پس از قطع آمریکا با ایران در فروردین 1359، تحریم اقتصادی آمریکا علیه ایران شروع گردید و اموال و دارایی‌های ایران در بانک‌های آمریکا بلوکه شد. علاوه بر آن، از چند ماه قبل از سقوط رژیم پهلوی، سرمایه زیادی به دست سرمایه‌داران طاغوتی و وابستگان به رژیم پهلوی از کشور خارج شد. مسائلی نظیر ضعف تکنولوژی و نیاز کارخانجات به مواد اولیه نیز در ضعف اقتصادی کشور تأثیر زیادی داشت و به تشدید مشکلات ایران منجر شده بود. پس از آغاز جنگ نیز بسیاری از کارخانه‌ها آسیب دیدند که به دلیل آسیب‌دیدگی، کمبود مواد اولیه و کمبود تکنولوژی، پایین‌تر از ظرفیت کار می‌کردند. به علت اشغال و تخریب زمین‌های کشاورزی استان‌هایی مثل خوزستان، کرمانشاه، و ایلام، که تولید کننده‌ی گندم و ذرت بودند، تولید این محصولات نیز کاهش یافت و کشور ناچار به افزایش واردات این محصولات شد.
در بسیاری از مواد غذایی و خوراکی دیگر نیز که ایران از قبل وارد کننده بود به علت کاهش درآمد ارزی، به ویژه در سال‌های آخر جنگ، کشور با کمبود ارزاق عمومی مواجه شده بود. گزارش‌های منتشر شده، نشان دهنده افزایش مشکلات و سختی‌های روزافزون در زندگی قشرهای وسیعی از جامعه بود که عمدتا درآمدی ثابت داشتند و در تأمین مایحتاج خود به ارزاق کوپنی و ارزان متکی بودند.
البته دولت به تأسی از رهنمودهای حضرت امام خمینی مجدانه تلاش می‌کرد تا از فشار بیشتر به اقشار مستضعف جامعه جلوگیری شود و در این راه تا اندازه‌ی زیادی نیز موفق بود، به طوری که با وجود فشارها و تنگناهای متعدد اقتصادی، مردم ایران کماکان خاطره‌ی خوشی از آن دوران دارند و از دولت آقای موسوی نخست وزیر، به عنوان دولت خدمتگزار و طرفدار مستضعفین یاد می‌کنند.
منبع: جنگ ایران و عراق، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، فرهاد درویشی، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ
