امام خمینی
سید روح الله موسوی خمینی (۱۲۸۱ -۱۳۶۸ ش) مشهور به امام خمینی ، رهبر انقلاب اسلامی و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران ، از بزرگترین مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم هجری.
ارکان تدوین قانون اساسی از دیدگاه امام خمینی(رحمت الله علیه) چیست؟
از نظر بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران، امام خمینی (قُدّس سرّه الشریف) تدوین قانون اساسی دارای سه رکن بود: 1 . پذیرش ملّت؛ 2 . اجتهاد مستمر فقها بر اساس کتاب و سنّت معصومین علیهم السلام؛ 3 . تأیید ولیّ فقیه. 1. پذیرش ملّت نظر امام قُدّس سرّه الشریف از همان ابتدای انقلاب این بود که (شیوه ی حکومت) می باید به همه پرسی گذارده شود؛ بنا بر این رأی گیری 12 فروردین مطرح شد و حضرت امام تأکید می فرمودند که شیوه ی حکومتی مطلوب من جمهوری اسلامی است؛ نه یک کلمه بیش تر، نه یک کلمه کم تر. در حالی که دیگران نظام های دیگری را مطرح می کردند؛ مانند نظام جمهوری، جمهوری دموکراتیک و...؛ ولی حضرت امام قبول نفرمودند. هر چند ایشان تأکید داشتند که شیوه ی حکومتی خاصّی را بر مردم تحمیل نکنند ولی دستور فرمودند حوزه ی علمیه در آن سال، درس را تعطیل کند و روحانیان به شهرها و روستاها بروند و مزایای جمهوری اسلامی را در برابر دیگر مدل های حکومتی تبلیغ کنند. و مردم هم با آن رأی بالای خود به جمهوری اسلامی، نشان دادند که این شیوه ی حکومتی را می پسندند. 2. اجتهاد مستمر فقها قبل از توضیح این قسمت، لازم است به نکته ای اشاره کنیم تا مطلب روشن تر شود. حضرت امام در اوایل انقلاب، به دولت موقّت حکم داده بودند و مصلحت نمی دیدند که حکم خود را پس بگیرند و آن ها را عزل کنند. از سویی، دولت هم اعلان کرده بود: انتخاباتی تحت عنوان انتخابات بررسی نهایی قانون اساسی خواهیم داشت. دولت موقت، (اجتهاد) را از شرایط کاندیداتوری در آن انتخابات معرفی نکرده بود. بنا بر این اگر حضرت امام قُدّس سرّه الشریف دخالت نمی کردند و ابتکار عمل را در دست نمی گرفتند، چه بسا دولت موقّت و طیف بازرگان و هم فکران او، به اهدافشان می رسیدند. این جا بود که حضرت امام قُدّس سرّه الشریف فرمودند: فقها باید بنشینند و مجموعه ی قواعد و قوانین شریعت را که مربوط به ماهیت دولت، حکومت، حقوق ملّت و ساختار دولت در اسلام است، از منابع قرآن و روایات استخراج کنند و به تأیید رهبر و ولیّ فقیه برسانند؛ به همین دلیل، حضرت امام قُدّس سرّه الشریف به فقهای برجسته ی کشور، هم چون آیت اللّه صدوقی، دستغیب، مدنی، کرمی و عده ای دیگر، پیغام دادند و تکلیف کردند که خود را نامزد آن انتخابات کنند. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف فرهنگ سازی کردند و نام آن مجلس را (مجلس خبرگان) نهادند و به مردم نیز خط می دادند که با علما مشورت کنند و به آن ها رأی دهند و عملاً از مجلسی که از لحاظ شکلی، مطلوب دولت موقت بود، مجلسی تشکیل دادند که اکثریت آن با فقها بود؛ به طوری که در آن مجلس چهل و یک فقیه مسلّم وجود داشت و حدود نُه نفر آن ها سابقه ی شش تا هفت سال درس خارج داشتند؛ البته بعضی از آن ها با وجود این که مجتهد مسلّم بودند، تواضع نموده، در معرفی علمی خود می گفتند اشتغال به خارج فقه و اصول دارند. البته کارشناسان دیگری هم بودند؛ از جمله بعضی از معلّمان، فرهنگیان و انقلابیان هم سو با روحانیت که مورد تأیید امام و مردم بودند؛ هر چند غرب زدگانی چون بنی صدر و مقدم مراغه ای نیز بر سر سفره ی آمادّه ی انقلاب نشسته بودند، اما عملاً اکثریّت با فقها بود و اجتهاد مستمر فقها که مورد نظر حضرت امام قُدّس سرّه الشریف بود، تحقق یافت. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف مرتباً به آن فقها پیغام می دادند که این پیش نویس، چیزی نیست، شما طرح بدهید. وکالت شما محدود است به تدوین قانون اساسی اسلام. بنا بر این تنها فقها حق اظهارنظر در مورد قوانین شریعت را دارند و آن ها که مجتهد نیستند، با همه ی احترامی که برای آن ها قایل هستیم در حوزه ی قوانین شریعت دخالتی نکنند و تنها در ساختار اداری نظر بدهند. و از فقها خواستند که مرعوب حقوق دان های غرب زده نشوند و قانون اساسی مبتنی بر قوانین شریعت را بنویسند. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف در همین مورد، در تاریخ بیست و هشتم مرداد ماه سال 58 پیام جامعی صادر فرمودند[1] که محورهای عمده ی آن عبارت است از: یک. مردم به جمهوری اسلامی رأی دادند؛ بنا بر این قوانین باید صد در صد اسلامی باشد؛ دو. اگر یک ماده از قوانین، مخالف اسلام باشد، تخلّف از جمهوری اسلامی صورت گرفته و باطل است؛ سه. تنها فقها حق دخالت و اظهارنظر در باره ی قوانین را دارند و دخالت دیگران، مداخله در غیر تخصص آن هاست؛ مگر این که در امور اداری، حقوقی، سیاسی و اقتصادی دخالت کنند که در آن ها تخصص دارند؛ چهار. آن ها که تمایل به مکاتب غربی و شرقی دارند، گرایش های خود را بر تدوین قوانین دخالت ندهند و اگر فقهای محترم در نوشته جات و سخنان آن ها چنین گرایش هایی را احراز کردند، با صراحت اعلان مخالفت کنند و از جنجال روزنامه ها نهراسند. 3. تأیید ولیّ فقیه مهر تأیید ولیّ فقیه بر قانون اساسی تدوین شده با شرایط پیش گفته، آن را مشروعیت می بخشد. پی نوشت: [1]. ر. ک: صحیفه ی نور، ج 9، (مؤسسه ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی قُدّس سرّه الشریف ، پاییز 1378) ص 308. منبع: قانون اساسی و ضمانت های اجرای آن ، گفتگو با حجت الاسلام عباس کعبی، مرکز مطالعات و پژوهش های فرهنگی حوزه علمیه (1380) .
