راجح
پسنديده، بهتر (در مقابل مرجوح)
چه نوع انتظاری راجح است؟
انتظار فرج بر دو گونه است: 1- انتظاری که سازنده است، تحرک بخش است، تعهدآور است، عبادت بلکه با فضیلت‌ترین عبادات است. از مجموعه آیات و روایات اسلامی استفاده می شود که ظهور مهدی موعود علیه السلام حلقه ای است از حلقه های مبارزه اهل حق و اهل باطل که به پیروزی نهایی اهل حق منتهی می شود. سهیم بودن یک فرد در این سعادت موقوف به این است که آن فرد عملا در گروه اهل حق باشد. امامان و رهبران معصوم الهی به طور روشن و صریح ارائه تصویری مناسب از انتظار، روی برداشت درست و صحیح از مفهوم آن تکیه داشته اند و انتظار را از مقوله عمل به حساب آوده اند، و لذا پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید: (افضل اعمال امتی انتظار الفرج(1)؛ افضل اعمال امت من انتظار فرج است.) و نیز در روایتی دیگر امام صادق علیه السلام می خوانیم: (افضل الاعمال انتظار الفرج من الله(2)؛ بزرگ‌ترین اعمال انتظار فرج از خداست.) اهمیت آمادگی و زمینه سازی را می توان در پیام امام صادق علیه السلام یافت که فرمود: (لیعدن احدکم لخروج القآئم و لو سهما(3)؛ باید هر کدام از شما برای خروج قائم آمادگی پیدا کند اگر چه با تهیه کردن یک تیر باشد.) 2- انتظاری که ویرانگر است، بازدارنده است، فلج کننده است و نوعی اباحی‌گری است. برداشت قشری مردم از مهدویت و قیام و انقلاب حضرت مهدی علیه السلام این است که صرفا ماهیت انفجاری دارد. فقط و فقط از گسترش و اشاعه و رواج ظلم ها و تبعیض ها و اختناق ها و حق کشی ها ناشی می شود ، آن گاه که صلاح به نقطه صفر برسد و حق و حقیقت هیچ طرفداری نداشته باشد. این نوع برداشت، از آن جهت که با اصلاحات مخالف است و فسادها و تباهی ها را به عنوان مقدمه یک انفجار مقدس و موجه می شمارد، باید (شبه دیالکتیکی) خوانده شود، با این تفاوت که در تفکر دیالکتیکی با اصلاحات از آن جهت مخالفت می شود و تشدید نابسامانی ها از آن جهت داده می شود که شکاف وسیع‌تر شود و مبارزه پی‌گیرتر و داغ‌تر گردد. ولی این تفکر عامیانه فاقد این مزیت است، فقط به فساد و تباهی فتوا می دهد که خود به خود منجر به نتیجه مطلوب بشود. این نوع برداشت از ظهور و قیام مهدی موعود، و این نوع انتظار فرج که منجر به نوعی تعطیل در حدود و مقررات اسلام می شود و نوعی اباحی‌گری باید شمرده شود به هیچ وجه با موازین اسلامی و قرآنی وفق نمی دهد. پی‌نوشت‌ها: 1- کمال الدین، ص 644، ح 3. 2- بحارالانوار، ج 75، ص 208، ح 77. 3- بحارالانوار، ج 52، ص 366، ح 146. منبع : موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران.
