در پاسخ این سوال، باید گفت اوّلا غیبت صغری مقدمه‌ای برای آغاز غیبت کبری بود و در این دوره، نایبان خاص، وظیفه داشتند تا شیعیان را آماده‌ی غیبت امام زمان علیه السلام کنند. در همین مدّت غیبت صغری، شیعیان توانستند خود را برای ورود به مرحله‌ی جدید آماده کنند؛ بنابراین، هدف اصلی از تعیین نواب خاص، تحقق یافته بود و دیگر نیازی به تعیین نایب خاص نبود؛ چون، با آغاز غیبت کبری که هدف از آن، حفظ جان امام، آزمایش مردم، آماده سازی مردم جهان برای قیام امام زمان علیه السلام در آخرالزمان و ... بود تعیین نایب خاص، با اهداف و فلسفه‌ی غیبت تعارض پیدا می‌کرد.
ثانیاً، در صورت استمرار تعیین نایب خاص، امکان داشت فرصت مناسبی ایجاد شود تا هر کس ادعای نیابت امام زمان علیه السلام را بکند و صادق و کاذب مشتبه شود و البته این هم امکان نداشت که خود حضرت هر بار ظاهر شود و اوّلا، معجزه‌ای بیاورد که خود امام است و ثانیاً، برای هر عصری، کسی را معرّفی کند.[1]
ثالثاً، شاید دلیل عدم تعیین نایب خاص، این بوده که اگر نواب خاص تعیین می‌شدند، دشمنان، آنان را آزاد نمی‌گذاشتند، بلکه آنان را شکنجه و زجر می‌دادند.
پی نوشت:
[1]. ابراهیم امینی، دادگستر جهان، ص 153.
منبع: امام مهدی(عج)، رسول رضوی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه (1384).