از نظر بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران، امام خمینی (قُدّس سرّه الشریف) تدوین قانون اساسی دارای سه رکن بود: 1 . پذیرش ملّت؛ 2 . اجتهاد مستمر فقها بر اساس کتاب و سنّت معصومین علیهم السلام؛ 3 . تأیید ولیّ فقیه. 1. پذیرش ملّت نظر امام قُدّس سرّه الشریف از همان ابتدای انقلاب این بود که (شیوه ی حکومت) می باید به همه پرسی گذارده شود؛ بنا بر این رأی گیری 12 فروردین مطرح شد و حضرت امام تأکید می فرمودند که شیوه ی حکومتی مطلوب من جمهوری اسلامی است؛ نه یک کلمه بیش تر، نه یک کلمه کم تر. در حالی که دیگران نظام های دیگری را مطرح می کردند؛ مانند نظام جمهوری، جمهوری دموکراتیک و...؛ ولی حضرت امام قبول نفرمودند. هر چند ایشان تأکید داشتند که شیوه ی حکومتی خاصّی را بر مردم تحمیل نکنند ولی دستور فرمودند حوزه ی علمیه در آن سال، درس را تعطیل کند و روحانیان به شهرها و روستاها بروند و مزایای جمهوری اسلامی را در برابر دیگر مدل های حکومتی تبلیغ کنند. و مردم هم با آن رأی بالای خود به جمهوری اسلامی، نشان دادند که این شیوه ی حکومتی را می پسندند. 2. اجتهاد مستمر فقها قبل از توضیح این قسمت، لازم است به نکته ای اشاره کنیم تا مطلب روشن تر شود. حضرت امام در اوایل انقلاب، به دولت موقّت حکم داده بودند و مصلحت نمی دیدند که حکم خود را پس بگیرند و آن ها را عزل کنند. از سویی، دولت هم اعلان کرده بود: انتخاباتی تحت عنوان انتخابات بررسی نهایی قانون اساسی خواهیم داشت. دولت موقت، (اجتهاد) را از شرایط کاندیداتوری در آن انتخابات معرفی نکرده بود. بنا بر این اگر حضرت امام قُدّس سرّه الشریف دخالت نمی کردند و ابتکار عمل را در دست نمی گرفتند، چه بسا دولت موقّت و طیف بازرگان و هم فکران او، به اهدافشان می رسیدند. این جا بود که حضرت امام قُدّس سرّه الشریف فرمودند: فقها باید بنشینند و مجموعه ی قواعد و قوانین شریعت را که مربوط به ماهیت دولت، حکومت، حقوق ملّت و ساختار دولت در اسلام است، از منابع قرآن و روایات استخراج کنند و به تأیید رهبر و ولیّ فقیه برسانند؛ به همین دلیل، حضرت امام قُدّس سرّه الشریف به فقهای برجسته ی کشور، هم چون آیت اللّه صدوقی، دستغیب، مدنی، کرمی و عده ای دیگر، پیغام دادند و تکلیف کردند که خود را نامزد آن انتخابات کنند. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف فرهنگ سازی کردند و نام آن مجلس را (مجلس خبرگان) نهادند و به مردم نیز خط می دادند که با علما مشورت کنند و به آن ها رأی دهند و عملاً از مجلسی که از لحاظ شکلی، مطلوب دولت موقت بود، مجلسی تشکیل دادند که اکثریت آن با فقها بود؛ به طوری که در آن مجلس چهل و یک فقیه مسلّم وجود داشت و حدود نُه نفر آن ها سابقه ی شش تا هفت سال درس خارج داشتند؛ البته بعضی از آن ها با وجود این که مجتهد مسلّم بودند، تواضع نموده، در معرفی علمی خود می گفتند اشتغال به خارج فقه و اصول دارند. البته کارشناسان دیگری هم بودند؛ از جمله بعضی از معلّمان، فرهنگیان و انقلابیان هم سو با روحانیت که مورد تأیید امام و مردم بودند؛ هر چند غرب زدگانی چون بنی صدر و مقدم مراغه ای نیز بر سر سفره ی آمادّه ی انقلاب نشسته بودند، اما عملاً اکثریّت با فقها بود و اجتهاد مستمر فقها که مورد نظر حضرت امام قُدّس سرّه الشریف بود، تحقق یافت. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف مرتباً به آن فقها پیغام می دادند که این پیش نویس، چیزی نیست، شما طرح بدهید. وکالت شما محدود است به تدوین قانون اساسی اسلام. بنا بر این تنها فقها حق اظهارنظر در مورد قوانین شریعت را دارند و آن ها که مجتهد نیستند، با همه ی احترامی که برای آن ها قایل هستیم در حوزه ی قوانین شریعت دخالتی نکنند و تنها در ساختار اداری نظر بدهند. و از فقها خواستند که مرعوب حقوق دان های غرب زده نشوند و قانون اساسی مبتنی بر قوانین شریعت را بنویسند. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف در همین مورد، در تاریخ بیست و هشتم مرداد ماه سال 58 پیام جامعی صادر فرمودند[1] که محورهای عمده ی آن عبارت است از: یک. مردم به جمهوری اسلامی رأی دادند؛ بنا بر این قوانین باید صد در صد اسلامی باشد؛ دو. اگر یک ماده از قوانین، مخالف اسلام باشد، تخلّف از جمهوری اسلامی صورت گرفته و باطل است؛ سه. تنها فقها حق دخالت و اظهارنظر در باره ی قوانین را دارند و دخالت دیگران، مداخله در غیر تخصص آن هاست؛ مگر این که در امور اداری، حقوقی، سیاسی و اقتصادی دخالت کنند که در آن ها تخصص دارند؛ چهار. آن ها که تمایل به مکاتب غربی و شرقی دارند، گرایش های خود را بر تدوین قوانین دخالت ندهند و اگر فقهای محترم در نوشته جات و سخنان آن ها چنین گرایش هایی را احراز کردند، با صراحت اعلان مخالفت کنند و از جنجال روزنامه ها نهراسند. 3. تأیید ولیّ فقیه مهر تأیید ولیّ فقیه بر قانون اساسی تدوین شده با شرایط پیش گفته، آن را مشروعیت می بخشد. پی نوشت: [1]. ر. ک: صحیفه ی نور، ج 9، (مؤسسه ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی قُدّس سرّه الشریف ، پاییز 1378) ص 308. منبع: قانون اساسی و ضمانت های اجرای آن ، گفتگو با حجت الاسلام عباس کعبی، مرکز مطالعات و پژوهش های فرهنگی حوزه علمیه (1380) .
عنوان سوال:
ارکان تدوین قانون اساسی از دیدگاه امام خمینی(رحمت الله علیه) چیست؟
پاسخ:
از نظر بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران، امام خمینی (قُدّس سرّه الشریف) تدوین قانون اساسی دارای سه رکن بود: 1 . پذیرش ملّت؛ 2 . اجتهاد مستمر فقها بر اساس کتاب و سنّت معصومین علیهم السلام؛ 3 . تأیید ولیّ فقیه.
1. پذیرش ملّت
نظر امام قُدّس سرّه الشریف از همان ابتدای انقلاب این بود که (شیوه ی حکومت) می باید به همه پرسی گذارده شود؛ بنا بر این رأی گیری 12 فروردین مطرح شد و حضرت امام تأکید می فرمودند که شیوه ی حکومتی مطلوب من جمهوری اسلامی است؛ نه یک کلمه بیش تر، نه یک کلمه کم تر. در حالی که دیگران نظام های دیگری را مطرح می کردند؛ مانند نظام جمهوری، جمهوری دموکراتیک و...؛ ولی حضرت امام قبول نفرمودند. هر چند ایشان تأکید داشتند که شیوه ی حکومتی خاصّی را بر مردم تحمیل نکنند ولی دستور فرمودند حوزه ی علمیه در آن سال، درس را تعطیل کند و روحانیان به شهرها و روستاها بروند و مزایای جمهوری اسلامی را در برابر دیگر مدل های حکومتی تبلیغ کنند. و مردم هم با آن رأی بالای خود به جمهوری اسلامی، نشان دادند که این شیوه ی حکومتی را می پسندند.
