لفظ قرآن در سوره‌های بقره، نسأ، مائده، انعام، اعراف، توبه، یونس، یوسف، رعد، حجر، نحل، اسرأ، کهف، طه، فرقان، نمل، قصص، روم، سبأ، یس، ص، زمر، فصلت، شوری، زخرف، احقاف، محمد، ق، قمر، رحمان، واقعه، حشر، جن، مزمل، قیامت، انسان، انشقاق و بروج آمده است.
در این جا خوب است اشاره‌ای نیز داشته باشیم به این که چرا این کتاب شریف "قرآن" نامیده شده است؟
حقیقت قرآن فراتر از آن است که در قالب الفاظ بگنجد، محتوای قرآن بسی عالی‌تر و والاتر از آن است که واژه‌ها و الفاظ را یارای بیان آن باشد؛ درحالی‌که کلمات و عبارات برای امور مادّی وضع گردیده‌اند و واقعیت قرآن دربرگیرنده عمیق‌ترین معارف معنوی است. این محتوای معنوی برای این‌که در خورِ فهم بشر درآید، از مقام برتر خود (لوح محفوظ) تنزّل یافته و به مقام قرائت رسیده و خواندنی گشته است تا امکان تعقل آن برای بشر فراهم آید; بنابراین لفظ قرآن (بر وزن غُفران) کلمه‌ای مهموز و مشتق از "قَرَءَ" به معنای تلاوت و قرائت است. چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید: "فَاقرَءوا ما تَیَسَّرَ مِن‌َ القُرءان‌ِ؛(مزمل،20) آنچه برای شما میسر است قرآن بخوانید."
در این زمینه، اقوال دیگری هم هست که جهت آگاهی بیشتر به کتاب درسنامه علوم قرآنی، حسین جوان آراسته، بخش اوّل، فصل سوم و چهارم، ص 41 و 44، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی مراجعه کنید.
eporsesh.com
