آنچه در ظهور امام زمان(علیه السلام)دخالت تمام دارد، فراهم شدن زمینه‌ها و شرایط ظهور است که از جمله آنها وجود یاران و پذیرش عمومی مردمی است. باید یارانی فداکار باشند تا قبل از ظهور دست به زمینه سازی بزنند و در راستای ظهور از هیچ تلاشی کوتاهی نکنند. و باید وضعیت عمومی مردم به گونه‌ای باشد که واقعاً از ظلم و فساد بخواهند فاصله بگیرند و ظهور حضرت را خواستار باشند.
در این زمان است که علایم ظهور، هم چون خروج سفیانی و ندای آسمانی آشکار شده و ظهور رقم می‌خورد. ناگفته نماند که انسان‌های پلید و شیطان صفت نیز به پیروی از شیطان و هوای نفس دست به ظلم و فساد فراوانی می‌زنند و علنی کردن انواع فساد و شیوع آن، سعی در بی هویت کردن و انحراف مردم دارند.
اگر مراد شما علایم ظهور است باید گفت: علایم ظهور دو دسته است: حتمی و غیر حتمی. علایم غیر حتمی ممکن است رخ بدهد و ممکن است رخ ندهد. بنابراین می‌تواند امام زمان(علیه السلام)ظهور کند؛ در حالی که علامت غیر حتمی رخ ندهد. در مورد نشانه‌های حتمی گفت و گویی بین محققان مطرح شده است. برخی از آنان معتقدند: نشانه‌های حتمی هرچند امکان وقوع آن بسیار زیاد است ولی مانند نشانه‌های غیر حتمی ممکن است واقع نشوند، ولی ظهور تحقق پیدا کند. بنابراین بر اساس این نظر باید همیشه منتظر بود و امر ظهور می‌تواند بدون نشانه‌ها رخ دهد. برخی دیگر معتقدند: نشانه‌های حتمی به یقین واقع می‌شوند. البته این ها می‌گویند: نشانه‌های حتمی معتبر و معروف پنج مورد است که نزدیک ظهور رخ می‌دهد و انتظار ظهور شامل انتظار وقوع نشانه‌ها نیز هست. به علاوه اصل علامت حتمی است؛ ولی در زمان و جزئیات آن احتمال تغییر است؛ یعنی به جای آن که صحیح در ماه رمضان رخ دهد، در زمان دیگر باشد. بنابراین حالت انتظار همیشه باید در انسان باشد. روز ظهور در برخی روایات شنبه نیز ذکر شده است. از این رو برخی ظهور را دارای مراحل می‌دانند.
باید توجه داشت که چون امر ظهور، دارای ویژگی خاص بوده و احیانا مقدماتی نیز داشته باشد، باید حالت انتظار و پیدایش مقدمات آن همیشه در وجود انسان شعله ور باشد.