2. اجتهاد مستمر فقها
قبل از توضیح این قسمت، لازم است به نکته ای اشاره کنیم تا مطلب روشن تر شود. حضرت امام در اوایل انقلاب، به دولت موقّت حکم داده بودند و مصلحت نمی دیدند که حکم خود را پس بگیرند و آن ها را عزل کنند. از سویی، دولت هم اعلان کرده بود: انتخاباتی تحت عنوان انتخابات بررسی نهایی قانون اساسی خواهیم داشت. دولت موقت، (اجتهاد) را از شرایط کاندیداتوری در آن انتخابات معرفی نکرده بود. بنا بر این اگر حضرت امام قُدّس سرّه الشریف دخالت نمی کردند و ابتکار عمل را در دست نمی گرفتند، چه بسا دولت موقّت و طیف بازرگان و هم فکران او، به اهدافشان می رسیدند. این جا بود که حضرت امام قُدّس سرّه الشریف فرمودند: فقها باید بنشینند و مجموعه ی قواعد و قوانین شریعت را که مربوط به ماهیت دولت، حکومت، حقوق ملّت و ساختار دولت در اسلام است، از منابع قرآن و روایات استخراج کنند و به تأیید رهبر و ولیّ فقیه برسانند؛ به همین دلیل، حضرت امام قُدّس سرّه الشریف به فقهای برجسته ی کشور، هم چون آیت اللّه صدوقی، دستغیب، مدنی، کرمی و عده ای دیگر، پیغام دادند و تکلیف کردند که خود را نامزد آن انتخابات کنند. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف فرهنگ سازی کردند و نام آن مجلس را (مجلس خبرگان) نهادند و به مردم نیز خط می دادند که با علما مشورت کنند و به آن ها رأی دهند و عملاً از مجلسی که از لحاظ شکلی، مطلوب دولت موقت بود، مجلسی تشکیل دادند که اکثریت آن با فقها بود؛ به طوری که در آن مجلس چهل و یک فقیه مسلّم وجود داشت و حدود نُه نفر آن ها سابقه ی شش تا هفت سال درس خارج داشتند؛ البته بعضی از آن ها با وجود این که مجتهد مسلّم بودند، تواضع نموده، در معرفی علمی خود می گفتند اشتغال به خارج فقه و اصول دارند. البته کارشناسان دیگری هم بودند؛ از جمله بعضی از معلّمان، فرهنگیان و انقلابیان هم سو با روحانیت که مورد تأیید امام و مردم بودند؛ هر چند غرب زدگانی چون بنی صدر و مقدم مراغه ای نیز بر سر سفره ی آمادّه ی انقلاب نشسته بودند، اما عملاً اکثریّت با فقها بود و اجتهاد مستمر فقها که مورد نظر حضرت امام قُدّس سرّه الشریف بود، تحقق یافت. حضرت امام قُدّس سرّه الشریف مرتباً به آن فقها پیغام می دادند که این پیش نویس، چیزی نیست، شما طرح بدهید. وکالت شما محدود است به تدوین قانون اساسی اسلام. بنا بر این تنها فقها حق اظهارنظر در مورد قوانین شریعت را دارند و آن ها که مجتهد نیستند، با همه ی احترامی که برای آن ها قایل هستیم در حوزه ی قوانین شریعت دخالتی نکنند و تنها در ساختار اداری نظر بدهند. و از فقها خواستند که مرعوب حقوق دان های غرب زده نشوند و قانون اساسی مبتنی بر قوانین شریعت را بنویسند.
حضرت امام قُدّس سرّه الشریف در همین مورد، در تاریخ بیست و هشتم مرداد ماه سال 58 پیام جامعی صادر فرمودند[1] که محورهای عمده ی آن عبارت است از:
یک. مردم به جمهوری اسلامی رأی دادند؛ بنا بر این قوانین باید صد در صد اسلامی باشد؛
دو. اگر یک ماده از قوانین، مخالف اسلام باشد، تخلّف از جمهوری اسلامی صورت گرفته و باطل است؛
سه. تنها فقها حق دخالت و اظهارنظر در باره ی قوانین را دارند و دخالت دیگران، مداخله در غیر تخصص آن هاست؛ مگر این که در امور اداری، حقوقی، سیاسی و اقتصادی دخالت کنند که در آن ها تخصص دارند؛
چهار. آن ها که تمایل به مکاتب غربی و شرقی دارند، گرایش های خود را بر تدوین قوانین دخالت ندهند و اگر فقهای محترم در نوشته جات و سخنان آن ها چنین گرایش هایی را احراز کردند، با صراحت اعلان مخالفت کنند و از جنجال روزنامه ها نهراسند.
3. تأیید ولیّ فقیه
مهر تأیید ولیّ فقیه بر قانون اساسی تدوین شده با شرایط پیش گفته، آن را مشروعیت می بخشد.
پی نوشت:
[1]. ر. ک: صحیفه ی نور، ج 9، (مؤسسه ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی قُدّس سرّه الشریف ، پاییز 1378) ص 308.
منبع: قانون اساسی و ضمانت های اجرای آن ، گفتگو با حجت الاسلام عباس کعبی، مرکز مطالعات و پژوهش های فرهنگی حوزه علمیه (1380) .
- [سایر] ویژگی های قانون اساسی مورد قبول امام خمینی(رحمت الله علیه) چیست؟
- [سایر] دیدگاه امام خمینی دربارهی قانون اساسی مشروطه چه بود؟ ایا آن قانون اساسی را قبول داشتند؟ نسبت قانون مشروطه و قانون اساسی جدید چیست؟
- [سایر] مفهوم ولایت مطلقه فقیه را از منظر قانون اساسی و امام خمینی(رحمت الله علیه) توضیح دهید؟
- [سایر] دیدگاه حضرت امام خمینی به قانون اساسی مشروطه چه بود؟ ایشان چه انتقادهایی نسبت به آن داشتند؟
- [سایر] راه دستیابی به نظرات امام خمینی(رحمت الله علیه) چیست؟
- [سایر] برچه اساسی امام خمینی احیاگر تفکر دین نام گرفته است؟
- [سایر] جایگاه دانشگاه از دیدگاه امام خمینی (ره) ؟
- [سایر] دیدگاه عالمان دینی در مورد امام خمینی ره چیست؟
- [سایر] مراتب اهل سلوک از دیدگاه امام خمینی ره چیست؟
- [سایر] دیدگاه امام خمینی (ره) نسبت به اقتصاد چگونه بود؟
- [آیت الله اردبیلی] رساله توضیح المسائل به شیوه مرسوم، ابتدا بر اساس فتاوای زعیم بزرگوار شیعه حضرت آیة اللّه العظمی برجرودی قدسسره به دقت و با زبانی ساده تهیه و چاپ گردید و در معرض استفاده مقلدان و اندیشمندان قرار گرفت و به سبب دقت و سلاست و انتساب به آن مرجع بزرگوار و استاد مسلم فقه، سالها توسط فقیهان متأخر حاشیه و تعلیقه زده شد و سپس با مزج حواشی در متن اصلی، رسالههای بعدی تدوین گردید. حضرت آیة اللّه العظمی موسوی اردبیلی نیز ابتدا نظرات و فتاوای خود را به صورت حاشیهای بر رساله مزبور نگاشتند و پس از رحلت امام خمینی قدسسره به علت این که رساله معظم له در دست بسیاری از مقلدان و فارسی زبانان موجود بود، حواشی خود را به اختصار به رساله مزبور اضافه نمودند که چندین بار مورد چاپ و تجدید نظر قرار گرفت و در اختیار علاقمندان گذاشته شد. اما بازبینی و بازنگری رساله توضیح المسائل، ظهور مسائل جدید و مورد ابتلا، حذف مسائل غیر مورد ابتلا، تغییر در ساختار شکلی، جملات و ترتیب مسائل و برخی ابواب و توجه به نوآوریها و دقائق و کثرت تغییرات رساله پیشین، باعث گردید که رسالهای مستقل با ساختار فعلی تدوین شود تا به شیوهای مناسبتر، در عین حفظ چهارچوب قبلی، پاسخگوی نیاز مراجعین و فرزانگان گردد. لذا در این توضیح المسائل علاوه بر ذکر مسائل و نظرات جدید معظم له، متون مسائل تا اندازهای روانتر و ترتیب ابواب فقهی و مسائل مناسبتر شده و ابواب و مسائلی که مورد نیاز بوده، اضافه گردیده
- [آیت الله مکارم شیرازی] آشامیدن شراب حرام و از گناهان کبیره است، بلکه در بعضی از اخبار بزرگترین گناه شمرده شده است و اگر کسی آن را حلال بداند در صورتی که متوجه باشد که لازمه حلال دانستن آن تکذیب خدا و پیغمبر(صلی الله علیه وآله) می باشد کافر است. از حضرت امام جعفر صادق(علیه السلام) روایت شده است که فرمود: (شراب ریشه بدیها و منشأ گناهان است و کسی که شراب می خورد عقل خود را از دست می دهد و در آن موقع خدا را نمی شناسد و از هیچ گناهی باک ندارد، احترام هیچ کس را نگه نمی دارد و حق خویشان نزدیک را رعایت نمی کند و از زشتیهای آشکار رو نمی گرداند، روح ایمان و خداشناسی از او بیرون می رود، و روح خبیثی که از رحمت خدا دور است در او می ماند، خدا و فرشتگان و پیغمبران و مؤمنین او را لعنت می کنند و تا چهل روز نماز او قبول نمی شود و روز قیامت روی او سیاه است!)
