در روایات فرق هایی برای امامان (ع) و پیغمبر اکرم (ص) بیان شده است که ما به جهت اختصار فقط اجمالی از آن را گزارش می کنیم و کاربر محترم را به مطالعۀ منابع تفسیری و کلامی ارجاع می دهیم.
فرق اول:
از اخبار استفاده می‌شود که امام تشریع کننده نیست. احکام و قوانین شریعت و حلال و حرام به او وحی نمی‌شود. بلکه احکام و قوانین دین بطور کامل بر پیغمبر اکرم نازل شده و آن حضرت هم بعض آنها را که لازم بوده در اختیار مسلمانان قرار داده امّا همه آنها را بطور کلی تعلیم علی بن ابی طالب(ع) نمود. حضرت علی هم تمامی آنها را کتبی و شفاهی در اختیار امام بعد از خودش قرار داد. و به همین کیفیت از هر امامی به امام دیگر انتقال یافت تا کنون که در اختیار امام دوازدهم می‌باشد.
فرق دوم:
پیغمبر رسما با عالم غیب تماس می‌گیرد و فرشته وحی را مشاهده می‌نماید و ملکوت جهان هستی را رؤیت می‌کند لیکن ارتباط امام به چنین مرتبه نیست. امام فرشته را مشاهده نمی‌کند، بلکه مطالب در دلش القا می‌شود، یا صدای فرشته وحی به گوشش می‌رسد، و بدینوسیله حقائق و واقعیات را درک می‌کند.
فرق سوم:
پیغمبران مستقیما با جهان غیب تماس می‌گرفتند و حقائق را دریافت می‌نمودند، و در این باره، به تأیید و راهنمایی دیگران نیازی نداشتند، لیکن ائمه اطهار به تأییدات و تقویت و راهنمایی پیغمبر احتیاج داشتند[1].
پی نوشت:
[1] . نک: بررسی مسائل کلی امامت، امینی، ابراهیم؛ ص237- 241.
منبع: http://farsi.islamquest.net
