مذکِّر بودن پیامبر و وحی ، تنها برای مؤمنان نیست، بلکه این دو برای همه انسان ها تذکره است ، حتی کسانی که هرگز دین الهی را نپذیرفتند و سابقه تعهد به دین و معرفت دینی نداشتند ، برای آنها نیز تذکره است . با این بیان روشن می شود چنین نیست که تذکر تنها به مؤمن اختصاص داشته باشد و به این جهت که مؤمن چون قبلاً ایمان آورده و به اصول اعتقادی آگاهی داشته ولی در اثر اشتباهات ، پرده غفلتی روی علم و آگاهیش آویخته شده و یا در اثر سرگرمی و ارتکاب معاصی دچار نسیان شده و با بیانات پیامبر اسلام و تذکرات آن حضرت(ص) بیدار شده باشد . بلکه همه انسانها اعم از موحد و ملحد با تذکر پیامبر متذکر می گردند .
بنابراین ، قرآن برای همه انسان ها تذکره است ، گرچه گروه خاصی ، یعنی مؤمنان از تذکر سود می برند: (وَ ذَکِّر فإن الذِکری تَنفَعُ المُؤمنین) (ذرایات/55) و عده ای دیگر به یاد نمی آورند و از تذکره طرفی نمی بندند.
آیت الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 12 (فطرت در قرآن)
www.payambarazam.ir
