شرارت در وجود کودک طبیعی است؛ اما باید کنترل شود تا آسیبی به خود و دیگران نرساند.
امام علی(ع) می فرماید:
الشرّ کامنٌ فی طبیعة کل احدٍ(1)
شر در طبیعت هر انسانی نهفته است.
شرارت در 4 و 11 سالگی اوج می گیرد و عللی دارد:
1. تشویق شرارت: برخی والدین از شرارت فرزند خود در خردسالی لذت می برند و غیرمستقیم او را به این کار تشویق می کنند. در صورت مشاهده شرارت کودک از همان خردسالی، ناخشنودی خود را به او بفهمانید.
2. الگوهای نامناسب: گاهی والدین یا همسالان کودک شرورند و او از الگوها تأثیر می پذیرد که در این صورت، محیط باید سالم شود.
3. جلب توجه: گاهی برای جلب توجه دیگران شرارت می کند. اگر در برابر شرارت های او حساسیت فراوان نشان می دهید، تا مدتی بی توجهی کنید. اگر چنین عاملی علت رفتار باشد، نشان می دهد که فرزند شما خلاهای عاطفی دارد و نیازمند توجه بیشتر است که باید در غیر زمان شرارت به او توجه کنید.
4. انتقامجویی: گاهی کودک به عللی چون اختلاف والدین یا تنبیه بدنی به وسیله آنان یا احساس طردشدگی، به شرارت دست می زند؛ یعنی براساس اصل ( جا به جایی)( displaycing) ناراحتی و اعتراض خود را از پدر و مادر به صورت شرارت نشان می دهد.
5. فیلم های خشن: زمینه دیدن فیلم های خشن که شرارت را به کودکان می آموزند، از بین ببرید.
پی نوشت:
1. غررالحکم، ص 105.
منبع: کتاب نسیم مهر(2)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
