سوره مبارکه (فجر) به عنوان سوره امام حسین (ع) مشهور است.[1] امام صادق (ع) می فرماید: سوره فجر را در هر نماز واجب و مستحب بخوانید که سوره حسین (ع) است. هر کس آن را بخواند با حسین بن علی (ع) در قیامت، در درجه اول او در بهشت خواهد بود.[2]
در قسمت های نهائی این سوره، نفس آرام و مطمئنّه مورد خطاب قرار گرفته است، خداوند او را به سوی خود می خواند و داخل بندگان خاص خود می کند و سپس او را به بهشت جاودانگی دعوت می کند.[3]
مسلّماً مصداق روشن (نفس مطمئنّه) وجود مبارک امام حسین (ع) است و شاید به همین دلیل است که این سوره را سوره امام حسین (ع) نامیده اند.[4]
پی نوشت:
[1]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 26، ص 439، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374 ش.
[2]. ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص 123، دارالشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، 1406ق.
[3]. (یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعی إِلی رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً، فَادْخُلی فی عِبادی، وَ ادْخُلی جَنَّتی)، الفجر،27 – 30.
[4]. تفسیر نمونه، ج 36، ص 439.
منبع:islamquest.net
