اساساً، یکی از سنت‌های الهی در ترغیب هرچه بیشتر مردم، به سوی هدایت و سعادت، مدارا، نرمش و ملاطفت با آنها است؛ چراکه مدارا و ملاطفت یکی از مؤثرترین ابزار جذب افراد است. خداوند به حضرت موسی و هارون سفارش می‌کند: (وقتی به سراغ فرعون می‌روید با او به نرمی و ملایمت سخن بگویید، شاید فرعون بترسد و یا هدایت شود).[1] از این رو، خدای متعال با تمام بندگان خود مدارا می‌کند. مدارا کردن در حقیقت همان عفو و گذشت نسبت به نافرمانی‌های بندگان است، و عفو و گذشت خداوند شامل تمامی بندگان و تمام امت‌ها شده و خواهد شد؛ لذا این اختصاص به امت‌های گذشته و یا قوم بنی اسرائیل ندارد. داستان بنی اسرائیل می‌تواند نمونه‌ای از مدارا و نرمش خداوند نسبت به مردم لجوج و سرسخت -در برابر دعوت الهی به سوی هدایت و رستگاری- باشد. و گرنه، خداوند با قوم نوح نیز به مدت 950 سال مدارا کرد تا شاید به خود آیند و به پیامبرش ایمان آورند.
در عین حال شاید بنی اسرائیل به دلیل آن‌که از فرزندان پیامبران بودند و پیامبران بسیاری نیز از میان آنان برخاسته‌اند، این همه مورد ملاطفت خدا قرار گرفتند. به بیان دیگر، شاید برخورداری از نوعی امتیاز باشد. قرآن کریم در باره آنان می‌فرماید: (ما به بنی اسرائیل کتاب و علم داوری و نبوت عطا کردیم و از چیزهای پاکیزه و خوش روزیشان کردیم. و بر جهانیان برتریشان دادیم).[2]
البته شایان توجه است که این برتری به معنای تبعیض و بی‌عدالتی نیست؛ چراکه برخی از پیامبران نیز بر برخی دیگر برتری دارند: (بعضی از این پیامبران را بر بعضی دیگر برتری دادیم. خدا با بعضی سخن گفت و بعضی را درجاتی برتر داد...).[3] و ساحس قدس الهی منزه از آن است که در حق بندگانش ظلم و بی‌عدالتی کند: (... وَ أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلاَّمٍ لِلْعَبیدِ)؛[4] و خداوند، به بندگان (خود)، ستم نمی‌کند.
پی نوشتها:
[1]. طه، 44، (فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَیناً لَعَلَّهُ یتَذَکَّرُ أَوْ یخْشی).
[2]. جاثیه، 16، (وَ لَقَدْ آتَیْنا بَنی إِسْرائیلَ الْکِتابَ وَ الْحُکْمَ وَ النُّبُوَّةَ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلَی الْعالَمینَ).
[3]. بقره، 253، (تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلی بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ...).
[4]. آل عمران، 182؛ انفال، 51.
منبع: www.islamquest.net
