الف- امام صادق(ع) فرمودند:
(اِذا ذُکر النبی فَاکَثروا الصلاة علیه فَاِنه مَن صَلّی علی النبی صَلاة واحدة صَلی الله علیه ألف صَلاة فی ألف صَف مِن الملائکة و لَم بَیق شیء مِما خلق الله اِلا صلّی عَلی ذلک العبد لِصلاة الله علیه و صَلاة مَلائکة ولا یَرغب عَن هذا الاّ جاهل مغرور قَد بَریء الله مِنه و رسوله؛ (بحار91/57) هنگامی که نام پیامبر برده می‌شود، بر آن حضرت زیاد صلوات بفرستید، زیرا اگر کسی بر رسول خدا صلوات بفرستد، خدای سبحان با هزار صف از فرشتگان بر او صلوات می‌فرستد (تعداد فرشتگان هر صف را خدا می‌داند، زیرا سراسر عالم هستی سپاه حقّند: (ولِله جنُود السموات و الأرض) فتح/7 و اگر خدای سبحان و فرشتگان الهی بر بنده‌ای صلوات بفرستند، تمامی نظام هستی بر او صلوات می‌فرستد و اگر کسی از این فضیلت روی گردان شود، جاهل و فریب خورده است و خداوند و رسولش و اهل بیت او از وی بیزارند).
ب- امام صادق(ع) در حدیثی دیگر، از رسول اکرم(ص) نقل میکند:
(قال رسول الله: مَن ذُکرت عِنده فنسی أن یُصلّی عَلیّ، خطّأ الله به طریق الجنّة ؛(بحار17/31) اگر نام من (رسول اکرم(ٌص( نزد کسی برده شد و او صلوات بر من را فراموش کرد، راه بهشت را اشتباه میکند)؛ مگر این که نسیان او بر اثر سهل انگاری نباشد، زیرا چنین نسیانی از حوزه تکلیف بیرون است. البته کسی که راه بهشت را گم کرده، ممکن است پس از تحمل رنجها و دشواریهای فراوان آن را پیدا کند، نه آن تا ابد از آن که محروم باشد.
ج- در حدیثی که حاکی از تجلیل و تعظیم صحابه نسبت به ساحت رسول اکرم(ص) است، چنین آمده است: هرگاه رسول خدا وضو می‌گرفت، صحابه برای تبرک جستن به باقیمانده آب وضوی آن حضرت که از دستانش می‌ریخت ازدحام کرده، از یکدیگر سبقت می‌گرفتند:
(... و اذا تَوضّأ ثاروا یَقتَتِلون عَلی وضُوئه)؛ (بحار20/330) . نظیر چنین تکریمی، درباره امیرالمؤمنین علی (ع) نیز نقل شده است.
و: اَنَس نیز می‌گوید: رسول خدا(ص) را در حال اصلاح موی مبارک سرش دیدم که اصحاب گرد او طواف می‌کردند و هر تار مویی که بر زمین می‌افتاد، به عنوان تبرک می‌گرفتند.(بحار17/32).
ز: در حدیث دیگری مغیره می‌گوید: (کان أصحاب رسول الله(ص) یَقرعون بابه بالأضافیر) حجرات/4، آن انسانهایی که از پشت در حجره رسول گرامی(ص) فریاد می‌زدند و آن حضرت را به اسم می‌خواندند: (اِن الَذین یُنادولک مِن وَراء الحجرات اکثرهم لا یعقلون) حجرات/4، چنان تربیت و خوی درندگی آنان بر اثر تربیت قرآن و پیامبر، تبدیل به فرشته منشی شد که هنگام ورود به محضر پیامبر، در می‌زدند اما نه با کوبه در بلکه با ناخن دستانشان.1
پی نوشت:
1. آیت الله جوادی آمل،تفسیر موضوعی قرآن کریم ج 9 (سیرة رسول اکرم در قرآن)
منبع: www.payambarazam.ir
