فتوا
به معناي ابراز رأي و نظر مجتهد درباره حکمي شرعي و اعلان آن براي آگاهي مقلدانش است .
فتوا را مجتهد میدهد و برای خودِ مجتهد و مقلّدین او واجب الإتّباع است نه برای دیگران؛ اما حکم را مجتهد بر طبق مصالح وقت صادر میکند و بر همه لازم است عمل کنند؛ ولی برای کسی که مدرک حکم را میداند و به نظر او صحیح نیست، حکمِ وجوبِ عمل، نافذ نیست. فتوا بیان حکم کلّی شرعی و از قبیل اِخبار است؛ ولی حکم از قبیل انشاء است. تفاوتهای دیگری هم بین فتوا و حکم وجود دارد که در محلّ خودش مورد بحث قرار گرفته است.