امام امیرالمؤمنین(ع) پس از مقابله ای که میان بهشت و دوزخ انداخه و صفات زیبای جنت را به تصویر کشیده و پاداش اهل طاعت را در جوار رحمت در بهشت جاودان بدون نغییر حال و... اعلام داشته چنین می فرماید: (و اما کیفر اهل معصیت آن است که خداوند آنان را در بدترین جا (دوزخ) وارد سازد و دست ها را به گردنشان ببندد، و موهای پیشانیشان را به قدم ها پیوسته گرداند و پیراهن هایی از قطران (قیر بدبو و...) و جامه های آتش سوزان به ایشان بپوشاند. در عذابی باشند که گرمی آن بسیار سوزنده باشد، و با غوغا، دارای زبانه بلند و صدای ترساننده. مقیم در آن از آتش بیرون نرود و از اسیر و گرفتار آن فدیه و مالی جهت استخلاص پذیرفته نمی شود. غل ها و بندهای آن شکسته نمی شود. مدتی برای آن نیست تا به پایان رسد، و نه زمان معینی برای ساکن در آن است تا به سر آید.) (نهج البلاغه، خطبه 109)
همچنین فرمود: (فَاحْذَروُا نارا قَعرها بَعید، وحَرَّها شَدید، وعَذابُها جَدید، دار لَیس فیها رَحْمة، وَلا تُسْمَع فیها دَعْوَة، وَلاتُفْرِّج فیها کُربة...) [بترسید از آتشی که گودی و گرمی آن بی اندازه، و عذاب و گرفتاری آن تازه است، سرایی است که در آن رحمت و مهربانی نیست و درخواست پذیرفته نمی شود و غم و اندوه برطرف نمی گردد.] امیرالمؤمنین(ع) برای عدم یأس و ناامیدی، در ادامه افزود: (وَ إِن اسْتَطْعتُم أَن یَشتدّ خَوفَکم مِنَ الله، وَأَن یَحْسُن ظَنُکم بِه، فَأجْمَعوا بَینَهُما، فَإِن العَبد إِنَّما یَکوُن حَسُن ظَنّه بِرَبّه عَلی قَدْرِ خَوفِه مِن رَبّه وَ إِنَّ أَحْسَن النّاس ظَنا بِالله أَشدُّهم خَوفا لله) (همان، نامه 27، بندهای 10 – 12.) [و اکنون اگر توانایی دارید که هم ترستان از خدا بسیار، و هم امیدتان به او نیک باشد بین ترس و امید جمع کنید (کاری کنید که هم بترسید و هم امیدار باشید؛ نه ترستان بیشتر و نه امیدتان برتر باشد)؛ زیرا گمان نیک و امیدواری بنده به پرورگار خویش به مقدار ترس اوست از پروردگارش و نیک بین ترین مردم به خدا، ترسناک ترین ایشان است از او.]
هر چند گمان بنده به خدا نیکوتر شود ترسش از او بیشتر گشته و کاری می کند که خداوند از او نرنجد.
eporsesh.com