انتظار فرج بر دو گونه است: 1- انتظاری که سازنده است، تحرک بخش است، تعهدآور است، عبادت بلکه با فضیلت‌ترین عبادات است. از مجموعه آیات و روایات اسلامی استفاده می شود که ظهور مهدی موعود علیه السلام حلقه ای است از حلقه های مبارزه اهل حق و اهل باطل که به پیروزی نهایی اهل حق منتهی می شود. سهیم بودن یک فرد در این سعادت موقوف به این است که آن فرد عملا در گروه اهل حق باشد. امامان و رهبران معصوم الهی به طور روشن و صریح ارائه تصویری مناسب از انتظار، روی برداشت درست و صحیح از مفهوم آن تکیه داشته اند و انتظار را از مقوله عمل به حساب آوده اند، و لذا پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید: (افضل اعمال امتی انتظار الفرج(1)؛ افضل اعمال امت من انتظار فرج است.) و نیز در روایتی دیگر امام صادق علیه السلام می خوانیم: (افضل الاعمال انتظار الفرج من الله(2)؛ بزرگ‌ترین اعمال انتظار فرج از خداست.) اهمیت آمادگی و زمینه سازی را می توان در پیام امام صادق علیه السلام یافت که فرمود: (لیعدن احدکم لخروج القآئم و لو سهما(3)؛ باید هر کدام از شما برای خروج قائم آمادگی پیدا کند اگر چه با تهیه کردن یک تیر باشد.) 2- انتظاری که ویرانگر است، بازدارنده است، فلج کننده است و نوعی اباحی‌گری است. برداشت قشری مردم از مهدویت و قیام و انقلاب حضرت مهدی علیه السلام این است که صرفا ماهیت انفجاری دارد. فقط و فقط از گسترش و اشاعه و رواج ظلم ها و تبعیض ها و اختناق ها و حق کشی ها ناشی می شود ، آن گاه که صلاح به نقطه صفر برسد و حق و حقیقت هیچ طرفداری نداشته باشد. این نوع برداشت، از آن جهت که با اصلاحات مخالف است و فسادها و تباهی ها را به عنوان مقدمه یک انفجار مقدس و موجه می شمارد، باید (شبه دیالکتیکی) خوانده شود، با این تفاوت که در تفکر دیالکتیکی با اصلاحات از آن جهت مخالفت می شود و تشدید نابسامانی ها از آن جهت داده می شود که شکاف وسیع‌تر شود و مبارزه پی‌گیرتر و داغ‌تر گردد. ولی این تفکر عامیانه فاقد این مزیت است، فقط به فساد و تباهی فتوا می دهد که خود به خود منجر به نتیجه مطلوب بشود. این نوع برداشت از ظهور و قیام مهدی موعود، و این نوع انتظار فرج که منجر به نوعی تعطیل در حدود و مقررات اسلام می شود و نوعی اباحی‌گری باید شمرده شود به هیچ وجه با موازین اسلامی و قرآنی وفق نمی دهد. پی‌نوشت‌ها: 1- کمال الدین، ص 644، ح 3. 2- بحارالانوار، ج 75، ص 208، ح 77. 3- بحارالانوار، ج 52، ص 366، ح 146. منبع : موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران.
پاسخ:
انتظار فرج بر دو گونه است:
1- انتظاری که سازنده است، تحرک بخش است، تعهدآور است، عبادت بلکه با فضیلت‌ترین عبادات است.
از مجموعه آیات و روایات اسلامی استفاده می شود که ظهور مهدی موعود علیه السلام حلقه ای است از حلقه های مبارزه اهل حق و اهل باطل که به پیروزی نهایی اهل حق منتهی می شود. سهیم بودن یک فرد در این سعادت موقوف به این است که آن فرد عملا در گروه اهل حق باشد. امامان و رهبران معصوم الهی به طور روشن و صریح ارائه تصویری مناسب از انتظار، روی برداشت درست و صحیح از مفهوم آن تکیه داشته اند و انتظار را از مقوله عمل به حساب آوده اند، و لذا پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید: (افضل اعمال امتی انتظار الفرج(1)؛ افضل اعمال امت من انتظار فرج است.)
و نیز در روایتی دیگر امام صادق علیه السلام می خوانیم: (افضل الاعمال انتظار الفرج من الله(2)؛ بزرگ‌ترین اعمال انتظار فرج از خداست.)
اهمیت آمادگی و زمینه سازی را می توان در پیام امام صادق علیه السلام یافت که فرمود: (لیعدن احدکم لخروج القآئم و لو سهما(3)؛ باید هر کدام از شما برای خروج قائم آمادگی پیدا کند اگر چه با تهیه کردن یک تیر باشد.)
