از مطالعة تاریخ زندگی پیامبر اکرم‌روشن می‌شود که آن حضرت از دوران کودکی دارای دو نام بوده، و مردم او را با هر دو نام خطاب می‌کردند. یکی "محمد" که جدّ بزرگوارش عبدالمطلب برای او انتخاب کرده بود، و دیگری "احمد" که مادرش آمنه او را به آن، نامیده بود. ابوطالب عموی پیامبر نیز در اشعاری که دربارة برادر زادة خود سروده، گاهی از او به نام "محمد"، و گاهی به نام "احمد" اسم برده است و این حاکی از آن است که در آن زمان یکی از نام‌های معروف پیامبر6 احمد بوده است.(ر.ک: فروغ ابدیت، جعفر سبحانی، ج 1، ص 157و158، مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.)
در روایاتی که در مسأله معراج وارد شده نیز می‌خوانیم که خداوند در شب معراج، پیامبر اسلام را بارها به عنوان "احمد" خطاب کرده است. و شاید از این جا است که مشهور شده نام آن حضرت در آسمان‌ها "احمد" و در زمین "محمد" است.(ر.ک: بحارالانوار، علامة مجلسی;، ج 18، ص 315 و 386 و 409، مؤسسة الوفأ / تفسیر نمونه، آیت الله مکارم شیرازی، ج 24، ص 78، دارالکتب الاسلامیة.)
لذا قرآن کریم از آن حضرت به هر دو نام یاد کرده است.(ر.ک: صف / 6; فتح / 29)
در روایت نیز آمده است که یهودیان از پیامبر اکرم‌پرسیدند: چرا به نام‌های "محمد"، "احمد"، "بشیر" و "نذیر" نامیده شده‌ای؟
حضرت در جواب فرمود: محمد، به خاطر این که در زمین "پسندیده" هستم; احمد، به خاطر این که در آسمان از زمین پسندیده‌تر هستم; بشیر، به جهت آن که اطاعت کنندگان خدا را به بهشت بشارت می‌دهم; نذیر، به جهت آن که معصیت‌کاران را از آتش ]جهنم[ می‌ترسانم.(ر.ک: تفسیر قمی، علی بن ابراهیم قمی، ج 2، ص 365، مؤسسة دارالکتاب قم / بحارالانوار، همان، ج 16، ص 96.)
eporsesh.com