- [آیت الله وحید خراسانی] خاتمه هرچند هر گناهی بزرگ است چون عظمت و جلال و کبریای خداوند محدود به حدی نیست پس نافرمانی خداوند متعال هم با توجه به این که معصیت خداوند علی عظیم است بزرگ است و روایت شده نظر نکن به انچه معصیت کردی بلکه ببین چه کسی را معصیت کردی ولی در مقایسه گناهان به یکدیگر بعضی بزرگتر و عذاب ان شدیدتر است و بر برخی از گناهان به طور صریح یا ضمنی تهدید و وعید به عذاب و اتش شده و یا در روایات وارده از اهل بیت عصمت علیهم السلام از انها تعبیر به کبیره شده است و به مقتضای ایه کریمه ان تجتنبوا کبایر ما تنهون عنه نکفر عنکم سییاتکم اگر دوری کنید از گناهان کبیره ای که نهی شده اید از ان می پوشانیم از شما بدیها و سییات شما را اجتناب از انها موجب امرزش گناهان دیگر است و بعضی از فقهاء اعلی الله مقامهم انها را تا هفتاد و بعضی بیشتر از ان شمرده اند و قسمتی از انها که بیشتر مورد ابتلاست ذکر می شود شرک و کفر به خداوند متعال که با هیچ گناه کبیره ای قابل قیاس نیست یاس و ناامیدی از روح و رحمت خداوند متعال امن از مکر خداوند متعال قسم دروغ به خداوند متعال انکار انچه خداوند نازل فرموده است محاربه با اولیای خداوند متعال محاربه با خدا و رسول به قطع طریق و افساد در زمین حکم به غیر انچه خداوند نازل فرموده است دروغ بستن بر خدا و رسول و اوصیا منع از ذکر خداوند در مساجد و سعی در خراب کردن انها منع زکاتی که واجب است تخلف از جهاد واجب فرار از جنگ مسلمین با کفار اضلال گمراه کردن از راه خداوند متعال اصرار بر گناهان صغیره ترک عمدی نماز و سایر واجبات الهیه ریا اشتغال به لهو مانند غنا و تار زدن ولایت ظالم اعانه کمک کردن ظالم شکستن عهد و قسم تبذیر فاسد کردن مال و بیهوده خرج کردن ان اسراف شرب خمر سحر ظلم غنا عقوق والدین اذیت و بدرفتاری با پدر و مادر قطع رحم لواط زنا نسبت دادن زنا به زن محصنه قیادت جمع کردن بین مرد و زن به زنا یا دو مرد به لواط دزدی ربا خوردن سحت خوردن حرام مانند بهای خمر و اجرت زن زناکار و رشوه ای که حاکم برای حکم می گیرد کم فروشی غش مسلمین خوردن مال یتیم به ظلم شهادت دادن به ناحق کتمان شهادت اشاعه فاحشه و گناه بین مومنین فتنه سخن چینی کردن که موجب تفرقه بین مومنین شود ناسزا گفتن به مومن و اهانت به مومن و ذلیل کردن او بهتان بر مومن تهمت زدن به مومن غیبت و ان ذکر عیب مستور و پوشیده مومن در غیاب او است چه ان عیب را به گفتار بیان کند یا به رفتار بفهماند هرچند در اظهار عیب مومن قصد اهانت و هتک حیثیت نداشته باشد و اگر به قصد اهانت عیب مومن را اظهار نماید دو گناه مرتکب شده است
- [آیت الله فاضل لنکرانی] ناآشنا به مسأله; کسی که مسأله شرعی خود را نمی داند. جاهل قاصر: جاهلی که از روی عذر حکم شرعی را نمی داند. جاهل مقصر: جاهلی که امکان آموختن مسائل را داشته ولی عمداً در فراگیری آن کوتاهی کرده است. جبیره: مرهم; پارچه و پوششی که زخم یا شکستگی را با آن ببندند. جرح، جروح: جراحت، زخم جُنُب: کسی که محتلم شده یا با دیگری مقاربت کرده است. جُعاله: قراردادی که طی آن فردی اعلام می کند هر کس برای او کار معینی را انجام دهد، اجرت مشخصی به او پرداخت می شود. مثلا هر کس گمشده مرا پیدا کند، هزار تومان به او مژدگانی می دهم. قرار گذارنده را (جاعل) و عمل کننده به آن را (عامل) می گویند. جلاّل: حیوانی که عادت کرده فقط نجاست انسان را بخورد. جماع: مقاربت: آمیزش جنسی. جهر: صدای بلند، با صدای بلند چیزی را قرائت کردن. (ح) حائض: زنی که در عادت ماهیانه باشد. حاکم شرع: مجتهدی که بر اساس موازین شرعی دارای فتوا است. حج: زیارت خانه خدا و انجام اعمالی مربوط به آن که به آن اعمال (مناسک حج) می گویند. حج نیابتی: زیارت خانه خدا به نیابت از طرف شخص دیگر با انجام مناسک آن. حدث اصغر: هر علتی که باعث وضو شود و آن شش چیز است: 1 بول، 2 مدفوع، 3 باد شکم، 4 خواب کامل، 5 امور زایل کننده عقل، 6 استحاضه. حدث اکبر: هر کاری که غسل برای نماز را سبب شود مانند احتلام و جماع. حد ترخص: حدی از مسافت که در آن صدای موذن و دیوار محل اقامت قابل تشخیص نباشد. حرام: ممنوع، هر عملی که از نظر شرعی ترکش لازم باشد. حرج: مشقت، سختی، دشواری حصه: سهم حضر: محل حضور (وطن). حنوط: مالیدن کافور بر اعضای مرده از جمله به پیشانی، کف دست ها، سرزانوها و سر دو انگشت بزرگ پاها. حواله: ارجاع طلبکار به شخص ثالث برای دریافت طلبش به این نحو که ذمه خودش را بری کرده و دیگری به او بدهکار شود. حیض: قاعدگی، عادت ماهیانه زنان. حین عروض شک: وقت پدید آمدن شک. (خ) خارق العاده: غیر طبیعی. خالی از قوت نیست: معتبر است، فتوا این است (مگر در ضمن کلام قرینه ای بر غیر این معنی دیده شود). خالی از وجه نیست: فتوا این است (مگر در ضمن کلام قرینه ای بر غیر این معنی مشاهده شود). خبره: کارشناس خبیث: پلید، زشت. خسارت: زیان، ضرر. خصوصیات: ویژگی ها خمس: یک پنجم، بیست درصد پس انداز سالیانه و غیره که باید به مجتهد جامع الشرایط و مرجع تقلید پرداخت شود. خوارج: کسانی که علیه امام معصوم(علیهم السلام) قیام مسلحانه نمایند مثل خوارج نهروان. خوف: ترس، هراس، واهمه خون جهنده: یعنی حیوانی که وقتی رگ آن را ببرند خون از آن جستن می کند. خیار: اختیار بر هم زدن معامله که در یازده مورد طرفین معامله یا یکی از آنها می توانند معامله را بر هم زنند. (د) دائمه: زنی که طی عقد دائم به همسری مردی درامده باشد. دُبُر: پشت; مقعد. دعوی: دادخواهی. دفاع: دفع دشمن; مقاومت در برابر دشمن. دیه: مالی که بنابر احکام شرعی به جبران خون مسلمان یا نقص بدنی به او داده می شود. (ذ) ذبح شرعی: کشتن حیوانات حلال گوشت با رعایت ضوابط شرعی. ذمّه: تعهّد به ادای چیزی یا انجام عملی. ذمّی: کافران اهل کتاب مانند یهود و نصاری در مقابل تعهّدشان نسبت به رعایت قوانین اجتماعی اسلامی از حمایت و امنیت حکومت اسلامی برخوردار می شوند و در بلاد مسلمین زندگی خواهند کرد. (ر) ربا: زیادت; اضافه; بدست آوردن مال زائد بر سرمایه با شرایط مذکور در مسائل 2356، 2357، 2361. رباء قرضی: اضافه ای که پرداخت آن در ضمن قرض شرط گردد. ربح سَنه: درآمد سالیانه انسان. رجوع: بازگشتن; بازگشت. رضاعی: همشیر; پسر و دختری که از یک زن شیر خورده باشند با شرائطی که در مسأله 2598 بیان