2- انتظاری که ویرانگر است، بازدارنده است، فلج کننده است و نوعی اباحی‌گری است. برداشت قشری مردم از مهدویت و قیام و انقلاب حضرت مهدی علیه السلام این است که صرفا ماهیت انفجاری دارد. فقط و فقط از گسترش و اشاعه و رواج ظلم ها و تبعیض ها و اختناق ها و حق کشی ها ناشی می شود ، آن گاه که صلاح به نقطه صفر برسد و حق و حقیقت هیچ طرفداری نداشته باشد.
این نوع برداشت، از آن جهت که با اصلاحات مخالف است و فسادها و تباهی ها را به عنوان مقدمه یک انفجار مقدس و موجه می شمارد، باید (شبه دیالکتیکی) خوانده شود، با این تفاوت که در تفکر دیالکتیکی با اصلاحات از آن جهت مخالفت می شود و تشدید نابسامانی ها از آن جهت داده می شود که شکاف وسیع‌تر شود و مبارزه پی‌گیرتر و داغ‌تر گردد. ولی این تفکر عامیانه فاقد این مزیت است، فقط به فساد و تباهی فتوا می دهد که خود به خود منجر به نتیجه مطلوب بشود.
این نوع برداشت از ظهور و قیام مهدی موعود، و این نوع انتظار فرج که منجر به نوعی تعطیل در حدود و مقررات اسلام می شود و نوعی اباحی‌گری باید شمرده شود به هیچ وجه با موازین اسلامی و قرآنی وفق نمی دهد.
پی‌نوشت‌ها:
1- کمال الدین، ص 644، ح 3.
2- بحارالانوار، ج 75، ص 208، ح 77.
3- بحارالانوار، ج 52، ص 366، ح 146.
منبع : موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران.
- [سایر] امام مهدی علیه السلام از ما چه انتظاری دارند؟
- [سایر] نماز یعنی چه؟ خدا چه انتظاری از نماز ما دارد؟!
- [سایر] چه نوع انتظاری ارجح است؟
- [سایر] متکبر نباید چه انتظاری داشته باشد؟
- [سایر] در زمان غیبت، چه انتظاری بهتر است؟
- [سایر] چه نوع انتظاری برترین عبادت و مصداق کامل جهاد فی سبیل الله است؟
- [سایر] خداوند متعال وقتی نعمتی به بنده ای می دهد، از وی چه انتظاری دارد؟
- [آیت الله نوری همدانی] انتظار درست و صحیح برای آقا امام زمان (عج) چه انتظاری است؟ و آیا گناه کردنِ شخص، انسان را از حالت انتظار ساقط می‌کند یا خیر؟
- [سایر] خب وقتی خدا نگام نمی کنه از بنده چه انتظاری می شه داشت؟؟!!!چند بار پیام دارم با رعایت ضوابط اما دریغ از ....!شاید انقدر بدم که حتی .....!آقا شهاب عیب نداره.خداحافظ
- [سایر] چرا با وجود اجرای احکام اسلامی در کشور نظیر دریافت خمس، زکات و ... باز هم اوضاع فقر بیداد می کند، از کشورهای دیگر انتظاری نیست با این حال چه بسا اوضاع بهتری نسبت به ما دارند .
- [آیت الله مظاهری] قسم آن است که به یکی از اسمهای خداوند متعال قسم بخورد که کاری را انجام دهد یا ترک کند گرچه آن کار مباح باشد (یعنی متعلق قسم راجح نباشد).
- [آیت الله مکارم شیرازی] اگر کسی چیزی را به او ببخشد و از مخارج سالش زیاد آید احتیاط واجب آن است که خمس آن را بپردازد، همچنین اگر از کسی ارثی به او رسد که خویشاوندی دوری با او دارد و اطلاعی از چنین خویشاوندی و انتظاری درباره چنین ارثی نداشته، در اینجا نیز احتیاط واجب آن است که خمس آن را بپردازد.
