چرا به توحید که شاخصه ی مثبت و مشترک قبل از اسلام و بعد اسلام در ایران بوده است تاکید نمی شود ؟

هرکس که خودش را شناخت خدا را شناخت . بین خودشناسی و خدا شناسی پیوند وسیعی وجود دارد . یعنی انسانی که توحید را پذیرفته است هیچ وقت گرفتار از خودبیگانگی نمی شود . انسانی گرفتار از خود بیگانگی می شود که توحید را کنار گذاشته باشد . اگر انسان هویت اصلی خودش را شناخت حتما خدا را شناخته است. اگر ما ایمان به توحید توجه داشته باشیم نه تنها هویت فکری ، ایمانی و فرهنگی شکل پیدا می کند و توحیدی می شود بلکه این هویت در عرصه ی علمی هم شکل و سامان پیدا می کند یعنی هویت علمی ما هم توحیدی می شود . ایرانی ها قبل از اسلام هم موحد بوده اند و علت اینکه ایرانیان اسلام را براحتی پذیرفتند شعار توحید و برادری آن بود . اگر ما بنیه سازی علم را بر اساس هویت توحیدی دنبال کنیم رشد و بالندگی پیدا خواهیم کرد و دانش هم کارکرد بشری خواهد داشت . این دانش به تکنولوژی نمی رسد که ویرانگر آدمی باشد یا محیط زیست را آلوده بکند . پس یکی از شرایط بومی سازی علم توجه به هویت انسانی است . اگر هویت انسانی مبتنی بر توحید باشد ، توحید مهمترین شاخص برای بومی کردن دانش و کارکرد مثبت دانش در قصه ی بشریت خواهد بود .