شده نسبت به هم برادر و خواهر رضاعی می شوند و محرم ابدی می باشند. رفع ضرورت: بر طرف شدن حالت اضطرار. رکن; ارکان: پایه; اساسی ترین جزء هر عبادت. رکوع: خم شدن; یکی از ارکان نماز که برای انجام آن شخص نمازگزار در برابر عظمت خداوند چندان خم می شود که دستهایش به زانو برسد. رهن: گرو; گروی. ریبه: احتمال تحریک شهوت. (ز) زائد بر مؤونه: مازاد بر مخارج; اضافه بر هزینه مربوطه. زکات: مقدار معیّنی از اموال خاص انسان که به شرط رسیدن به حد نصاب باید در موارد مشخّص خود مصرف شود، این اموال اختصاص به نُه مورد دارد. زکات فطره: مقدار حدود 3 کیلوگرم گندم، جو، ذرت و غیره یا بهای آن که باید در عید فطر به فقرا بدهند و یا در مصارف دیگر زکات صرف کنند. زمان غیبت کبری: مثل زمان ما، که امام دوازدهم(علیه السلام) در پرده غیبت به سر می برند. زینت: زیور; آرایش. (س) سال شمسی: سالی که مشتمل بر دوازده برج است و از فروردین شروع و به اسفند ختم می شود. سال قمری: سالی که مشتمل بر دوازده ماه است و از محرم شروع و به ذی الحجه ختم می شود. سجده; سجود: بر زمین گذاردن پیشانی و کف دست ها و سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاها برای ستایش خداوند. سجده سهو: سجده ای که نمازگزار در برابر اشتباهاتی که سهواً از او سر زده بجای آورد، به شرح مسأله 1262. سجده شکر: پیشانی بر زمین نهادن به منظور سپاسگزاری از نعمت های خداوند. سجده های واجب قرآن: وقتی انسان یکی از این آیات را تماماً بخواند یا گوش کند باید بلافاصله سجده نماید. 1 - جزء 21، سوره سجده، آیه 15. 2 - جزء 24، سوره فصّلت، آیه 37. 3 - جزء 27، سوره نجم، آخرین آیه. 4 - جزء 30، سوره علق، آخرین آیه. سجده های مستحبّ قرآن: وقتی انسان یکی از این آیات را تماماً بخواند یا بشنود مستحب است که بلافاصله سجده کند. 1 - جزء 9، سوره اعراف، آیه آخر. 2 - جزء 13، سوره رعد، آیه 15. 3 - جزء 14، سوره نحل، آیه 49. 4 - جزء 15، سوره اسراء، آیه 107. 5 - جزء 16، سوره مریم، آیه 58. 6 - جزء 17، سوره حج، آیه 18. 7 - جزء 17، سوره حج، آیه 77. 8 - جزء 19، سوره فرقان، آیه 60. 9 - جزء 19، سوره نمل، آیه 25. 10 - جزء 23، سوره ص، آیه 24. 11 - جزء 30، سوره انشقاق، آیه 21. سرگین: مدفوع حیوانات. سفیه: بی عقل; کسی که قدرت نگهداری مال خودش را ندارد و سرمایه اش را در کارهای بیهوده مصرف می کند. سقط شده: افتاده; جنین نارس یا مرده که از رحم خارج شده باشد. سلف: معامله پیش خرید. سؤر: نیم خورده آب یا غذا. (ش) شاخص: چوب یا وسیله ای که برای تعیین وقت ظهر در زمین نصب می کنند. شارع: بنیانگزار شریعت اسلامی; خداوند; پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله). شاهد: گواه. شرایط ذمّه: شرایطی که اگر اهل کتاب در بلاد مسلمین به آنها عمل کنند جان و مالشان در پناه حکومت اسلامی است. شهادت: گواهی دادن. شهادتین: شهادت به یگانگی الله و رسالت رسول الله(صلی الله علیه وآله). شیوع: شایع شدن; همگانی شدن. شهرت: مشهور شدن; آشکار شدن برای همه افراد. شیر کامل: منظور انجام یافتن تمام شرایط هشت گانه ای است که در مسأله 2594 گفته شده و موجب محرم شدن است. (ص) صاع: پیمانه ای دارای گنجایش حدود 3 کیلوگرم. صحّاف: شیرازه بند، تعمیرکار کتاب. صحّت: درستی. صراط: منظور پل صراط در روز قیامت است. صرف برات: نقدکردن برات; در مواردی که برات به صورت مدّت دار تنظیم شده باشد طلبکار می تواند زودتر از موعد معیّن از بدهکار بخواهد با کسر مقداری از برات نقداً وجه آن را دریافت نماید، این عمل را در عرف تجّار (صرف برات) می نامند. صغیره: دختری که به سن بلوغ نرسیده است. صلح: سازش طرفین; اینکه کسی مال یا حق خود را برای توافق و سازش به دیگری واگذار کند. صیغه: خواندن کلماتی که وسیله تحقّق عقد است. (ض) ضامن: عهده دار; متعهّد. ضرورت: وجوب; حتمیّت. ضروری دین: آنچه بدون تردید جزء دین است مانند وجوب نماز و روزه. ضعف مفرط: ضعف شدید. (ط) طلاق: گسستن پیمان زناشویی. طلاق بائن: طلاقی است که پس از آن مرد حق رجوع به همسرش را ندارد. طلاق خلع: طلاق زنی که به شوهرش مایل نیست ولی شوهر او را طلاق نمی دهد و زن مهر یا مال دیگرش را به او می بخشد تا او را راضی به طلاق کند. طلاق رجعی: طلاقی است که مرد در عدّه زن می تواند به او رجوع نماید. طلاق مبارات: طلاقی است که در نتیجه تنفر زن و مرد از یکدیگر و دادن مقداری مال از طرف زن به شوهر واقع می شود. طواف نساء: اخرین طواف حج و عمره مفرده است که ترک آن موجب استمرار حرمت همبستری برای طواف کننده با همسرش می شود. طوق: گردن بند; آنچه در گردن بیاویزند. طهارت: پاکی; حالتی معنوی که در نتیجه وضو و غسل یا تیمّم حاصل شود. طهارت ظاهری: چیزی که براساس نظر شارع مقدّس محکوم به پاکی است هر چند در واقع نجس باشد مثل این که شخصی وارد خانه مسلمانی شود مادام که صاحب خانه نجاست چیزی را مطرح ننماید تمام اشیاء آن خانه محکوم به پاکی است. (ظ) ظاهر این است: فتوا این است، مگر اینکه در کلام قرینه ای برای مقصود دیگر باشد. ظهر شرعی: وقت اذان ظهر که سایه شاخص محو می شود یا به کمترین حد آن می رسد و ساعت آن نسبت به فصول مختلف و افق های گوناگون فرق می کند. (ع) عاجز: ناتوان; درمانده. عادت ماهیانه: قاعدگی; حیض. عادت وقتیّه و عددیّه: زنهایی که عادت ماهیانه آنها دارای وقت مشخّص و زمان معیّن باشد; عادتشان (وقتیّه و عددیّه) است. عادل: شخصی که دارای ملکه عدالت است. عاریه: دادن مال خود به دیگری برای استفاده موقت و بلاعوض از آن. عاصی: عصیان کننده; کسی که نسبت به احکام الهی نافرمان است. عامل: عمل کننده: 1 - کسی که به قرارداد جعاله عمل می کند; 2 - کسی که متصدّی جمع آوری، حسابرسی و تقسیم و سایر امور مربوط به زکات است; 3 - اجیر. عایدات: درآمد. عدول: اشخاص عادل. عذر شرعی: توجیه قابل قبول; دلیل قابل قبول از نظر شرعی. عرف: فرهنگ عموم مردم. عَرَق جُنُب از حرام: عرقی که پس از آمیزش نامشروع یا استمناء از بدن خارج گردد. عزل: کنار گذاشتن: 1 - انزال نمودن در خارج از رحم برای جلوگیری از آبستنی زن; 2 - برکنار کردن وکیل یا مأمور خود از کار مانند برکناری وصی یا متولّی خائن توسط حاکم شرع. عسرت: سختی; تنگدستی. عقد: گره; پیمان زناشویی; پیوند. عقدبیع: قرارداد خرید و فروش. عقد