اضطراب اطرافیان، به ویژه پدر و مادر در اضطراب کودک مؤثر است؛ زیرا از آنان به کودک منتقل می‌شود؛ بنابراین، توصیه می‌کنم مراقب عکس العمل‌های خود در برابر رخدادهای اطراف باشید. در اتفاقات روزمره، کودک، منتظر باز خورد بزرگسالان است. اگر آثار اضطراب در رفتار و چهره‌ی آنان نمایان شود، کودک نیز مضطرب خواهد شد؛ و گرنه آرامش خود را حفظ خواهد کرد.
مثال: از بیرون منزل، صدایی غیر عادی و بلند که به طور معمول وحشت ایجاد می‌کند، به گوش می‌رسد. کودکی که مشغول بازی است، بازی‌اش را قطع می‌کند و بی‌درنگ به چهره‌ی مادر یا پدر می‌نگرد تا عکس العمل آنان را ببیند. اگر والدین از آن صدا دچار اضطراب شوند، به طور قطع، کودک نیز مضطرب خواهد شد؛ اما اگر آثار اضطراب را در چهره‌ی والدین نبیند، با خیال راحت به بازی خود ادامه خواهد داد.
مثال دیگر: کودک بیمار می‌شود و شما با دیدن بیماری او، دچار اضطراب می‌شوید. اگر این بیماری، مربوط به اعضای حساس بدن مانند قلب باشد، اضطراب شما بیشتر می‌شود. کودک وقتی اضطراب بیش از حد شما را می‌بیند، به گمان این که بیماری‌اش بیش از آن حدی است که خود گمان می‌کرده، اضطرابش دو چندان می‌شود.
در چنین موقعیتی، خونسردی خود را حفظ کنید. دست کم نگرانی خود را در چهره آشکار نسازید. خوشبختانه با امکانات خوب پزشکی در عصر حاضر، بسیاری از بیماری‌ها قابل درمان است.
اثر منفی دیگر اضطراب شما این است که احتمال دارد فرزندتان را به تمارض متمایل سازد؛ زیرا می‌داند که اگر اظهار درد و ناراحتی کرد، به شدت مورد توجه شما قرار خواهد گرفت.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)
