آیاتی که « ترک هواپرستی » و « خوف از خدا » را از اسباب ورود به بهشت می داند کدام است؟

آیات بیشماری در قرآن کریم است که هواپرستی و خوف از خدا را از عوامل وصول به بهشت می دانند از جمله آیه کریمه : ( و امّا من خاف مقام ربّه و نهی النّفس عن الهوی فانّ الجنّه هی المأوی )(1) :اما آن کس که از مقام پروردگارش بترسد و نفس را از هوا و هوس باز دارد بهشت جایگاه او است. بدون شک رابطه نزدیکی میان ( خوف از خدا ) و ( نهی نفس از هوای پرستی ) است، هنگامی که خوف حق در اعماق وجود انسان ریشه دار شد، ستیزی از درون در برابر هوای نفس آغاز می گردد، و سرچشمه تمام مفاسد و گناهانی که در روی زمین است همان ( هوای پرستی است پس خود خدا سرچشمه همه اصلاحات است. در حدیثی حضرت رسول اکرم (ص) در این مورد می فرماید : ( ماتحت ظلّ السّماء من الله یعبد من دون الله اعظم عندالله من هوی متّبع ) : در زیر آسمان هیچ بتی نزد خدا بزرگتر از هوی و هوسی که از آن پیروی کنند نیست. در آیه دیگری نقطه مقابل ( ترک هواپرستی و خوف از خدا ) دو صفت (طغیانگری) و (مقدم داشتن دنیا بر آخرت) را مطرح می فرماید و این دو را از اسباب وصول به جهنم می داند چنانچه می فرماید : ( و امّا مَن طغی و اثر الحیاه الدّنیا فانّ الجحیم هی المأوی ) در آیه ای دیگر می فرماید : ( و لمن خاف مقام ربّه جنتان )(2) :برای کسی که از مقام پروردگارش بترسد دو باغ بهشتی است. و به راستی که اساس تمام بدبختیها این دو صفت ( طغیانگری و ترجیح دنیا بر آخرت ) است و سرچشمه تمام نیک بختی ها همان ترک هواپرستی و خوف از خداوند سبحان می باشد.
پی نوشت:
1- نازعات / 40 و 41.
2- رحمن / 26.
منبع: تصویر بهشت و بهشتیان در قرآن کریم، فاطمه کریمی، انتشارات جامعه القرآن الکریم