چرا دولت جمهوری اسلامی ایران برای جلوگیری از تولید سیگار و ورود آن اقدام قطعی انجام نمی دهد؟

برای تصویب یک قانون، لازم است تا نمایندگان مجلس جوانب مختلف آن را مورد کارشناسی دقیق قرار دهند در مورد قانون منع کشیدن سیگار و قاچاق به حساب آمدن آن نیز باید به نکات زیر توجه نمود:
1. تعداد افراد سیگاری آن قدر زیاد است که منع سیگار، موجب ناراحتی قشر عظیمی از افراد جامعه می گردد و حتی کسانی که سیگاری نیستند به حمایت از پدر، مادر و ... خود برخاسته با دولت مخالفت می نمایند.
2. با آنکه تعداد معتادین به مواد مخدر از تعداد معتادین به سیگار بسیار کمتر است و حساسیت خانواده ها نسبت به آن بیشتر است، هر ساله ده ها نفر برای جلوگیری از قاچاق مواد به شهادت می رسند و میلیاردها تومان صرف عملیات مبارزه می گردد و اگر بخواهیم مبارزه با سیگار را هم مانند آن نمائیم مقدار هزینه عملیات به ده ها میلیارد تومان می رسد که هزینة سنگینی بر دوش ملت خواهد بود.
3. اکنون دولت با واردات توتون و سیگار و فروش آن میلیاردها تومان مالیات می گیرد. امّا در صورت قاچاق شدن آن تمام این مالیات ها و بیشتر از آن به جیب قاچاقچیان خواهد رفت و کنترل مصرف و میزان ارز صادر شده برای آن نیز از دست خارج می شود در حالی که مصرف آن تغییر مختصری پیدا می کند.
4. اگر قانونی تصویب شود و عملاً قابل اجرا نباشد از بُعد جامعه شناسی، دهن کجی و مخالفت با دولت محسوب گشته، باعث سستی اعتبار حاکمیت خواهد شد.
5. نباید این نکته را از نظر دور داشت که همه کارها را به کمک وضع قانون و مجازات نمی توان حل کرد بلکه لازم است فعالیت های فرهنگی گسترده ای را آغاز نمائیم تا میزان تقاضا برای سیگار کاهش یابد.
6. دولت با وضع قوانینی همچون ممنوعیت استفاده از سیگار در اما کن عمومی و ایجاد محدودیت در این زمینه تا حد زیادی در سالم سازی فضای جامعه تاثیر گذار باشد، علاوه بر اینکه با آموزش صحیح افراد جامعه و تبیین مضرات سیگار برای عموم افراد جامعه و ارتقای سطح آگاهی افراد جامعه، بویژه نسل جوان می توان تا حدود زیادی از گرایش افراد به سیگار کاست.