سلام من دختری 23 ساله فرزند اول خانواده مجرد و دارای 2 خواهر هستم و کرمان زندگی می کنم . مادرم و پدرم هر دو کارمند هستند مشکلم این است که هر وقت در خیابان راه می روم احساس می کنم همه منو نگاه می کنند و همه مواظب رفتار من هستن و البته فکر می کنم همه از من خوششون می اید و از من تعریف می کنند هر وقت در خیابان راه می روم هل می ککنم و تپش قلب شدید می گیرم و دستانم یخ می کند البته نه در خیابان همه جا این حس رو دارم و احساس می کنم در جمع همه نگاه ها به طرف من است . البته اعتماد به نفس بدی ندارم می شه گفت اعتماد به نفسم تا حدی خوب است . تطفا کمکم کنید

با سلام.دوست خوبم شما که از اعتماد به نفس خوبی برخورداری پس به چه دلیل از نگاه دیگران واهمه داری؟ مگر به خودت در مورد موضوعی تردید داری؟ مگر در مورد خودت تصور نامطلوبی داری؟ مگر می ترسی از این که عیبی از شما فاش شود /ترس از نگاه دیگران دلیلی ندارد جز این که واهمه داشته باشیم که چیز کشف نشده ای در مورد ما کشف شود . وقتی ما در مورد خود اعتماد لازم را ایجاد نموده و خود را به اندازه کافی دوستداشتنی و جذاب و خوب تصور کنیم دیگر دلیلی ندارد که از قضاوت یا نظر و یا نگاه دیگران در نگرانی باشیم . لذا سعی کنید در این گونه مواقع به جای جملات : وای الان همه دارن به من نگاه می کنن، حالا چه کار کنم، چگونه رفتار کنم که خوب به نظر برسم، نکنه به نظرشون خوب نیام، و ...بگید: اونها بیکار نیستن که این همه من رو مورد توجه قراربدهند، برفرض که نگاه کنند من به خودم مطمئنم، من در حد توانم تلاش کردم تا رفتارم رو ارتقا بدم، هیچ کس بی عیب نیست بنابراین مباید توقع زیادی از خودم داشته باشم، من خودم رو دوست دارم، من مورد پذیرش خیلی از اطرافیانم هستم، من کاملا بر خودم مسلطم و آرام آرام حرکت می کنم و آرامش دارم و...