یکی از بهترین و کار آمدترین شیوة تفسیری، که شیوة اهل بیت (ع) است، تفسیر قران به قرآن می‌باشد، که علامه طباطبایی در المیزان همین روش را پسندیده است.
در این روش هر آیه با تدبر در سایر آیات معنا و تفسیر می‌شود. تبیین آیات فرعی به وسیلة آیات اصلی و محوری، بر این اساس است که برخی آیات همة مواد لازم را برای پی‌ریزی یک بنیان مرصوص معرفتی دارد ما برای آیات تنها عهده دار بخشی از مواد چنین بنایی است. آیات دستة دوم با استمداد از آیات اول تبیین و تفسیر می‌شود. برای فهم متن دینی بهترین راه، تدبر است. قرآن کریم از آن جهت که کلام خدا است و با اعجاز خود دعوی انتساب به خدا را اثبات می‌کند، یکی از منابع دینی است که حجیت آن همانند حجیت قطع ذاتی است و محصول تدبر در آن و جمع بندی آیات با یکدیگر حتماً حجت است. از آن جا که به عنوان کلام صاحب شریعت بوده، حجیت آن ذاتی است.
قرآن در سورة شعراء دربارة قوم لوط می‌فرماید: "و أمطر ناعلیهم مطراً فساء مطر المنذرین ؛ برای آنان باران فرستادیم و وضع أفراد بیم داده شده، بسیار بد گردید".[1] مفهوم این آیه روشن است ولی از نظر مصداق مجمل است، زیرا انسان نمی‌داند مقصود از باران چیست؟ ولی آیة دیگری که در سورة حجر وارد شده است، روشنگر این حقیقت می‌باشد و می‌فرماید: "و أمطرنا علیهم حجارة من سجیل ؛ برای آنان بارانی از سنگ فرستادیم".[2] هرگاه این روش د رمجموع آیات با بردباری و پشتکار لازم رعایت گردد، جهانی از حقایق برای ما روشن شده و بسیاری از ابهامات بر طرف می‌گردد.[3]
پی نوشتها:
[1] شعراء (26) آیه 173.
[2] حجر (15) آیه 74.
[3] آیت الله جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ج اوّل، ص 58 - 68؛ آیت الله جعفر سبحانی، تفسیر منشور جاوید، ج اول ص 15 _ 20؛ علیرضا میرزامحمد، مفتاح المیزان، ج اوّل، اوایل کتاب، با اقتباس و تلخیص.
eporsesh.com
