گاهی اوقات ما والدین کارهایی انجام می دهیم که بدون آنکه بخواهیم ، باعث رنجش فرزندانمان می شویم ، رفتارهای زیر از آن جمله است:
به کارهایی که مورد علاقه فرزندان است، توجه و علاقه نشان ندهیم.
به قول خود عمل نکنیم. مرتب از او انتقاد کنیم.
به اعضای خانواده اجازه دهیم او را اذیت کند.
به او بگوییم نظر و عقیده اش برای ما مهم نیست.
به او عشق و علاقه مان را ابراز نکنیم و هرگز نگوییم: "دوستت دارم"
برای او وقت نگذاریم.
تلاش و کوشش او را نادیده بگیریم.
با او تند و خشن صحبت کنیم.
مرتب گفته های خود را تغییر دهیم و قاطعانه عمل نکنیم.
کارهای خوب او را تشویق نکنیم.
در مواقعی که به کمک نیاز دارد، به او بی توجه باشیم.
جلوی او با والدین دوستش دعوا کنیم.
عصبانیت و خشم خود را کنترل نکنیم و بلند و خشن با او صحبت کنیم.
نیشدار و طعنه آمیز با او حرف بزنیم.
امیدها، آرزوها و موفقیت های او را مسخره کنیم.
جلوی دیگران به او توهین کنیم.
بین فرزندان مان فرق بگذاریم.
نمونه های دیگری در زندگی روزانه خود مشاهده می کنیم، به عنوان مثال برخی از بچه ها این طور ادعا می کنند که: "پدر ومادرم هر کاری دلشان بخواهد انجام می دهند و پول خرج می کنند ولی وقتی نوبت به من می رسد پول ندارند"، "هر موقع با پدر و مادرم می خواهم صحبت کنم و یا کمکی از آن ها می خواهم، آنان چنان غرق تماشای تلویزیون هستند که اصلاً متوجه من نمی شوند"، شما والدین محترم باید بدانید که بچه ها به خوبی فرق بین گفتار و اعمال شما را تشخیص می دهند، بنابراین مراقب باشید چه کلماتی از دهان تان خارج می شود و هرگز نگاه محبت آمیز خود را از آن ها دریغ نکنید.
همواره به خاطر داشته باشید همه ی بچه ها یک جور نیستند. ممکن است کاری باعث ناراحتی و خشم فرزند شما شود در صورتی که در مورد شخص دیگری این طور نباشد. بنابراین برای شناخت شخصیت فرزند خود وقت بگذارید تا کاملاً با روحیات او آشنا شوید. سپس می توانید به راحتی نقاط ضعف او را بر طرف سازید و به او کمک کنید روانی آرام و سرزنده داشته باشد.
منبع:سایت تبیان
