یکم. البته در فرهنگ شیعه اعیاد بزرگی وجود دارد مانند روز تولد چهارده معصوم، عید سعید غدیر خم، عید قربان، عید فطر، مبعث و ... همه روزهای شادمانی و سرور است.
دوم. اگر ملتزمان به فرهنگ شیعی، سرور و شادمانی خود را به صورت عزاداری علنی نمی‌کنند، اشکال از فرهنگ نیست؛ بلکه پیروان فرهنگ، این کوتاهی را کرده‌اند.
سوّم. در فرهنگ اسلامی، به همان اندازه که به سوگواری بر اهل‌بیت(علیهم السلام) تأکید شده است، به سرور و شادمانی نیز توصیه شده است و حتی در کلمات و جملات گوناگونی، به شادمان کردن دیگران امر شده است. رسول خدا(صلی الله علیه وآله) به شادمان کردن فرزندان یتیم مؤمن، کودکان و مؤمنان دستور داده‌اند. آن حضرت در حدیث زیبایی فرموده‌اند: (کسی که مؤمنی را شادمان کند، مرا شادمان کرده است و هر که مرا شادمان کند، خداوند را شاد کرده است)نگا: منتخب میزان‌الحکمه، ص 249.
چهارم. یکی از دلایل غالب بودن عزاداری بر سرور و شادمانی در فرهنگ شیعی، ظلمی است که به اهل‌بیت(علیهم السلام) رفته است، ظلمی که نمی‌توان در تاریخ، برابری برای آن پیدا نمود. ازاین‌رو، بدیهی است که در حد ظلم عظیمی که بر امامان معصوم رفته است؛ یاد کرد مظلومیت آنان در قالب سوگواری، مرثیه و روضه‌خوانی گسترده‌تر از شادمانی باشد و در این میان از آنجا که ظلمی که به سیدالشهدا(علیه السلام) شده، از ظلم‌های دیگر به امامان(علیهم السلام) برتر و عمیق‌تر بود، ذکر مصایب آن حضرت بیشتر و فراگیرتر است.
porseman.org
