چرا سبیل و لب، بالای دهان قرار گرفته است؟

الإمام الصادق علیه‌السلام :
جُعِلَ‌الشّارِبُ وَالشَّفَةُ فَوقَ‌الفَمِ؛ لِیَحتَبِسَ ما یَنزِلُ مِنَ‌الدِّماغِ عَنِ الفَمِ لِئَلاّ یَتَنَغَّصَ عَلَی الإِنسانِ طَعامُهُ وشَرابُهُ فَیُمیطَهُ عَن نَفسِهِ ... وجُعِلَ السِّنُّ حادّاً؛ لِأَنَ‌بِهِ یَقَعُ المَضغُ، وجُعِلَ‌الضِّرسُ عَریضاً؛ لِأَنَّ بِهِ یَقَعُ الطَّحنُ وَالمَضغُ، وکانَ النّابُ طَویلاً لِیُسنِدَ الأَضراسَ وَالأَسنانَ کَالاُسطُوانَةِ فِی البِناءِ .
امام صادق علیه‌السلام :
سبیل و لب ، در بالای دهان قرار گرفته است تا مانع رسیدن آنچه از مغز فرو می‌ریزد ، به دهان شود ، مبادا که طعم خوراک و نوشیدن ، بر انسان ، ناگوار گردد و آن را وا گذارد . . .
دندانِ جلو تیز قرارداده شده است ؛ زیرا به واسطه آن ، کار قطع کردن صورت می‌پذیرد ؛ و دندان‌های آسیا ، پهن قرارداده شده‌اند ؛ زیرا آسیاب کردن و جویدن ، به کمک آنها انجام می‌گیرد ؛ و نیش بلندتر است تا تکیه‌گاه دندان جانبی و دندان جلو باشد ، به‌سان استوانه‌ای در یک بنا .
الخصال ، صفحه 513 ، حدیث 3 ، علل الشرائع ، صفحه 100 ، حدیث 1 وفیه (العضّ) بدل (المضغ) و(لیشتدّ) بدل (لیسند) وکلاهما عن الربیع صاحب المنصور ، بحار الأنوار ، جلد 10 ، صفحه 205 دانش نامه احادیث پزشکی : 1 / 350
www.hadithcity.com