دائم: ازدواج مادام العمر. عقد غیر دائم: ازدواج موقت. عقود: قراردادهای دو طرفه مثل خرید و فروش، ازدواج، مصالحه. عمّال: کارگزاران. عمداً: از روی قصد; کاری را با علم و آگاهی انجام دادن. عمره: زیارت خانه خدا و انجام اعمال مخصوص خانه کعبه که تا حدودی شبیه حج است و آن بر دو قسم است: عمره تمتّع که قبل از حج تمتّع انجام می گیرد، و عمره مفرده که پس از حج قران و افراد یا بدون حج انجام می گیرد. عمل به احتیاط: مکلّف تکلیف خود را به گونه ای عمل نماید که یقین پیدا کند تکلیف شرعیش را انجام داده است. طریقه احتیاط در کتاب های فقهی مطرح شده است. عنین: مردی که قادر به انجام آمیزش جنسی نیست. عورت: آنچه انسان از ظاهر کردنش حیا می کند; اعضاء تناسلی. عهد: پیمان; تعهّد انسان در برابر خداوند برای کار پسندیده یا ترک ناپسند که با صیغه مخصوص ادا می شود. عیال: زن; همسر. عید فطر: نخستین روز ماه شوّال که یکی از دو عید بزرگ اسلامی است. عید قربان: دهمین روز ماه ذی الحجّه که یکی از دو عید بزرگ اسلامی است. (غ) غائط: مدفوع. غرض عقلائی: هدفی که از نظر عقلا قابل قبول و پسندیده باشد. غساله: آبی که معمولا پس از شستن چیزی خود به خود یا با فشار از آن می چکد. غسل: شستن; شستشو; شستشوی بدن با کیفیت مخصوصی که بر دو نوع است: 1 - ترتیبی; 2 - ارتماسی. غسل واجب: غسلی که انجام دادن آن الزامی است و اقسام آن عبارت است از: 1 - غسل جنابت; 2 - غسل حیض; 3 - غسل نفاس; 4 - غسل استحاضه; 5 - غسل مسّ میّت; 6 - غسل میّت. غسل مستحب: غسلی که به مناسبت ایّام و لیالی خاص یا عبادات و زیارات مخصوص رواست مانند غسل جمعه و غسل زیارت و غیره. غسل ارتماسی: به نیّت غسل یک مرتبه در آب فرو رفتن. عسل ترتیبی: به نیّت غسل، اول سر و گردن، بعد طرف راست و سپس طرف چپ را شستن. غسل جبیره: غسلی که با وجود جبیره بر اعضای بدن انجام می گیرد و الزاماً باید به صورت غسل ترتیبی باشد. غُلات: گروهی از مسلمانان هستند که درباره امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) غلّو می کنند و آن حضرت را خدا می شمارند. (ف) فتوا: رأی مجتهد در مسائل شرعیه. فجر: سپیده صبح. فجر اول و دوم: نزدیک اذان صبح از طرف مشرق سپیده ای رو به بالا حرکت می کند که آن را فجر اول می گویند. موقعی که آن سپیده گسترده شد، فجر دوم، و اولِ نماز صبح است. فجر صادق: منظور فجر دوم است. فجر کاذب: منظور فجر اول است. فرادا: نمازی که انسان به طور انفرادی می گزارد. فَرْج: عورت انسان (زن و مرد; قُبُل و دُبُر). فرض: امرالزامی; امری که انجام یا ادای آن واجب است. فضله: مدفوع حیوانات. فطر: نخستین روز ماه شوّال و یکی از دو عید بزرگ اسلامی است. فطریه: زکات فطره. فقّاع: آب جو. فقیر: محتاج; کسی که نیازمند تأمین مخارج سال خود و عیالش است و چیزی هم ندارد که به طور روزانه قادر به تأمین هزینه زندگیش باشد. فی سبیل الله: در راه خدا انجام کار خیری که نفعش به عموم مسلمانان برسد مثل ساختن مسجد، پل، جاده و غیره. (ق) قُبُل: پیش (کنایه از عضو جنسی انسان است). قتل: کشتن. قتل نفس محترمه: کشتن کسی که خونش از نظر شرعی محترم است و نباید کشته شود. قرائت: خواندن; خواندن حمد و سوره در نمازهای یومیّه. قروح: دُمَل ها; زخم های چرکین. قریب: نزدیک به واقع و حقیقت. قرینه: نشانه; علامت; همانند. قسم: سوگند; سوگند به یکی از اسامی خداوند برای انجام امور پسندیده یا ترک ناپسند. قصاص: کیفر; نوعی از مجازات است که مشابه با جنایت انجام شده می باشد، مثل اینکه شخصی کسی را عمداً بکشد او را خواهند کشت. قصد اقامه: قصد مسافر به ماندن ده روز یا بیشتر در یک محل. قصد انشاء: تصمیم به ایجاد یک امر اعتباری مانند بیع و شراء و غیره همراه با ادای کلمات مربوطه. قصد وجه: در جایی که مکلّف عمل را با حفظ وصف وجوب و یا استحباب انجام دهد، یعنی بگوید این عمل واجب و یا این عمل مستحب را انجام می دهم. قصد رجاء: در موردی است که مکلّف عمل را به احتمال اینکه به خدا نزیک می کند انجام می دهد. قصد قربت مطلقه: چنانچه مکلّف می داند عملی مورد رضا و قرب خداست ولی نمی داند عنوان آن چیست، مثل اینکه می داند گفتن این جمله در نماز خوب است اما نمی داند استحباب خاص دارد یا به عنوان مطلق ذکر و یا دعا باید خوانده شود. قصد قربت: یعنی کاری را برای خدا انجام دادن. قضا: بجا آوردن عملی که در وقت خاص خود انجام نشده است بعد از آن وقت; قضاوت کردن. قنوت: اطاعت; تواضع در برابر خدا; در رکعت دوم نماز پس از قرائت سوره ها، دست ها را در مقابل صورت قراردادن و ذکر و دعا خواندن. قوی: محکم (کنایه از فتوا) قیام: ایستادن; اقامه نماز. قیام متّصل به رکوع: به نیت رکوع از حالت ایستاده خم شدن و رکن نماز است. قی: استفراغ. قیّم: سرپرست; کسی که براساس وصیّت یا حکم حاکم شرع مسؤول امور یتیم و غیره می شود. (ک) کافر: کسی که به توحید و نبوّت یا هر دوی آنها معتقد نیست، یعنی: 1 - کسی که وجود خدا را انکار می کند. 2 - کسی که برای خدا شریک می تراشد. 3 - کسی که پیغمبری پیغمبر اسلام را قبول ندارد. 4 - کسی که در امور فوق شک دارد. 5 - کسی که منکر ضرورت دین است و انکار او به انکار خدا و رسول(صلی الله علیه وآله)می انجامد. کافر حربی: کافری که با مسلمانان در حال جنگ می باشد و یا در پناه مسلمانان نیست. کافر ذمّی: اهل کتاب که در بلاد اسلامی با شرایط مخصوص اهل ذمّه در پناه حکومت اسلامی قرار گرفته و زندگی می کند. کثیر الشّک: کسی که زیاد به شک می افتد. کشف خلاف شدن: آشکار شدن اشتباه، روشن شدن این که یک عمل درست انجام نشده است. کفّاره: کاری که انسان برای جبران گناهش انجام دهد. کفّاره جمع: کفّاره سه گانه (60 روز روزه گرفتن، 60 فقیر را سیر کردن و بنده ای را آزاد نمودن). کفالت: ضمانت. کفیل: ضامن. کیفیّت: چگونگی. (ل) لازم: واجب; اگر مجتهد دلیل الزامی بودن امری را از ایات و روایات کشف کند و بتواند آن را به شارع نسبت دهد، معمولا تعبیر به واجب می کند. و اگر الزامی بودن آن را به طریق دیگر نظیر ادلّه عقلیّه استفاده کند طوری که استناد آن به شارع میسّر نباشد، معمولا تعبیر به لازم می کند. لازم الوفا بودن: باید به آن عمل شود. لزوجت محل: لغزندگی همراه با چسبندگی که در محلی وجود دارد. لغو: بی فایده; بی معنا; بیهوده. لُقطه: پیدا شده; مال