آیا ایجاد شک و شبهه در مسائل اعتقادی صحیح است ؟

مسلما آنچه در ابتدا به نظر می رسد این است که شک در دین ، بد بوده و نشانه سیاهی قلب است ؛ زیرا هدف این است که انسان به یقین برسد. ایمان بایستی تواءم با یقین باشد ولی شک و شبهه در جایی که دالان و معبر خوبی برای رسیدن به ایمان و یقین باشد پسندیده است . ایمان چیزی است که انسان باید به آن دسترسی پیدا کند ، اما این ایمان از همان ابتدا در انسان وجود ندارد ، زیرا تا شک نکند به یقین نمی رسد. قرآن می خواهد که در اعتقادات وراثتی انسان شک ایجاد کند تا او را به یقین برساند. لذا می فرماید:اءولو کان آباؤ هم لا یعقلون شیئا و لا یهتدون(1) ؛((آیا بایست آنها تابع پدران باشند در صورتی که آنها بی عقل و نادان بودند.))
شهید مطهری می فرماید:((... اگر این تشکیکات وارد جامعه نشود خطر است . اگر وارد نشود کم کم مردم آن حالت دینی شان رو به تحجر ، و نه تحجر که رو به عفونت می رود. درست مثل آب کاملا صافی که آن را در حوض قرار می دهیم و اگر مدتی بماند می گندد. اگر در مردم یک حالت آرامشی باشد و بر معتقدات دین و مذهبی تازیانه شک نخورد در آن صورت عوام پیشتاز آن معتقدات می شوند. وقتی عوام پیشتاز بشوند دائم از خودشان چیزی می سازند ...)). (2)
ولی برخی شک ها نوعی بیماری است ، مانند وسوسه ، شک کثیرالشک در نماز ، وضو و سایر عبادات و طهارت و نجاست . این گونه شک ها و شبهه ها نوعی بیماری و مرض است . زیاد شک کردن نوعی بیماری است .
پی نوشتها:
1- سوره بقره ، آیه 170.
2- فصلنامه مطهر ، شماره صفر ، ص 34 و 35.
منبع :موعود شناسی وپاسخ به شبهات، نویسنده: علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران