اولا: از نظر فقهی الزام عملی به نتیجه استخاره وجود ندارد و خلاف آن عمل کردن از نظر فقهی اشکالی ندارد.
ثانیا: وقتی انسان در دو راهی قرار می گیرد و می خواهد یکی از آن دو راه را که با هم سازگار نیستند، اختیار کند این فرآیند را طی می کند.
الف: به عقل این چراغ راهنمای انسان، رجوع می کند و با کاوشی عقلی و مطالعه در اطراف آن، راه درست را انتخاب می نماید.
ب: اگر عقل او نتوانست او را از حیرت و دو دلی بیرون بیاورد، وظیفه اش مشورت با انسانهای دانا و دلسوز است تا با اضافه کردن نور عقل آنان، به نور و معرفت عقل خود، راه را بیشتر روشن ببیند و به راه درست برسد.
د: اگر عقل او راه به جایی نبرد و مشورت با دلسوزان و دانایان هم حیرت و دودلی او را زایل نکرد و ابهام و تردید او باقی ماند چه باید بکند؟
اینجاست که با توسل به خدای هادی و رحمن و با استغاثه به درگاه حضرتش می خواهد که خیر او را بوسیله استخاره (با تسبیح یا با قرآن یا با روشهای دیگر) در یک طرف قضیه قرار دهد و بدینوسیله او را هدایت خواهد کرد و از نظر علمی اگر دو نفر وارد انجام عملی شوند که یکی از آنان با تردید و دو دلی به انجام عمل بپردازد و دیگری با امید و پردلی به این عمل بپردازد معلوم است که پیشرفت و توفیق با نفر دوم و شکست و نا امیدی و ناتوانی با نفر اول است خداوند همه ما را موفق کند.
ضمناً استخاره خواص همانا دعا و طلب خیر و تضرع به درگاه حضرت حق است.
"أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ "
"یا کسی که دعای مضطرّ را اجابت میکند و گرفتاری را برطرف می‌سازد"1
پس در مسائل خلاف عقل و مصلحت و مشورت استخاره بی مورد و غلط است چون استخاره جایگزین فکر و عمل نیست.2
پی نوشتها:
1.سوره نمل،آیه62
2.با استفاده از کتاب کشف الاسرار امام خمینی (ره) ص 90 94
www.hawzah.net
