چگونه می توانیم با امام زمان(علیه السلام) نجوا کنیم؟

مقدمه: از نظر روانشناسی، برقراری ارتباط و دوستی به دو صورت است: 1. مقطعی و کوتاه، 2. همیشه‌ای و دائمی؛
1.ارتباط مقطعی و کوتاه:
این نوع ارتباط و دوستی، مبتنی بر احساسات آنی به وجود می‌آید و اگر دوام نیابد پس از مدت کوتاهی به فراموشی منتهی می‌شود. این دوستی مقطعی، زودگذر، زوال پذیر و مبتنی بر گرایش احساسی است.
2.ارتباط دائمی و همیشه‌ای:
این نوع دوستی مبتنی بر عقل و آگاهی، به خصوصیات واقعی طرف مقابل است و لذا ارتباط و علاقه دائمی بر اساس آگاهی ایجاد می‌شود. این آگاهی سبب دوام دوستی می‌گردد و آن را زوال ناپذیر می‌سازد. ارزش نوع دوستی آن است که باعث تأثیر در خود فرد و طرف مقابل می‌شود.
برقراری ارتباط با امام زمان(علیه السلام):
این ارتباط نیز به دو گونه می‌تواند صورت گیرد: الف. مقطعی و زود گذر ب. دائمی و پایدار؛
الف. دوستی مقطعی و کوتاه با امام زمان(علیه السلام): از راه‌های زیر امکان پذیر است:
1.توجه و ابراز علاقه در جشن‌های سالیانه نیمه شعبان روز ولادت با سعادت آن حضرت؛
2.خواندن دعای ندبه، زیارت آل یس، دعای عهد، دعای فرج، نماز امام زمان(لیه السلام)؛
3.رفتن به مسجد جمکران، مسجد سهله در کوفه و دعا برای فرج آن حضرت؛
4.استمداد، توسل و توجه به حضرت مهدی(علیه السلام) برای رفع مشکلات.
ب. دوستی و ارتباط دائمی و پایدار با امام زمان(علیه السلام): از راه‌های زیر امکان پذیر است:
1.ایجاد علاقه و دوستی واقعی و قلبی(یعقوب وار): قرآن کریم در داستان حضرت یوسف(علیه السلام) ما را این گونه راهنمایی کرده است: یعقوب به فرزندان خود فرمود: ای فرزندان من! برگردید به مصر و به دنبال یوسف و برادرش بگردید. (یا بَنِیَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ یُوسُفَ وَ أَخِیهِ یوسف87). اما هنگامی که برادران به مصر برگشتند، نزد عزیز مصر [که همان یوسف(علیه السلام) بود] آمده و مشکلات خود را مطرح نمودند و خود یوسف(علیه السلام) را فراموش کردند: "یا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیْنا إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ"(یوسف،88) "ای عزیز مصر، سختی [و قحطی] به ما رو آورده و با پولی نا چیز نزد تو آمدیم؛ اما تو از راه لطف و کرمت پیمانه ما را پر [و گندم کافی به ما عطا کن] که خداوند کریمان را پاداش نیکو خواهد داد".
ارتباط و دوستی ما باید از مرحله "مشکلات شخصی" عبور کرده، فقط به خاطر خود امام عصر(علیه السلام) باشد تا این دوستی عمیق و دائمی گردد؛ زیرا در نوع اول، فقط هنگامی که مشکلی به ما روی آورد، به یاد امام زمان(علیه السلام) می‌افتیم آن هم برای رفع مشکلات و نه برای آن حضرت.
ارتباط عمیق و صمیمی با امام زمان(علیه السلام)، آن گاه برقرار می‌شود که مشکلات را فراموش کرده تنها خود یوسف زهرا و ظهور او را بخواهیم. همان گونه که در زندگی اگر بخواهیم علاقه خود را به کسی نشان دهیم، از خود او دلجویی می‌کنیم، به او هدیه‌ای‌ می‌دهیم و به او ابراز علاقه می‌کنیم. البته برای ایجاد این نوع دوستی"برنامه مداوم" لازم است. مانند : دعای عهد هر روز صبح ، خواندن قرآن برای سلامتی حضرت به طور روزانه و....
2.احساس حضور؛ راه دیگری که در دستورات دینی به آن تاکید شده است تا یک ارتباط عمیق و صمیمی با امام زمان(علیه السلام) برقرار شود، احساس حضور امام(علیه السلام) و تبدیل غیبت به حضور است. در احادیث شریف آمده است: کسانی که غیبت امام زمان(علیه السلام) نزد آنان "به منزله مشاهده" باشد، همیشه امام را حاضر و ناظر می‌بینند. امام سجاد(علیه السلام) به ابوخالد کابلی فرمودند: "مردم زمان غیبت حضرت مهدی(علیه السلام) که معتقد به امامت او هستند و منتظر ظهور او نشسته‌اند، با فضیلت ترین مردم دنیایند؛ زیرا خدا عقل و فهمی به آنان عطا کرده که "غیبت" نزد آنان به منزله ظهور و "مشاهده" گشته است. آنها همانند مجاهدین در رکاب پیامبرند ...." (منتخب الاثر، ص244).
پس بایسته است حضور حضرت را واقعی بدانیم و آن را در زندگی احساس کنیم و غیبت او را به حضور تبدیل کنیم.
سیره بزرگان و مراجع دینی، بر این بوده است که با احساس حضور امام زمان(علیه السلام) رابطه عمیق و دائمی بین خود و آن محبوب دل‌ها برقرار سازند و پرده غیبت را از جلو چشم خود به کنار نهند تا به طور صمیمی و راحت با یوسف زهراگفت و گو و درد و دل کنند. اگر چه ممکن است بنا به مصلحت الهی ظهور آن خورشید هدایت، سال‌های متمادی به طول انجامد؛ اما "حضور و احساس حضور" با "ظهور مادی" تفاوت دارد. اگر این احساس حضور دائمی نسبت به آن امام همام به وجود آید و ما خود را در مقابل و جلو دیدگان مبارک ایشان بدانیم، بر اعمال و رفتار خود نیز مواظبت خواهیم کرد و قلب آن عزیز را با گناهان خود آزرده نخواهیم ساخت و دوری از گناه، باعث ارتباط دائمی و دوستی پایدار با آن "یار" خواهد بود.
در این حالت، شما حضور ایشان را با همه وجودتان احساس می‌کنید، بین خودتان و ایشان پرده و مانعی نمی‌بینید.