در دین اسلام بر دوستی افراد با یکدیگر تأکید شده است و دوستی را وسیله ای برای تهذیب نفس و اصلاح اخلاق، و تفریحی سالم و کمک به یکدیگر قرار داده است، اما در مواردی که دوستی و رابطه موجب مفاسد اجتماعی و فردی، و وسیله ای برای شهوت رانی و نابود کردن فضایل انسانی باشد، ممنوع شده است، حتی اگر این دوستی با (جنس موافق) باشد و بلکه اگر زمینه ساز انجام کار واجب مثل امر به معروف و نهی از منکر نیز باشد و بدین جهت در رساله های توضیح المسائل در قسمت امر به معروف و نهی از منکر آمده است: انجام گناه برای جلوگیری از گناه جایز نیست.
داشتن دوست دختر برای پسر یا دوست پسر برای دختر، پیامد های زیر را به دنبال دارد:
1. کم رنگ شدن اعمال و افعال معنوی و عبادی که وسیله ی رسیدن انسان به کمال است.
2. آبروی اجتماعی و خانوادگی تهدید می شود.
3. ترویج فرهنگ غرب که درصدد نابود کردن اسلام است.
4. دلسرد شدن نسبت به تشکیل خانواده.
5. تحریک غریزه ی جنسی و به دنبال آن بیماری های عصبی و از بین رفتن قوای جسمی.
6. اُفت تحصیلی و ... .
اما امر به معروف و نهی از منکر را می توان با تذکری لفظی انجام داد و یا یکی از محرم ها را فرستاد تا انجام وظیفه کند.
در این جا سوالی را که از یکی از مراجع تقلید حضرت آیت الله العظمی فاضل لنکرانی(رحمت الله علیه) شده است را بیان می کنیم:
سوال: آیا دوستی دختر و پسر شرعاً حرام است مطلقاً، یا اگر منجر به حرام شود، حرام است. و اگر مقدمه ی انجام امر به معروف و نهی از منکر باشد حرام است؟
جواب: بسمه تعالی، چنانچه مستلزم نگاه به نامحرم و حرف زدن با او باشد، اشکال دارد و جایز نیست.
منبع: رضایی اصفهانی، محمد علی؛ (1387) پرسش های قرآنی جوانان: روابط دختر و پسر، قم، انتشارات پژوهش های تفسیر و علوم، چاپ سوم.
