فرق نبوت، امامت و رسالت چیست؟

آنچه از اشارات موجود در آیات و تعبیرات مختلفی که در احادیث وارد شده برمی آید کسانی که از طرف خدا مأموریت داشتند دارای مقامات مختلفی بوده اند:
1 مقام نبوت یعنی دریافت وحی از خداوند، بنابراین (نبی) کسی است که وحی بر او نازل می شود و آنچه را به وسیله وحی دریافت می دارد، چنانکه مردم از او بخواهند در اختیار آنها می گذارد.
2 مقام رسالت یعنی مقام ابلاغ وحی و تبلیغ و نشر احکام خداوند و تربیت نفوس از طریق تعلیم و آگاهی بخشیدن، بنابراین رسول کسی است که موظف است در حوزه مأموریت خود به تلاش و کوشش برخیزد و از هر وسیله ای برای دعوت مردم به سوی خدا و ابلاغ فرمان او استفاده کند، و برای یک انقلاب فرهنگی و فکری و عقیدتی تلاش نماید.
3 مقام امامت یعنی رهبری و پیشوائی خلق، در واقع امام کسی است که با تشکیل یک حکومت الهی و بدست آوردن قدرتهای لازم، سعی می کند احکام خدا را عملاً اجرا و پیاده نماید و اگر هم نتواند رسماً تشکیل حکومت دهد، تا آنجا که در توان دارد در اجرای احکام می کوشد.
به عبارت دیگر وظیفه امام اجرای دستورات الهی است در حالی که وظیفه رسول ابلاغ این دستورات می باشد، و باز به تعبیر دیگر، رسول (ارائه طریق) می کند ولی امام (ایصال به مطلوب) می نماید.
ناگفته پیدا است که بسیاری از پیامبران مانند پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) هر سه مقام را داشتند هم دریافت وحی می کردند، هم تبلیغ فرمان های الهی، و هم در تشکیل حکومت و اجرای احکام تلاش می کردند و هم از طریق باطنی به تربیت نفوس می پرداختند.
کوتاه سخن اینکه: امامت همان مقام رهبری همه جانبه مادی و معنوی، جسمی و روحانی و ظاهری و باطنی است، امام، رئیس حکومت و پیشوای اجتماع و رهبر مذهبی و مربی اخلاق و رهبر باطنی و درونی است.
امام با نیروی مرموز معنوی خود افراد شایسته را در مسیر تکامل باطنی رهبری می کند. و با قدرت علمی خود افراد نادان را تعلیم می دهد.و با نیروی حکومت خویش یا قدرتهای اجرائی دیگر، اصول عدالت را اجرا می نماید.(1)(2)

پی نوشتها:
1.تفسیر نمونه : ج 1، ص 440
2.کتاب180پرسش وپاسخ، مکارم شیرازی، سوال44
منبع:سایت انوار طاها