رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) پس از وفات نخستین همسر با وفایش خدیجه (سلام الله علیها)، دو سال پیش از آنکه به مدینه هجرت کند عایشه را به عقد خود درآورد و یک سال و نیم پس از هجرت در ماه شوال و پس از جنگ بدر بود که بنا به اصرار و پافشاری پدرش ابوبکر، او را به خانه خود برد. عایشه هیجده ساله بود که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رحلت فرمود با این حساب ام المؤمنین تنها مدت هشت سال و پنج ماه از زندگی خود را در خانة پیغمبر گذرانید.[1]
قرآن کریم از قبل نسبت به توطئه‌هایی که در پیش بود هشدار داده بود و صریحاً به زنان پیامبر دستور داده بود که:وَ قَرْنَ فی بُیُوتِکُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِیَّةِ اْلأُولی..[2]
در خانه‌هایتان قرار گیرید و مانند روزگار جاهلیت قدیم زینت¬های خود را آشکار مکنید…. و پیامبر عظیم الشأن (صلی الله علیه و آله و سلم) اسلام بارها قضیة پارس کردن سگ های حوئب و سوار شدن بر شتر را به عائشه گوشزد کرده و او را از این قضایا بر حذر داشته بود.[3]
اما اینکه چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با علم به پیش آمدها از ازدواج با عائشه سرباز نزد، زیرا که علم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به این پیشامدها از نوع (علم غیب) و علم به اسباب و مسببات قطعی الحصول بود و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در برابر چنین علمی تکلیف نداشت. علمی تکلیف‌آور است که از طرق عادی حاصل شود، اما علمی که از طریق غیر عادی و غیبی حاصل شود چون تحت اختیار نیست چرا که قابل تبدیل و تغییر نیست آن علم تکلیف‌آور هم نخواهد بود و با این مطلب که بیان شد بسیاری از قضایا قابل توجیه است.
پی نوشتها:
[1]- نقش عائشه در تاریخ اسلام ج 1 ص 45 حیاه امام الحسن بن علی (علیهما السلام)ج 1 ص 372 باقر الشریف القریشی
[2]- سوره احزاب آیه 33 *وَ قَرْنَ فی بُیُوتِکُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِیَّةِ اْلأُولی وَ أَقِمْنَ الصَّلاةَ وَ آتینَ الزَّکاةَ وَ أَطِعْنَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ إِنَّما یُریدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیرًا * و در خانه‌های خود بمانید، و همچون دوران جاهلیّت نخستین (در میان مردم) ظاهر نشوید، و نماز را برپا دارید، و زکات را بپردازید، و خدا و رسولش را اطاعت کنید؛ خداوند فقط می‌خواهد پلیدی و گناه را از شما اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پاک سازد.
[3]- نقش عائشه در تاریخ اسلام ج 2 ص 51
