قرآن کریم، به یکی از مواهب بزرگ الهی، یعنی موهبت بزرگ نبوت حضرت عیسی در سن کودکی چنین اشاره نموده است: (فَاَشارَت اِلَیهِ قالوا کَیفَ نُکَلِّمُ مَن کانَ فِی المَهدِ صَبیّا قالَ اِنّی عَبدُ اللّهِ ءاتغنِیَ الکِتَبَ وجَعَلَنی نَبیّا... (مریم، 29 32)؛ [مریم] اشاره به او کرد، گفتند: چگونه با کودکی که در گاهواره است سخن بگوییم؟! [ناگهان عیسی زبان به سخن گشود] گفت: من بنده خدایم، به من کتاب [آسمانی] داده و مرا پیامبر قرار داده است و مرا وجودی پربرکت قرار داده و در هر کجا باشم و مرا توصیه به نماز و زکات مادام که زنده م کرده است. مرا نسبت به مادرم نیکوکار قرار داده و جبار و شقی قرار نداده است.)
همین موهبت و تأیید الهی بود که باعث شد امام جواد علیه السلام در سن کودکی با دانش و علم خدادادی خود به تمام مشکلات دینی مردم پاسخ دهد، و از جانب خدا به مقام امامت منصوب شود، به طوری که علم و فضیلت آن حضرت، برای عموم طبقات، روشن بود و از قدرت علمی او در سن کودکی همه در تعجب بودند. امام زمان علیه السلام نیز از همین نور برخوردار هستند.(1)
پی‌نوشت:
1. ر.ک: تفسیر نمونه، آیت اللّه مکارم شیرازی و دیگران، ج 13، ص 56، دارالکتب الاسلامیة.
منبع: موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر علیه السلام
