قرآن فقط بر سرزمین عرب ها نازل شده، ولی کتاب مقدس با سه زبان مختلف، برای همه قاره ها و دوره های زمانه با انواع فرهنگ ها نوشته شده است؟

آنچه در مورد قرآن کریم بسیار مهم است، اسلوب آن می باشد که محتوا و روح مطالب قرآن را به زمان ها و مکان های دیگر گسترش می دهد؛ هرچند در شرایط زمانی و مکانی خاص نازل شده است. برای همین انسان ها را به مطالعه و فهم خود دعوت کرده، و خود را شناخت پذیر و قابل فهم می نماید؛ و در معرفی خود را به عنوان کتاب راهنما و روشنگر مردمان، مایة بیداری و هوشیاری مردم و مایه تفکر و شکوفایی عقل بیان می کند.[1] چرا که قرآن هدایت کامل است، و این نور هدایت بصورت کلمات و آیات زیبا و دلنشین درآمده، و در قرن های پی دری پی همانند امواجی بالا گرفته و به پیش می رود. بنابراین چنین نیست که خدای متعال کلام خود را به گونه ای نازل کند که اختصاص به برخی از افراد داشته باشد، و عموم مردم از آن چیزی نفهمند، بلی در جامعه مسیحیت که کتاب مقدس را نه وحی الهی، بلکه دست نوشته های حواریون و پیروان حضرت مسیح می دانند که گاهی حتی نویسنده نامشخص است، و تصور می کنند، که قرآن نیز نوشته افراد عادی است؛ و مانند خودشان به خدا نسبت داده اند. در حالی که قرآن کریم در رد این دیدگاه می فرماید:
(و شایسته هیچ انسانی نیست که خدا با او سخن گوید، مگر از راه وحی یا از پشت حجاب یا رسولی می فرستد، و به فرمان او آنچه را بخواهد وحی می کند، چرا که او بلند مقام و حکیم است)[2]. اما بر مسیحیان که بعد از قرن ها از میان چند انجیل چهار انجیل را به سلیقه خود انتخاب کردند، این سؤال مطرح می شود که چرا قرآن فقط عربی است، اما خودشان نیز بهتر می دانند، گردآورندگان اصلی کتاب مقدس، آن را به سه زبان ننوشته اند. زیرا فهرست بندی امروزی 27 کتاب انجیل توسط آتاناسیوس اسقف اسکندریه تکمیل شده است؛ و به یقین وی دارای سه زبان مختلف نبوده، بلکه اصل کتاب به زبان عبری است.[3]
البته جهانی بودن دین اسلام و عدم اختصاص آن به قوم یا منطقه خاصی از ضروریات این آئین الهی است. و حتی کسانی هم که مسلمان نیستند، می دانند که دعوت اسلام، همگانی بود و محدود به منطقه جغرافیایی خاص نمی باشد و وقتی دین اسلام جهانی شد، کتاب آن دین یعنی قرآن نیز جهانی خواهد شد، افزون بر این، شواهد تاریخی فراوانی وجود دارد که پیامبر اسلام _ صلّی الله علیه و آله و سلّم _ به سران کشورها مانند قیصر روم، پادشاه ایران، فرمانروایان مصر، حبشه، شامات و نیز به رؤسای قبائل نامه نوشتند، و پیک ویژه به سوی آنان گسیل داشتند، و همگان را دعوت به پذیرفتن این دین مقدس اسلام کرده، و از پیامدهای وخیم کفر و استنکاف از پذیرفتن اسلام، برحذر داشتند. و اگر قرآن برای غیر عرب قابل فهم نبود، چنین دعوت های عمومی انجام نمی گرفت، و سایر اقوام و امت ها هم عذری برای عدم پذیرش داشتند، و امروزه این اشکال قابل عرضه نیست که بگوئیم، چون زبان فلان کشور با ما نمی سازد، پس نمی توانیم با آن رابطه برقرار کنیم، بلکه با تربیت دادن مترجمان زبده با دنیای دیگران مرتبط می شود؛ و کسی نمی گوید: ما چون زبان عربی نمی دانیم، پس نباید با کشورهای عربی رابطه داشته باشیم. پس هم چنانکه کشورها و مردمان غیر عرب با کشورهای عربی مرتبط هستند، با یاد گرفتن زبان عرب و تربیت مترجمان، از طریق همین کار می توانند قرآن را نیز بفهمند. بهترین و معتبرترین دلیل بر جهانی بودن قرآن، خود قرآن کریم است که همه مردم جهان را مورد خطاب قرار داده و هدایت خود را شامل همه انسان ها دانسته است. و لذا در دعوت خود با (ایها الناس) ، (یا بنی آدم) شروع می کند. و پذیرفتنی نیست که بگوئیم عرب ها فرزند آن آدمند بقیه نه، و قرآن شامل آن ها نمی شود. پس دنیا همه مکلف به تدبر و تفکر در معارف والای قرآنی هستند.[4]
برای همین است که خداوند فرمود: زوال ناپذیر و پر برکت است کسی که قرآن را بر بنده اش نازل کرد، تا بیم دهنده جهانیان باشد. و در جای دیگر فرمود: ما تو را جز برای رحمت جهانیان نفرستادیم.[5]
از سوی دیگر قرآن کریم، پیروان سایر ادیان را مورد خطاب قرار داده، و رسالت حضرت محمد بن عبدالله _ صلّی الله علیه و آله و سلّم _ را در مورد آنان تثبیت نموده است.[6]
و اساساً هدف از نزول قرآن کریم بر پیامبر اسلام _ صلّی الله علیه و آله و سلّم _ را، پیروزی اسلام بر سایر ادیان و ملل شمرده است؛ و با تعبیر (لیظهره علی الدین کله)[7] هیچ شک و شبهه ای باقی نگذاشته است که قرآن برای همه جهان است نه عرب ها، و همه می توانند معارف والای آن را درک کنند.
