آیه ی شریفه ی (قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ، ذَلِکَ أَزْکَی لَهُمْ، إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ) از نحوه ی روابط اجتماعی زن و مرد و نگاه آنان به یکدیگر می گوید. آنچه در این زمینه به عنوان دین در لایه های جامعه است بیش‌تر تحریفی معنوی از دین است و این آیات با آن فرهنگ عامیانه گری در تعارض است.
آیه ی شریفه نمی فرماید وقتی مرد نامحرمی زنی را می بیند سر پایین اندازد یا چشم فرو نهد؛ بلکه می فرماید: (یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ)؛ یعنی نگاه تند و تیز به نامحرم نداشته باشید به گونه ای که هرچه بر چهره دارد را با نگاه خود بازیابی کنید، بلکه نگاه شما طبیعی باشد.
(یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ)مانند امر (وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ)؛ است که می فرماید: و صدایت را آهسته ساز که امر به آهسته نمودن آن است و نه توصیه به قطع صدا و ترک سخن گفتن و سکوت.
قرآن کریم چنین نگاهی را مؤمنانه و چنین ارتباط و برخوردی را انسانی می داند. خداوند با فراز: (إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ) هشدار می دهد به هر نگاهی آگاه است و نگاه های دزدیده را می داند. نگاه هایی که ممکن است از پشت عینک دودی یا از پشت پوشیه باشد. در برخی از روایات آمده است نگاه نخست به نامحرم اشکال ندارد، باید دانست این روایت خطاب به مؤمنان و مخصوص آنان است و نگاه افراد فاسد حتی اولی آن نیز از سر بیماری است.
خداوند متعال مؤمنان را به دیدن نامحرم مبتلا می کند تا میزان ایمان آنان را بسنجد و معلوم شود آیا با دیدن صحنه ای خود را می بازند یا استوار و محکم می ایستند. البته خداوند برای تربیت جنسی برنامه هایی ویژه و احکامی دارد که هم اینک کم‌تر به آن پرداخته می شود و جوامع اسلامی در این زمینه درگیر افراط و تفریط های بسیاری هستند که پی‌آمد آن ناآرامی روان آدمی است.
منبع: پایگاه آیت الله العظمی نکونام (دامت برکاته).
