سران قریش که از نقشه های قبلیه خود نتیجه نگرفتند،پیغمبر را سخت تحت مراقبت قرار دادند واز هر فرصت برای آزار رساندن به آن حضرت خودداری نمی کردند.سران هر قبیله، افراد مسلمان خود را شکنجه می دادند و آنها را وا می داشتند که از اسلام و پیغمبر برگردند.
پیغمبر هم که وضع را چنین دید موضوع را با ابوطالب عموی خود در میان گذاشت و هردو صلاح را در آن دیدند که برای دوری از قریش و حفظ از گزند آنان کلیه مردان وزنان بنی هاشم به دفاع از پیغمبر پناه به دره‌ای واقع در بیرون مکه ببرند.
دره را در زبان عربی (شعب) می گویند، و بعدها این دره معروف به (شعب بنی هاشم) یا ( شعب ابی طالب) شد.
تمام افراد بنی هاشم اعم ازآنها که مسلمان شده بودند یا غیره مسلمانان آنها فقط روز غیرت قبیله‌ای به دعوت ابوطالب حاضر شدند در دره از پیغمبر حمایت کنند.
ابوطالب که آگاهی یافت قریش در آزار رساندن به پیغبر تا سرحد کشتن او برآمده اند، حضرت را با زن و بچه و تمامی افراد بنی هاشم به دره درآورد، و خود و دو فرزندش علی (علیه السلام) و جعفر شب‌ها به حفاظت از متحصنین پاس می دادند.
منبع:تاریخ اسلام ازآغاز تا هجرت ص230/علی دوانی.
