این کار، اختلال رفتاری نیست؛ پس حساسیت نشان ندهید، مگر این که با گناه همراه باشد و حقوق دیگران را از بین ببرد.
علل صحبت کردن بسیار، عبارتند از:
1. عقده‌گشایی: احتمال دارد در کودکی اجازه‌ی صحبت به او نداده‌اید و اکنون که بزرگ شده و شما اقتدار پیشین را از دست داده‌اید و نمی‌توانید او را منع کنید، عقده‌گشایی می‌کند. تا مدتی او را منع نکنید و اجازه دهید اشباع شود.
2. جلب توجه: نوجوان نیاز به توجه دارد. وقتی در برابر زیاد سخن گفتن او حساسیت نشان می‌دهید و به رفتار او توجه دارید، در واقع او را تثبیت می‌کنید. توصیه می‌کنم توجه خود را زمان سخن گفتن او کم کنید و در غیر زمان این رفتار، بر توجه خویش بیفزایید.
3. اعتراض: اگر خواسته‌ای منطقی و مشروع داشته و به آن پاسخ نگفته‌اید، پاسخ دهید؛ زیرا ممکن است این رفتار، برای اعتراض به شما باشد.
چند توصیه
أ. به او بیاموزید که هرگاه احساس می‌کند می‌خواهد بیش از حد معمول سخن بگوید، زبان خود را به مدت 30 ثانیه به دندان‌های فک پایین بفشارد.
ب. ارزش سکوت از دیدگاه اسلام را برایش تبیین کنید. امام صادق علیه‌السلام فرمود:
قال لقمان لابنه: یا بنی ان کنت زعمت أن الکلام من فضة فان السکوت من الذهب. (1)
لقمان به فرزندش گفت: پسرم! اگر گمان کردی سخن گفتن از نقره است،]بدان که[سکوت از طلا است.
ج. فرزند خود را با زیان‌های پر حرفی آشنا سازید. امام صادق علیه‌السلام فرمود:
لا یزال العبد المؤمن یکتب محسنا مادام ساکتا فاذا تکلم کتب محسنا او سیئا. (2)
بنده‌ی مؤمن تا هنگامی که ساکت باشد، نیکوکار نوشته می‌شود و زمانی که سخن می‌گوید، نیکوکار یا بدکار به شمار می‌رود.
د. زمینه رفتارهای متفکرانه را برایش فراهم سازید. ورزش‌های فکری مانند شطرنج، سرگرمی‌های نیازمند تفکر مانند کیت )مدارهای الکترونیکی ساده( و بازی‌های فکری، از پر حرفی او می‌کاهد.
ه. در صورت کم شدن رفتار، از تشویق و تحسین او غفلت نورزید.
پی نوشت:
(1)حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 12، ص 183.
(2)همان، ص 184.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)
