شرک و کفر را موجب تباه شدن اعمال مشرکین و کفار می داند.
2. نفاق.
"وَ یَقُولُ الَّذینَ آمَنُوا أَ هؤُلاءِ الَّذینَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمانِهِمْ إِنَّهُمْ لَمَعَکُمْ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فَأَصْبَحُوا خاسِرین‌"؛[5] "آنها که ایمان آورده‌اند می‌گویند: "آیا این (منافقان) همان ها هستند که با نهایت تأکید سوگند یاد کردند که با شما هستند؟! (چرا کارشان به این جا رسید؟!) (آری،) اعمالشان نابود گشت، و زیان کار شدند".
3. تکذیب آیات خداوند و روز قیامت.
"وَ الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ هَلْ یُجْزَوْنَ إِلاَّ ما کانُوا یَعْمَلُون‌"؛[6] "و کسانی که آیات، و دیدار رستاخیز را تکذیب (و انکار) کنند، اعمالشان نابود می گردد، آیا جز آن چه را عمل می‌کردند پاداش داده می‌شوند؟!".
ب. حبط در روایات:
1. ترک نماز بدون مرض و علت.
عبید بن زراره می گوید: از حضرت صادق (ع) پیرامون تفسیر آیه: " هر کس به ایمان (دین اسلام) کافر شود عمل او تباه می شود".[7] پرسیدم، فرمود: مقصود آن کسی است که کرداری که به آن اقرار و اعتراف کرده، ترک کند، عرض کردم: مرتبه ترک آن عمل چیست؟ همه آن را رها کند؟ فرمود از آن جمله است کسی که عمداً بدون این که مست باشد و یا علّتی داشته باشد، نماز را ترک کند.[8]
2. با شک و تردید عمل کردن در اصول دین.
یکی از یاران امام صادق (ع) به نام مفضل می گوید از آن حضرت شنیدم که می فرمود: کسی که تردید یا گمان داشته باشد و بر آن پا برجا باشد، خدا عملش را تباه می کند، حجت خداوند حجت روشن است.[9]
مجلسی (ره) در توضیح حدیث می فرماید: برای کسی که امکان رسیدن به یقین برایش وجود دارد جائز نیست در اصول دین با شک و تردید عمل نماید، و مراد از این که حجت خدا روشن است این است که هر کس به دنبال دلیل در اصول دین باشد، به یقین می رسد و با رسیدن به یقین، جائی برای تردید و گمان باقی نمی ماند.[10]
3. زنی که به شوهرش بگوید من از تو هیچ خیری ندیدم.
با این که در ارتباط زندگی زن و مرد ،بسیاری از زحماتی را که زن در تدبیر و رسیدگی منزل از نظافت و آشپزی و بچه داری و... متحمل می شود از وظائف واجب او نیست و خداوند در مقابل این امور پاداش فراوان به او می دهد، ولی اگر زحمات او همراه با آزردن شوهر و منّت همراه باشد اجر کارهای او تباه می شود،در حدیثی امام صادق (ع) می فرماید :هر زنی که به شوهرش بگوید که من از تو خوبی ندیدم ، پاداش عمل او از بین می رود.[11]
5. کافر شدن به ولایت علی(ع).
ابی حمزه می گوید از امام باقر (ع) از تفسیر سخن خداوند، "وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالْإِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَ هُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِین" ‌پرسیدم؟حضرت فرمود: تفسیر باطنی این آیه کافر شدن به ولایت امیر المؤمنین(ع) است، چرا که مراد از ایمان، حصرت علی (ع) می باشد.[12]
از مجموع مطالب بالا معلوم می شود که حبط مربوط به مورد خاصی از اعمال نیک نیست، بلکه در تمام امور زندگی اعم از فردی و اجتماعی، عقیدتی و اخلاقی جریان دارد.
با توجه به این که در نقطه مقابل حبط تکفیر وجود دارد به همین مناسبت توضیح اندکی پیرامون آن نیز ارائه می کنیم.
همان طور که اعمال نیک با انجام کارهای زشت از بین می رود، اعمال زشت گناهان نیز با انجام خوبی ها از بین رفته و چه بسا که تبدیل به خوبی شود؛ به عنوان نمونه به چند مورد اشاره می کنیم.
1. انجام نمازهای واجب.
"وَ أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَیِ النَّهارِ، وَ زُلَفاً مِنَ اللَّیْلِ، إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئات‌"؛[13] "در آغاز و انجام روز و پاسی از شب نماز را بپا دار، که نیکی ها، بدی ها را از میان می ‌برد‌".
2. اجتناب از گناهان کبیره.
الف. "إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ"؛[14] "اگر از گناهان بزرگ که از آن نهی شده‌اید بپرهیزید، بدی های شما را می‌زداییم.
ب. "الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ، إِنَّ رَبَّکَ واسِعُ الْمَغْفِرَةِ" [15] کسانی که از گناهان بزرگ و زشت های آن کناره گیرند جز پاره‌ای یا به طرز سطحی و گذرا، بی گمان پروردگارت آمرزشی دامن گستر دارد.
با توجه به نقش تربیتی که احباط و تکفیر در زندگی انسان ها دارند، از این رو بیان اهمیت حفظ اعمال نیز، خالی از لطف نیست.
یکی از مسائلی که در ارتباط با اعمال انسان ها در قرآن و روایات مورد تأکید واقع شده، کوشا بودن در محافظت از کارهای نیک است که در غیر این صورت ممکن است اعمال نیک ما نتیجه مطلوب را نداشته باشد.
در روایتی از رسول گرامی اسلام در فضیلت تسبیحات اربعه آمده است: خداوند به عدد هر یک از اذکاری که مؤمن می گوید، درختی در بهشت برای او می کارد. شخصی عرض کرد: پس درختان ما در بهشت چقدر زیاد است! حضرت فرمود: بله، ولی مواظب باشید که آتشی نفرستید که آنها را بسوزاند سپس این آیه را قرائت نمود: "ای کسانی که ایمان آوردید اطاعت خدا و رسول کنید و اعمال خود را باطل نکنید".[16]

پی نوشتها:
[1]. الجوهری،اسماعیل بن حماد، الصحاح، ج 3، ص 1118،دار العلم ،بیروت،1990 م.
[2]. الفیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ص 118.
[3]. مائدة، 5.
[4]. توبة، 17.
[5]. مائدة، 53.
[6]. اعراف، 147.
[7]. مائدة، 5.
[8]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 2، ص 387، ح 12،دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1365 ه ش.
[9]. همان، ج 2، ص 400، ح 8 .
[10]. مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول، ج 11، ص 186،دار الکتب الاسلامیة،تهران ،1404 ه ق.
[11] حر عاملی،محمد بن حسن،وسائل الشیعة،ج 20،ص 162،ح 7،مؤسسة آل البیت،قم،1409 ه ق.
[12] مجلسی،محمد باقر،بحار الأنوار،ج 35 ،ص 369،ح 14،مؤسسة الوفاء ،بیروت ،1404ه ق.
[13]. هود، 114.
[14]. نساء، 31.
[15]. نجم، 32.
[16]. محمد، 33؛ صدوق،محمد بن علی،الامالی ج 1 ص 607،انتشارات کتابخانه اسلامیه،تهران،1362 ه ش.
منبع: www.islamquest.net