این مسئله را فقط باید با توجه به حسن نیت جمهوری اسلامی ایران حل مسائل فی ما بین دو کشور و عدم صداقت رهبران بعثی عراق در این زمینه تحلیل کرد.
صدام حسین تنها پس از آغاز جنگ با کویت و قدرت‌های بزرگ، با عقب‌نشینی نیروها و مبادله‌ی اسیران توافق نمود و برای این منظور روز جمعه 26 مرداد 1369 را روز مبادله اسیران اعلام کرد. جمهوری اسلامی ایران نیز در مقابل برای نشان دادن حسن نیت خود، متقابلا مبادرت به آزاد کردن اسیران عراقی نمود. درست روزهایی که عراق سرگرم جنگ در کویت بود هر روز به تعداد مساوی اسیر از طرفین آزاد می‌شدند. ولی این روند به صورت عادی پیش نرفت، و صدام حسین پس از فراغت از جنگ با قدرت‌های بزرگ در کویت، دیگر به حسن نیت ایران پاسخ نگفته و در مقابل آزادی اسیران عراقی از طرف ایران، اسیران ایرانی کمتری را آزاد می‌نمود.
دولت صدام حسین بنا به دلایل گوناگون که شاید یکی از آنها ترس از تهدیدات ایران بود، در زمان درگیری در کویت، مجبور به مبادله اسیران و همکاری موقت با جمهوری اسلامی ایران در این زمینه شد و الا این دولت هیچ حسن نیت و صداقتی برای حل مسئله اسیران نداشت و از وجود اسیران ایرانی در زندان‌هایش به عنوان ابزاری برای کسب امتیاز در چانه‌زنی‌های دیپلماتیک با ایران استفاده می‌کرد.
منبع: جنگ ایران و عراق، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، فرهاد درویشی، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ
