در جواب پرسش فوق، باید گفت که روی آوردن به درگاه این بزرگواران و برگزیدگان خداوند بدان معنا نیست که ما از خود آنها حل مشکل را مستقلاََ طلب کنیم؛ بلکه دست توسل به سوی آنان می‌گشاییم تا ما را نزد خداوند مورد شفاعت قرار داده، برای حل مشکل ما از خداوند قادر مطلق چاره‌جویی کنند؛ زیرا ما معتقدیم که این بزرگواران اگر کاری می‌کنند به اذن خداوند است. اما وهابی‌ها که بخاطر این دعاها و توسلات، نسبت شرک و کفر به ما می‌دهند، سخت در اشتباهند و معنای حقیقی و واقعی شرک و کفر را نفهمیده‌اند؛ همان گونه که ماهیت توسل شیعه را ندانسته‌اند!
به هر حال معتقدان به دعا و توسل، بزرگان و اولیا را شریک خدا نمی‌دانند، بلکه آنها را به درگاه خداوند شفیع قرار می‌دهند و به عبارت دیگر، ما همان اعتقادی را داریم که در آیه 110 سوره مائده، درباره حضرت مسیح(ع) آمده است (وَ اِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطُینِ کَهَیْئَةِ الطّیرِ بِاِذْنی فَتَنْضَخُ فیها فَتَکُونَ طَیْراََ بِاِذْنی وَ تُبْریُّ الْاَکْمَهَ وَ الْاَبْرَصَ بِاِدْنی وَ اِذْ تُخْرِجُ الْمُوْتی بِاِذْنی...) [هنگامی که به فرمان من، از گل چیزی به صورت پرنده می‌ساختی، و در آن می‌دمیدی، و به فرمان من پرنده‌ای می‌شد و به فرمان من کور مادرزاد و مبتلابه بیماری پیسی را شفا می‌دادی و نیز مردگان را به فرمان من زنده می‌کردی...]
در این آیه شریفه زنده کردن مردگان، شفای بیماران، آفرینش پرندگان، همه به حضرت مسیح نسبت داده شده است؛ لیکن همه آنها با اذن و دستور خداوند متعال بوده است. شیعه نیز جز این نمی‌گوید. او معتقد است که بزرگان و اولیای دین، می‌توانند به اذن و دستور خداوند کارهایی را که دیگران از انجام آن عاجزند، انجام دهند و یا شفیع و واسطه بین بندگان و خدا بشوند تا حضرت حق مشکلات بندگان را حل کند، بنابراین دعا و توسل شیعه، نه شرک است و نه کفر.
eporsesh.com