پیدا شده ای که صاحب آن معلوم نباشد. (م) ماترک: آنچه از متوفّی باقی مانده باشد. مال الاجاره: مالی که مستأجر بابت اجاره بپردازد. مال المصالحه: مالی که مورد صلح قرار گرفته است. مالیّت شرعی: چیزهایی که از نظر شارع مقدّس مال محسوب می شود مانند همه اموال مشروع (که ضوابط آن توسّط شارع مقدّس بیان گردیده است). مالیّت عرفی: چیزهایی که از نظر فرهنگ عموم مردم (عرف) مال محسوب می شود، هر چند از نظر دین اسلام مالیّت نداشته باشد، مثل خوک و مشروب. ماه هلالی: گردش ماه به دور زمین، ماه قمری که از ماه محرم شروع می شود و به ماه ذی الحجّه ختم می گردد و در مقابل ماه شمسی است که از فروردین ماه شروع و در اسفند پایان می یابد. مأموم: پیرو; کسی که در نماز به امام جماعت اقتدا نماید. مؤونه: مخارج یا هزینه. مباح: هر فعلی که از نظر شرعی نه پسندیده است و نه ناپسند (در برابر واجب و حرام و مستحب و مکروه). صفحه 542 مبتدئه: زنی که برای اولین بار عادت شود. مبطلات: اموری که باطل کننده عبادت می شود. متعه: زنی که با عقد موقّت به همسری مردی درآمده است. متنجّس: هر چیزی که ذاتاً پاک است و در اثر برخورد با شی‌ء نجس آلوده شده است. متولّی: سرپرست. مثمن: قیمت گذاری شده; فروخته شده; کالایی که در معرض فروش قرار گرفته باشد. مجتهد: کوشا; کسی که در فهم احکام الهی به درجه رسیده و دارای قدرت علمی مناسبی است که می تواند احکام اسلام را از روی کتاب و سنّت استنباط نماید. مجتهد جامع الشرائط: مجتهدی که شرایط مرجعیّت تقلید را دارا می باشد. مجرای طبیعی: مسیر طبیعی هر چیز. مجهول المالک: مالی که معلوم نیست به چه کسی متعلّق است. مجزی است: کافی است ساقط کننده تکلیف است. محتضر: کسی که در حال جان کندن است. محتلم: کسی که در خواب منی از او خارج شده باشد. محذور: مانع; کنار گذاشته شده; آنچه از آن پرهیز گشته است. محرّم (محرّمات): چیزی که حرام است; اولین ماه از سال قمری. مَحْرَم: کسانی که ازدواج با آنها به جهت نسبی و یا سببی و یا شیر خوردن حرام ابدی است مانند: خواهر، مادر، دختر و دخترِ دختر، جدّات، عمّه و عمّات، خاله و خالات، ربائب، مادر زن و مادر او، دختر و خواهر رضاعی، زن پسر، زن پدر و نبیره. مُحرِم: کسی که در حال احرام حج یا عمره باشد. محظور: ممنوع. محفوظ: حفظ شده; نگهداری شده. محلّ اشکال است: اشکال دارد; خلاف احتیاط واجب است (مقلّد می تواند در این مسأله به مجتهد دیگری مراجعه کند). محل تأمّل است: باید احتیاط کرد (مقلّد می تواند در این مسأله به دیگری مراجعه کند). صفحه 543 مخیّر است: فتواست، مقلّد بایستی یکی از دو طرف و یا بیشتر را انتخاب نماید. مخرج بول و غائط: مجرای طبیعی خروج ادرار و مدفوع. مخمّس: مالی که خمس آن پرداخت شده باشد. مُدّ: پیمانه ای که تقریباً ده سیر گنجایش داشته باشد (750 گرم). مدّعی: خواهان ; کسی که برای خودش حقّی قائل است. مذی: رطوبتی که پس از ملاعبه از انسان خارج گردد. مرتد: مسلمانی که منکر خدا و رسول یا حکمی از ضروریّات دین شده که انکارش به انکار خدا و رسول باز گردد. مرتدّ فطری: کسی که از پدر یا مادر مسلمان متولّد شده و خودش نیز مسلمان بوده و سپس از دین خارج شده است. مرتدّ ملّی: کسی که از پدر و مادر غیر مسلمان متولّد شده ولی خودش پس از اظهار کفر مسلمان شده و مجدّداً کافر گردیده است. مرجوح (مرجوح شرعی): چیزی که کراهت شرعی داشته باشد. مردار: حیوانی که خود به خود مرده و یا بدون شرایط لازم کشته شده باشد. مزارعه: قراردادی که بین مالک زمین و زارع منعقد می شود که براساس آن مالک درصدی از محصول زراعی را صاحب می شود. مس: لمس کردن. مسّ میت: لمس کردن انسان مرده. مساقات: آبیاری کردن; قراردادی بین صاحب باغ و باغبان که براساس آن باغبان در برابر آبیاری و تربیت درختان، حقّ استفاده از مقدار معیّنی میوه باغ را پیدا می کند. مستحاضه: زنی که در حال استحاضه باشد. مستحب: پسندیده; مطلوب; چیزی که مطلوب شارع است ولی واجب نیست; هر حکم شرعی که اطاعت آن موجب ثواب است ولی مخالفت آن عقاب ندارد. مستطیع: توانا; کسی که امکانات و شرائط سفر حج را دارا باشد. مستهلک: از میان رفته; نابود شده; نیست شده. مسح: دست کشیدن بر چیزی; دست کشیدن به فرق سر و روی پاها با رطوبت باقیمانده از شستشوی صورت و دست ها در وضو. مسکین: بیچاره; مفلوک; کسی که از فقیر هم سخت تر می گذراند. مسکرات: چیزهای مست کننده. مشقّت: سختی; رنج; دشواری. مصالحه: سازش; آشتی. مصو نیّت: آسیب ناپذیری. مضطر: ناچار; ناگزیر. مضطربه: زنی که عادت ماهیانه اش بی نظم است. مضمضه: چرخانیدن آب در دهان. مضیقه: تنگدستی; تنگنایی. مطهّرات: پاک کننده ها. مظالم: چیزهایی که در ذمّه انسان است ولی صاحب آن معلوم نیست و یا دسترسی به آن ممکن نمی باشد، مانند اینکه شخصی یقین دارد در زمان طفولیّت به صورت غیر مجاز در مال کسی تصرّف نموده و در اثر تصرّف ضرری به صاحب آن رسیده است، اکنون برای اینکه یقین به برائت ذمّه خود پیدا کند، لازم است مقداری از مال خود را از طرف صاحب مال به عنوان مظالم با اجازه مجتهد جامع الشرایط به فقیر پرداخت نماید. معامله غرری: معامله ای است که اوصاف کالای مورد معامله (مبیع) به صورت کامل مشخّص نباشد مثل اینکه شخصی خانه ای را که اصلا ندیده است و از خصوصیات آن اطلاع ندارد بخرد یا بفروشد، و این نوع معامله کلا باطل است. معرض: برای عموم نشان دادن; در دیدِ همگان قرار دادن. معهود: شناخته شده; معمول و متداول; آنچه به طور ضمنی مورد قبول باشد. مفطِر: چیزی که روزه را می شکند. مفلّس: کسی که دارائیش کمتر از بدهکاریش می باشد. و از طرف حاکم شرع از تصرف در اموالش منع شده است. مقاربت: نزدیکی کردن; آمیزش جنسی. مقرّرات شرعیه: آنچه از طرف خداوند به عنوان تکلیف شرعی معیّن گردیده است. مکروه: ناپسند; نامطلوب; آنچه انجام آن حرام نیست ولی ترکش اولی است. مکلّف: هر انسانی که بالغ و عاقل است. ملاعبه: بازی کردن; معاشقه کردن. ممیّز: خردسالی که خوب و بد را تمیز می دهد. منذورله: کسی که به نفع او نذر شده است مثل امام(رحمه الله). منعزل: خود به خود برکنار شده. موازین شرعیّه: معیارهای شرعیّه. موالات: پشت سر هم; پیاپی انجام دادن. موجر: اجاره دهنده. مورد اشکال است: خلاف احتیاط است; در این مورد می توان به مجتهددیگر مراجعه کرد. موقوفٌ علیهم: کسانی که به نفع آنها وقف شده است. موقوفه: وقف شده. موکّل: وکیل کننده. منع کردن: جلوگیری کردن; بازداشتن. میّت: مرده; جسد بی جان انسان. (ن) ناسیه: زنی که وقت عادت ماهیانه خود را از یاد برده است. نافله: نماز مستحبّی. نری: بیضه. نبش قبر: شکافتن قبر. نصاب: حدّ مشخّص; حد یا مقدار معیّن. نصاب زکات: حدّ مشخّصی که برای هر یک از موارد وجوب زکات در نظر گرفته شده است. نظر به ریبه: نگاه کردن به گونه ای که موجب تحریک شهوت شود; نگاهی که موجب فتنه شود. نجس: پلید; ناپاک. نفاس: خونی که پس از زایمان از رحم زن خارج می گردد. نکاح: ازدواج کردن; زناشویی. نماز آیات: دو رکعت نماز مخصوص که در مواردی نظیر زلزله و کسوف و خسوف واجب است. نماز احتیاط: نماز بدون سوره ای که برای جبران رکعات مورد شک بجا آورده می شود. نماز استسقاء: نمازی که با کیفیت مخصوص برای طلب باران خوانده شود. نماز جماعت: نماز واجبی که دو نفر یا بیشتر با امامت یکی از آنها بجا می آوردند (در نماز جمعه حدّاقل جماعت 5 نفر است). نماز جمعه: دو رکعت نماز مخصوص که در زوال جمعه به جای نماز ظهر و به طور جماعت برگزار می گردد و با کمتر از 5 نفر انجام پذیر نیست. نماز خوف: نماز یومیّه انسان در حال جنگ و امثال آن که با کیفیت مخصوص و به طور شکسته بجا آورده شود. نماز شب: هشت رکعت نماز مستحبّی که به صورت 4 نماز دو رکعتی در ثلث آخر شب گزارده می شود. نماز شفع: دو رکعت نماز مستحبّی که پس از هشت رکعت نافله های شب، پیش از نماز وتر گزارده می شود. نمازطواف: دورکعت نمازمخصوص که در مراسم حجوعمره پس ازطواف گزارده می شود. نماز عید: دو رکعت نماز مخصوص که روز عید فطر و قربان می خوانند. نماز غفیله: دو رکعت نماز مخصوص که پس از نماز مغرب تا وقتی که سرخی مغرب از بین نرفته مستحب است. نماز قصر: نماز کوتاه; نمازهای چهار رکعتی که در سفر دو رکعت خوانده می شود. نماز قضا: نمازی است که به جای نمازهای فوت شده گزارده می شود. نماز مسافر: نماز کوتا; نمازهای چهار رکعتی که مسافر باید در سفر دو رکعتی بجا آورد. نماز مستحب: هر نمازی که بجا آوردن آن پسندیده است ولی واجب نیست. نماز میّت: نماز مخصوصی که باید بر جنازه مسلمان خوانده شود. نماز واجب: نمازی که بجا آوردن آن بر هر مکلّفی لازم است و اقسام آن عبارت است از: 1 - نمازهای یومیّه; 2 - نماز آیات; 3 - نماز میّت; 4 - نماز طواف; 5 - نماز قضای پدر و مادر; 6 - نمازی که انسان با نذر و عهد و قسم بر خود واجب کرده است. نماز وتر: یک رکعت نماز که پس از نماز شفع خوانده می شود و آخرین رکعت از نماز شب محسوب می گردد. نماز وحشت: دو رکعت نماز که برای شب اوّل قبر متوفّی خوانده می شود. نماز یومیّه: نماز روزانه; نمازهای واجب در هر شبانه روز که مجموعاً 17 رکعت است. نوافل یومیّه: نمازهای مستحبّی روزانه که هر شبانه روز 34 رکعت و در جمعه 38 رکعت است. نهی از منکر: بازداشتن دیگری از هر عملی که به حکم شارع ناپسند است. نیّت: قصد; تصمیم به انجام عمل دینی با هدف تقرّب به خداوند. (و) واجب: هر امری که انجام آن از نظر شرع الزامی و اجباری است. واجب تعبّدی: واجبی که در انجام آن قصد قربت لازم است (عبادات) واجب تعیینی: واجبی که به طور مشخّص وجوب به آن تعلّق گرفته است مانند نماز، روزه و حج. واجب توصلی: واجبی که قصد قربت لازم ندارد، مانند ادای دین کردن و جواب سلام دادن و شستن لباس و بدن برای نماز. واجب تخییری: امری که وجوب بین آن و دیگری دوران دارد، مانند کفّاره روزه که مخیّر است بین سه امر: 1 - آزاد کردن بنده; -2 شصت روز روزه گرفتن; 3 - شصت مسکین را اطعام کردن. واجب عینی: واجبی که برهر فردی با قطع نظر از دیگران واجب است، مانند نماز و روزه. واجب کفایی: واجبی که اگر کسی آن را انجام دهد از دیگران ساقط می شود، مانند غسل و سایر تجهیزات میّت که بر همه واجب است ولی وقتی که عدّه ای اقدام کنند، از دیگران ساقط می شود. واجب معلّق: واجبی که زمان وجوب آن (حال) و زمان واجب (آینده) یعنی وجوبش فعلی است ولی واجب را باید در شرایط مشخّصی انجام داد مانند وجوب حج پس از تحقّق شرایط استطاعت یعنی کسی که مستطیع شد حج بر او واجب است ولی باید صبر کند تا ایّام مخصوص حج فرا رسد و آنگاه عمل نماید. واجب منجّز: واجبی است که زمان وجوب و واجب یکی است، مانند روزه که در همان وقتی که واجب می گردد در همان وقت هم باید آن را انجام داد. واجب مطلق: واجبی که در هر شرایطی وجوب دارد، مانند نماز. واجب مشروط: واجبی که تنها در شرایط خاصّی واجب می گردد، مانند حج که تنها با شرط استطاعت واجب می شود. واجب موسّع: واجبی است که وقت انجام آن وسیع است، مانند نماز ظهر و عصر که از ظهر تا غروب وقت دارد. واجب مضیّق: واجبی است که دارای وقت مشخّص و محدود است، مانند روزه گرفتن در ماه رمضان. وارث: کسی که ارث می برد. واقف: وقف کننده. وثیقه: سپرده; گرویی. وجه: صورت; دلیل; عنوان. ودی: رطوبتی که گاهی پس از خروج بول مشاهده می شود. ودیعه: امانت. وذی: رطوبتی که گاهی پس از خروج منی مشاهده می شود. وصل به سکون: حرکت آخر کلمه ای را انداختن وبدون وقف آن را به کلمه بعد چسباندن. وصی: کسی که مسؤول انجام وصیّتی شود. وصیّت: سفارش; توصیه هایی که انسان برای کارهای پس از مرگش به دیگری می کند. وضو: شستن صورت و دست ها و مسح سر و پاها برای برپا داشتن نماز. وضوی ارتماسی: وضویی که انسان به عوض آنکه آب را روی صورت و دست هایش بریزد، صورت و دست هایش را در آب فرو می برد و در حال فروبردن یا بیرون آوردن آن قصد وضو می کند. وضوی ترتیبی: وضویی که انسان با ریختن آب به قصد وضو روی صورت و دست هایش آنها را می شوید. وضوی جبیره: آن است که در محل وضو، جبیره باشد. وطن: جایی که انسان برای اقامت و زندگی دائمی خود اختیار کند. وطی: لگدمال کردن; کنایه از عمل جنسی است. وقف به حرکت: در حین ادای حرکت آخرین حرف یک کلمه بین آن و کلمه بعد فاصله انداختن. وکیل: نماینده; کسی که از طرف شخصی اختیار انجام کاری را داشته باشد. ولایت: سرپرستی; صاحب اختیار بودن. ولیّ (یا قیّم): کسی که به دستور شارع مقدّس سرپرست دیگری است مانند پدر و پدربزرگ و مجتهد جامع الشرایط. (ه) هبه: بخشش. هدم: ویرانی. هدیه: تحفه; ارمغان. (ی) یائسه: زنی که سنّش به حدّی رسیده که دیگر عادت ماهیانه نمی شود.