مجوس به چه کسانی گفته می شود و در قرآن چند بار نام آنها برده شده است؟

مجوس به قوم زردشت[1] گفته می شود که پیش از اسلام، در ایران زندگی کرده اند. در قرآن نام مجوس تنها یک بار آمده،[2] ولی درباره ی خصوصیّات زندگی آن ها سخنی به میان نیامده است. در مجموعه های روایی، روایات متعددی درباره ی مجوس از امامان معصوم(علیهم السلام) وارد شده است که به بعضی از آن ها اشاره می کنیم:
از حضرت امام صادق(علیه السلام) سؤال کردند: آیا مجوس پیامبری داشتند؟
حضرت فرمود: بلی؛ آیا شما نامه ی حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه وآله) به مردم مدینه را ندیده اید؟ حضرت در آن نامه نوشته است: مجوس پیامبری داشتند که کتاب آسمانی داشت؛ اما او را کشتند و کتابش را سوزاندند.[3]
شخصی به امام صادق(علیه السلام) عرض کرد: پیامبر مجوس چه کسی بود؟
حضرت فرمودند: (زردشت) بود؛ ادعای پیامبری کرد. عده ای ایمان آوردند و گروهی نبوّت او را نپذیرفتند و کتابش را انکار کرده، او را از دیار خود بیرون کردند و حیوانات درنده او را دریدند.)
عرض کرد: مجوسیان در زمان خود به حق نزدیک تر بودند، یا عرب؟
حضرت جواب دادند: عرب در زمان جاهلیّت به دین حنیف (اسلام) نزدیک تر بودند؛ چون مجوس به تمام پیامبران کفر ورزیدند و کتاب های آسمانی و برهان پیامبران را انکار کردند. (کیخسرو) اولین پادشاه مجوس سیصد پیامبر را کشت.
مجوس، غسل جنابت نمی کردند؛ اما اعراب، غسل جنابت می کردند. غسل یکی از شرایع دین حنیف است؛ مجوس ختنه نمی کردند؛ ختنه کردن یکی از سنّت های پیامبران است و اول کسی که ختنه کرد، حضرت ابراهیم(علیه السلام) بود؛
مجوس مرده های خود را غسل و کفن نمی کردند و به صحرا می انداختند و اول کسی که برای او لحد و قبر کنده شد،[4] حضرت آدم ابوالبشر(علیه السلام) بود؛
مجوس با مادر، دختر و خواهر خود ازدواج می کنند؛ ولی عرب چنین نمی کردند؛
مجوس بیت الله الحرام را قبول ندارند:[5]
اِنَّ المَجوُسَ جَزُّوا لِحاهُم وَ وَفِّروُا شَوارِبَهُم و اِنّا نَحْنُ نَجُزُّ الشَّوارِبَ وَ نَعْفی اللِحی وَ هِیَ الفِطْرَة؛
مجوس موی صورت (ریش) خود را می تراشیدند و سبیل را بلند می کردند؛ اما ما سبیل خود را می تراشیم و ریش را نگه می داریم و این کار مطابق با فطرت آدمی است.[6]
نکته: بعضی از مدلهای آرایش بدن و لباس، سمبل یک عقیده و آیین هستند. دقّت در انتخاب مد باعث می شود که آیین کفار و مشرکین ترویج نشود.
پی نوشتها:
[1]. زردشت = زرتشت.
[2]. حج، 22.
[3]. کافی، ج 3، ص 567، حدیث 4.
[4]. به داستان زندگی حضرت آدم مراجعه شود.
[5]. بحارالانوار، ج10، ص 179؛ قصص الانبیا، ج 2، ص 337.
[6]. میزان الحکمه، ج4، ص 2774 ، حدیث 18140.
منبع: سرگذشت ها و عبرت ها در آیینه ی وحی، سید مرتضی قافله باشی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1383).