با این حال، اشکال جهانی نبودن برخورد جامعه مسیحیت وارد است. چرا که باید بپذیرند کتاب مقدس امروزی با سه زبان، همان نیست که در قرن 4 میلادی نوشته شده است، بلکه زبان آن عبری بوده؛ و امروزه در حد انگشت شماری می توانند این زبان را بفهمند. و حداقل اینکه، این ها ترجمه ای است از آن کتاب اصلی، پس اگر ترجمه کردن یک کتابی باعث می شود که همه زبان ها آن را بهتر بفهمند، چرا این مطلب در مورد قرآن کریم که نه به سه زبان، بلکه به چندین زبان مختلف دنیا ترجمه شده است را قبول ندارند؟ اضافه بر این، اصل قرآن نازل شده بر پیامبر اسلام _ صلّی الله علیه و آله و سلّم _ نیز محفوظ است، و انسان های باسواد می توانند با فراگیری دستور زبان عربی و فرهنگ و اصطلاحات عرب بخصوص قرآن کریم که عبارتند از:
سنت شناسی، شأن نزول و ... از قرآن فهم بیشتری بدست آورند، بخلاف جامعه مسیحیت که کتاب مقدس اولیه شان در دسترس نیست، و افرادی سودجو به راحتی می توانند به بهانه ترجمه، مطامع شخصی خود را بیاورند، و همین امر باعث شده که امروزه به جای یک انجیل چهار انجیل مورد توافق جامعه مسیحیت با اناجیل دیگری به وجود آید و آن هم با تناقضاتی مانند:
عیسی پسر داوود، پسر خدا، پسر یوسف، از زن باکره و بی پدر و ...[8] اما قرآن کریم از آنجایی که وحی الهی است و هیچ انحرافی در او به وجود نیامده: و لذا می فرماید کسانی که به این قرآن کافر شدند (بدانند) این کتابی است قطعاً شکست ناپذیر، که هیچ گونه باطلی نه از پیش رو و نه از پشت سر به سراغ آن نمی آید، چرا که از سوی خداوند حکیم و شایسته ستایش است.[9]
این قرآن در بین همه مسلمانان بیش از یک کتاب نیست، و هیچ اختلافی هم بین مسلمانان وجود ندارد، و از این جا روشن می گردد، که کتابی که بر پایه وحی بوده، و حتی یک حرف از آن نیز حذف یا اضافه نشده است، و در دسترس همه است، خیلی از نظر عقلی و منطقی مورد قبول و جامعه پذیرتر است، از کتابی که از سوی خداوند متعال نیست، بلکه دست نوشته های افرادی است که هر کدام با هدف خاصی آن را تنظیم کرده است. و دیگر اینکه اصل آن هم امروزه موجود نیست، و آنچه امروز به عنوان کتاب مقدس دیده می شود، ترجمه ها و برداشت های شخصی مسیحیان است. به همین جهت بدیهی است که بر اثر تمایلات سیاسی و مذهبی و ... انجیل های مختلفی بوجود آید. و جامعه مسیحیت پذیرفته اند که عهد جدید در طول دو قرن اول نهضت های مسیحی به عنوان راهنما و تفسیر کتاب مقدس عهد عتیق، و بعدها کتابی با اعتبار دینی، و سرانجام الهام و سخن خدا تلقی شد. و معیار پذیرش این بود که نویسنده اش وابسته به حواریون باشد، اما اینکه چه کسی باید تشخیص بدهد، این کتاب و نوشته وابسته به حواری است، مشخص نیست.[10]
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. شناخت قرآن، شهید مرتضی مطهری.
2. روش برداشت از قرآن، شهید محمدحسین بهشتی.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . بقره/ 185 ، 219 و 221 ؛ نحل/ 44 و 64.
[2] . شوری/ 51.
[3] . ویور، مری جو؛ درآمدی به مسیحیت، ترجمة حسن قنبری، قم، مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب، 1381 ه.ش، ص 74.
[4] . ر.ک: بقره/ 21 ؛ فاطر/ 15 ؛ اعراف/ 26، 27، 28، 31، 35؛ آل عمران/ 138 ؛ ابراهیم/ 52 ؛ انعام/ 90 و ... .
[5] . ر.ک: فرقان/ 1 ؛ انبیاء/ 107.
[6] . ر.ک: آل عمران/ 65، 70، 71، 98، 99، 110؛ مائده/ 15، 19.
[7] . ر.ک: توبه/ 33 ؛ فتح/ 38 ؛ صف/ 9.
[8] . ویلیام گلن، هنری مرتن، کتاب مقدس (عهد عتیق و عهد جدید)، ترجمة فاضل خان همدانی، تهران، انتشارات اساطیر، چاپ اول،1380، انجیل متی، باب1، و انجیل لوقا، باب 2، ش 48.
[9] . فصلت/ 41- 42.
[10] . ر.ک: ویور، مری جو؛ درآمدی به مسیحیت، ترجمة حسن قنبری، قم، مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب، 1381 ه.ش، ص 98؛ و مریل سی، تنی، معرفی عهد جدید، ترجمة میکائیلیان، بی جا، حیات ابدی، چاپ اول، 1362 ه.ش، ص 146؛ و نوذری، عزت الله؛ مسیحیت از آغاز تا عصر روشنگری، بی­جا، چاپ اول، بی تا، ص23.