در آیه 6 و 7 و 26 سوره ضُحی می خوانیم: (اَلَمْ یَجِدْکَ یَتیماً فَآوی وَوَجَدَکَ ضالاً فَهَدی وَوَجدَکَ عائِلاً فَاغْنی؛ آیا خداوند تو را یتیم نیافت و سپس پناه داد و تو را گمشده یافت و هدایت کرد و تو را فقیر یافت و بی نیاز نمود). در آیه نخست اشاره به یتیمی پیامبر (ص) شده که در تاریخ نیز آمده است، در آن هنگام که در شکم مادر بود، پدرش (عبدالله) را از دست داد و شش ساله بود که مادرش نیز از دنیا رفت و خداوند او را در آغوش جدش (عبدالمطلب) و در هشت سالگی که جدش از دنیا رفت، در دامان عمویش (ابوطالب) پناه داد که او را همچون جان شیرین دربر می گرفت و محافظت می کرد. و در آیه سوم، اشاره به تهیدستی پیامبر (ص) در آغاز عمر کرده که سپس خداوند مهر او را در قلب (خدیجه) (س) انداخت و با او ازدواج کرد و ثروت سرشارش را در پای او ریخت. و اما در آیه دوم می فرماید: تو را گمشده یافت و هدایت کرد، بعضی از مفسران، (ضالاً) را به معنی عدم شناخت حق تفسیر کرده، و گفته اند مفهوم آیه این است که تو گمراه بودی و حق را نمی شناختی و ما تو را به سوی حق هدایت کردیم، در حالی که بعضی دیگر آن را به معنی (غافل) می دانند، یعنی تو از این احکام و کتاب آسمانی، غافل بودی، ولی بعضی می گویند مراد، ضلالت ظاهری است، یعنی در طفولیت، یک یا چند بار، در درّه های مکه یا نقاط دیگر، گم شدی و خداوند تو را هدایت کرد و به آغوش پر مهر (عبدالمطلب) و (ابوطالب) و (حلیمه سعدیه) مادر رضاعیت بازگردانید.
منبع: پیام قرآن ج 8، حضرت آیت الله مکارم شیرازی و سایر همکاران
