در ابتدا، این نکته باید روشن شود که امام زمان علیه السلام مانند پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله برای هدایت و راهنمایی مردم، نخست، دعوت عمومی می کند و در آغاز ظهورش، مردم را از پیام خود آگاه و اتمام حجّت می کند. در این میان، عدّه ای دعوتش را می پذیرند و راه سعادت پیش می گیرند و عدّه ای به مخالفت برمی خیزند که امام مهدی علیه السلام در برابر اینان قیام مسلّحانه می کند. امام جواد علیه السلام فرموه اند:
وقتی سیصد و سیزده نفر یاران خاص حضرت قائم علیه السلام به خدمتش در مکّه رسیدند، حضرت، دعوتش را به جهانیان آشکار می سازد و وقتی که این تعداد به دَه هزار نفر رسید، به اذن خدا، قیام مسلّحانه می کند و خروج می کند.[1]
برنامه ی قیام حضرت مهدی علیه السلام همانند برنامه ی قیام پیامبران الهی خواهد بود؛ یعنی، بر اساس اسباب و وسائل عادی و طبیعی، برنامه های خود را اجرا می کند؛ معجزات، جنبه ی استثنایی دارند و در موارد نادر از آن استفاده می کند.
این که در بعضی از روایات، از واژه ی (شمشیر) استفاده شده، باید گفت، ظاهراً، مقصود از خروج با شمشیر، مأموریّت به جهاد و توسّل به اسلحه برای اعلای کلمه ی حق است و با هیچ یک از کفّار به مصالحه نمی نشیند؛ زیرا، (شمشیر)، همیشه، کنایه از قدرت و نیروی نظامی بوده و هست؛ همان گونه که (قلم)، کنایه از علم و فرهنگ است و نیز از قدیم معروف بوده که کشور، با دو چیز اداره می شود: قلم و شمشیر.[2]
منظور از (قیام با شمشیر)، همان اتّکای به قدرت است تا مردم نپندارند که این مصلح بزرگ، فقط به شکل یک معلّم یا یک واعظ، عمل می کند، بلکه او، یک رهبر مقتدر الهی است که امان را از ستمگران و منافقان می گیرد.
بنابراین، اجرای حکومت حق و عدالت در سطح جهانی نیز باید با استفاده از وسائل مادّی و معنوی لازم، به جز در موارد استثنایی، تحقق پذیرد.
به تعبیر دیگر، آن حضرت و یارانش، با هر اسلحه ای که لازم باشد، در مقابل کفّار و ستمگران می ایستند و از هر گونه اسلحه ای که در آن زمان متداول باشد و مورد نیاز، استفاده می کنند.
پی نوشتها:
[1]. رجالی تهرانی، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان(علیه السلام)، ص 13.
[2]. همان، ص 218.
منبع: امام مهدی علیه السلام، رسول رضوی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه (1384).