- [آیت الله جوادی آملی] .بر نمازگزار مرد واجب است حمد و سوره نماز صبح و مغرب و عشاء را بلند بخواند و بر هر نمازگزار (مرد یا زن ) واجب است حمد و سوره نماز ظهر و عصر را آهسته بخواند, مگر نماز ظهر روز جمعه خواه دو رکعت جمعه باشد یا چهار رکعت معمول که بلند خواندن آن راجح است , هر چند رجحان بلند خواندن چهار رکعت ظهر , مانند استحباب بلند خواندن دو رکعت جمعه, نیست.
- [آیت الله مکارم شیرازی] اگر کسی چیزی را به او ببخشد و از مخارج سالش زیاد آید احتیاط واجب آن است که خمس آن را بپردازد، همچنین اگر از کسی ارثی به او رسد که خویشاوندی دوری با او دارد و اطلاعی از چنین خویشاوندی و انتظاری درباره چنین ارثی نداشته، در اینجا نیز احتیاط واجب آن است که خمس آن را بپردازد.
- [آیت الله جوادی آملی] .سقوط اذان برای نماز دوم در صورت جمع با نماز اول, مختصّ جایی نیست که جمع دو نماز در آن راجح است ; مانند 1 .نماز عصر جمعه با نماز جمعه یا ظهر آن؛ 2 .نماز عصر روز نهم ذی الحجّه با نماز ظهر آن؛ 3 . نماز عشاء شب عید قربان (شب دهم ) با نماز مغرب , برای کسی که در مشعر است؛ 4.نماز عصر زن مستحاضه با نماز ظهر او, نیز نماز عشای وی با نماز مغرب او؛ 5 .نماز کسی که نمی تواند خود را از ناقض طهارت مانند بول، مدفوع و باد حفظ کند , از این رو بین دو نماز جمع می کند , بلکه در همه مواردی است که بین دو نماز همراه (ترتیب) جمع می شود . البته احتیاط در مورد اول تا سوم, ترک اذان برای نماز دوم است.
- [آیت الله بهجت] قسم چند شرط دارد: 1 کسی که قسم میخورد باید بالغ و عاقل باشد و از روی قصد و اختیار قسم بخورد، پس قسم خوردن بچه، دیوانه، مست و کسی که مجبورش کرده‌اند درست نیست، و همچنین است اگر در حال عصبانیت بدون قصد قسم بخورد. 2 کاری را که قسم میخورد انجام دهد، باید حرام و مکروه نباشد و کاری را که قسم میخورد ترک کند، باید واجب یا مستحب نباشد و قسم بر ترک امری که راجح است، هر چند دنیوی باشد، منعقد نمیشود، و متعلق قسم با رجحان بهطور قطع کفایت می‌کند، ولی انعقاد قسم در امر متساویالطرفین، یعنی مباح، مبنی بر احتیاط است. 3 به یکی از اسامی خداوند عالم قسم بخورد که به غیر ذات مقدس او گفته نمیشود؛ مانند (خدا) و (اللّه)، و نیز اگر به اسمی قسم بخورد که به غیر خدا هم می‌گویند، ولی بهقدری بر خدا اطلاق می‌شود که هر وقت کسی آن اسم را بگوید ذات مقدس حق در نظر میآید، مثل آنکه به (خالق) و (رازق) قسم بخورد، صحیح است. 4 قسم را به زبان بیاورد، و اگر بنویسد یا در قلبش آن را قصد کند، صحیح نیست، ولی شخص لال اگر با اشاره قسم بخورد، صحیح است. 5 عمل کردن به قسم برای او ممکن باشد، و اگر موقعی که قسم میخورد ممکن بوده، ولی بعداً تا آخر وقتی که برای قسم معین کرده عاجز شود، یا برایش مشقت داشته باشد، قسم او از وقتی که عاجز شده بههم میخورد.