شرح پرسش:
در آیه 128 سورۀ بقره آمده است: (رَبَّنَا وَ اجْعَلْنَا مُسْلِمَینِْ لَکَ وَ مِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّکَ وَ أَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَ تُبْ عَلَیْنَا إِنَّکَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِیم)، آیا منظور از (أُمَّةً مُّسْلِمَةً) پیامبر اکرم(ص) و امّت ایشان است؟ معنای (أَرِنَا مَنَاسِکَنَا) چیست؟
پاسخ:
1. منظور از (مِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً)
در سه دین بزرگ الاهی که امروزه وجود دارند (اسلام، مسیحیت، یهودیت) ابراهیم (ع) به عنوان یکی از مهم ترین و بهترین نمادها و الگوی خداپرستی معرّفی شده است. ابراهیم از جمله انبیایی است که امتحانات سختی را با موفقیّت پشت سر گذاشت و کارهای بزرگی چون ساخت کعبه را بر عهده داشت. همان طور که قرآن کریم از حضرت ابراهیم(ع) به عنوان یکی از بزرگ ترین پیامبران الاهی نام برده و از او به نیکی یاد کرده است: (کیست که از آیین ابراهیم روی گردان شود، جز کسی که خود را خوار و بی ارزش کند و خویش را به نادانی و سبک مغزی زند؟ یقیناً ما ابراهیم را در دنیا [به امامت و رسالت] برگزیدیم، و قطعاً در آخرت از شایستگان است).[1]
داستان های مختلف و دعاهای متنوّعی نیز از او در قرآن آمده است. یکی از آن دعاها، دعایی است که پس از ساختن کعبه از خداوند درخواست می کند: (پروردگارا! ما را تسلیم فرمان خود قرار ده! و از دودمان ما، امّتی که تسلیم فرمانت باشند، به وجود آور! و طرز عبادتمان را به ما نشان ده و توبۀ ما را بپذیر، که تو توبه پذیر و مهربانی!).[2]
حال باید دید که مراد از (مِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً) چه کسانی هستند و آیا تنها پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت(ع) را شامل می شود؛ یا این که پیامبر و امت او نیز بسان بسیاری از نسل ابراهیم(ع) از مصادیق این کلام هستند.
شایان ذکر است که کلمۀ (مِن) در آیۀ شریفه برای تبعیض است و اشاره به برخی از ذریّه ابراهیم(ع) دارد[3] که جزو صالحان هستند. بنابراین، منظور از این تعبیر، همۀ نسل ابراهیم(ع) نیستند و تمام افراد از نسل او را شامل نمی شود؛[4] اما علت این که ابراهیم(ع) برای تمام نسل خود دعا نکرد را می توان در این جست و جو کرد که یقیناً تمام امّت، نمی توانند مؤمن باشند و این از آن جهت است که عده ای از آنها راه حق را انتخاب نمی کنند. علاوه بر این، کلام خداوند که به ابراهیم(ع) گفت: (َإِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ)، نشان می دهد که در نسل آن حضرت عدّه ای از ظالمان قرار دارند و عهد خداوند بر آنها جاری نمی شود.[5] از این رو، منظور خداوند در این آیه نمی تواند تمام نسل ابراهیم باشد. بنابراین، (امة مسلمة) عده ای از نسل ابراهیم(ع) را شامل می شود که از جمله، پیامبر گرامی اسلام(ص) و ائمه اطهار(ع) هستند. [6]
البته تفسیر دیگری نیز وجود دارد به این که منظور از امت در این آیه، تنها پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت ایشان است.[7] شاهد بر این دیدگاه، آیۀ بعد است: (پروردگارا! در میان آنان پیامبری از میان خودشان برانگیز، که آیات تو را بر آنان بخواند، و آنان را کتاب و حکمت بیاموزد، و [از آلودگی‌های ظاهری و باطنی] پاکشان کند)،[8] حال از آنجا که منظور از این رسول، حضرت ختمی مرتبت است. [9] پس در آیه 128 نیز منظور پیامبر اسلام و امت آن حضرت می باشند. در هر صورت به طور قطع و یقین این آیه شامل پیامبر و اهل بیت او می شود.
2. تفسیر (أَرِنَا مَنَاسِکَنَا)
در تفسیر عبارت (أَرِنَا مَنَاسِکَنَا) دو دیدگاه بیان شده است.
یک. حضرت ابراهیم(ع) با این دعا از خداوند می خواهد که مناسک حج و عبادت درست را به او بیاموزد تا بتواند حج و عبادات را به صورت صحیح آن انجام دهد.[10] طبق این تفسیر، ابراهیم(ع) پس از ساخت کعبه اعمال حج و سائر عبادات را از خداوند درخواست می نماید تا بتواند آن را به گونه ای که مورد رضایت خداوند است، انجام دهد.
دو. از آن جایی که واژۀ (مناسک) به ضمیر (نا) اضافه شده است، باید نتیجه گرفت که ابراهیم(ع) کارهایی را انجام داده و با این دعا از خداوند می خواهد که حقیقت اعمال او را نشانش دهد تا بتواند بفهمد کدام یک از آنها بیشتر مورد خواست خداوند است. بنابر این، کلمه (مناسکنا)، این نکته را می رساند که خدایا حقیقت اعمالی که از ما به عنوان عبادت تو سر زده، به ما نشان بده، و نمی خواهد درخواست کند: که خدایا طریقه عبادت خودت را به ما یاد بده، و یا ما را به انجام آن موفّق گردان.[11] البته علامه طباطبایی این وجه را به عنوان یکی از موارد محتمل در آیه ذکر کرده است.[12]
پی نوشت:
[1]. بقره، 130.
[2]. بقره، 128: (رَبَّنَا وَ اجْعَلْنَا مُسْلِمَینِْ لَکَ وَ مِن ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّکَ وَ أَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَ تُبْ عَلَیْنَا إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحیمُ).
[3]. فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج 4، ص 54، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ سوم، 1420ق.
[4]. فیض کاشانی، ملا محسن، الأصفی فی تفسیرالقرآن، ج 1، ص 66، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، چاپ اول، 1418 ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص393، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش.
[5]. ر.ک: مفاتیح الغیب، ج 4، ص 54 ؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 393.
[6]. بیضاوی، عبدالله بن عمر، أنوار التنزیل و أسرار التأویل، ج 1، ص 106، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ اول، 1418ق.
[7]. صادقی تهرانی، محمد، البلاغ فی تفسیر القرآن بالقرآن، ص 20، مولف، قم، چاپ اول، 1419 ق.
[8]. بقره، 129.
[9]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 286، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، 1417ق.
[10]. مغنیه، محمد جواد، التفسیر المبین، ص 25، بنیاد بعثت، قم، بی تا؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 39.
[11]. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، ج 1، ص 79، انتشارات دانشگاه تهران و مدیریت حوزه علمیه قم، تهران، چاپ اول، 1377ش؛ قرشی، سید علی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج 1، ص 242، بنیاد بعثت - تهران، چاپ سوم، 1377 ش.
[12]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 284.
منبع:islamquest.net
