دین کامل و جامع اسلام به صورت تمام و کمال بر وجود مقدس پیامبر(صلی الله علیه وآله) نازل گشت و آنچه را مردم بدان نیاز داشتند در اختیار پیامبر قرار گرفت؛ آیه شریفه " الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دِیناً "(مائده، 3). بر این مطلب دلالت دارد. البته باید توجه داشت که این اکمال دین و اتمام نعمت و رضایت الهی نسبت به دین اسلام برای مردم هنگامی است که ولایت و امامت امامان معصوم را به عنوان مفسر و معلم دین در متن دین بپذیریم. آیه شریفه: "یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ"(مائده،67). که در روز هیجده ذی الحجة(جریان غدیر خم) نازل گشت این مطلب را ثابت می کند. بنابراین هر حکمی توسط امامان بیان و یا اجرا می شود بر گرفته از دین اسلام می باشد.
در روایات به پاره ای از احکام اشاره شده است که در زمان ظهور به اجرا گذاشته می شود. در مورد این احکام در صورت پذیرش صدور آن از معصومین(علیهم السلام) توجه به چند مطلب ضروری است:
الف. برخی از احکام الهی هر چند بر پیامبر نازل شد، ولی شرایط و اجرای آن در زمان ظهور فراهم شده و به مرحله اجرا گذاشته می شود.
ب. با گذشت زمان، به علت سیطره زور مداران و وجود تحریف گران، ممکن است تغییراتی در برخی احکام پدید آمده باشد. در زمان ظهور آنها تصحیح می شود.
ج. چون فقها در استنباط و فهم حکم شرعی، از یک سلسله قواعد و اصول بهره می برند، ممکن است برداشت مجتهدی مطابق با واقع نباشد(هر چند او معذور بوده و فتوای او لازم الاجرا است). در زمان ظهور، حکم واقعی گفته می شود.
د. برخی از احکام در شرایطی خاص و اضطراری و به علت امر تقیه به صورت غیر واقعی اعلام شده است. در زمان ظهور به علت عدم تقیه، حکم واقعی بیان می گردد.
از امام علی(علیه السلام)نقل شده است: "گویی هم اکنون شیعیان خود را می بینم که در مسجد کوفه،خیمه ها زده و قرآن را بدان گونه که نازل شده به مردم می آموزند". و از امام باقر(علیه السلام)نقل شده است: "هیچ بدعتی را وانگذارد مگر این که آن را از ریشه برکند و از هیچ سنتی نمی گذرد مگر این که آن را برپا کند".(بحار الانوار، ج58، ص11،ح11).
