اراده ی ما همواره در طول اراده ی الهی است . خدا خودش اراده را به ما داده است یعنی خداوند اراده کرده است که من اراده داشته باشم . همواره اراده ی من در طول اراده ی الهی است . از آنجا که خدا اراده کرده است که من اراده داشته باشم گاهی خداوند اجازه می دهد من یک کارهایی را مرتکب بشوم که نباید بشوم . فرق است اینکه کاری به اراده ی الهی باشد و اینکه خدا به اینکار راضی باشد . اینکه کاری به اراده ی الهی باشد و اینکه خدا به آن کار راضی باشد . اگر خدا به دشمنان امام حسین (ع) امکان نمی داد نمی توانستند امام حسین (ع) را بکشند . خدا به آنها اجازه داده است. چرا ؟ نه بخاطر اینکه آنها پیش خداعزیز بوده اند بلکه بخاطر این است که اراده ی الهی بر این بوده است که انسان با اراده ی خودش خوب بشود یعنی یکی شمر و یکی حبیب بن مظاهر بشود . آیا خداوند راضی بود که امام حسین (ع) به شهادت برسد ؟ خیر . هرکاری که خدا اجازه ی آن را می دهد راضی به آن نیست . خداوند اجازه داده است که انسان اختیار کند . این انسان اگر انسان خداگرایی باشد به آن چیزی اراده می کند که خدا به آن راضی است . اما اگر انسان خدا گرای نباشد همان اجازه و اراده ای که از خدا گرفته مخالف رضای الهی قدم بر می دارد و این بدترین نوع کفران نعمت است .
